Η Νίνα Βιτάλ φέρνει στο φως κειμήλιο του πατέρα της, που επέζησε από στρατόπεδο συγκέντρωσης

ΚΕΡΚΥΡΑ. Η Νίνα Βιτάλ, μια γυναίκα που ασχολείται με τα κοινά, φέρνει στο φως ένα κειμήλιο του 1945.  Για τη Νίνα, η 27η Ιανουαρίου, γνωστή και ως Παγκόσμια Ημέρα Διεθνούς Μνήμης του Ολοκαυτώματος αποτελεί τόσο ένα θλιβερό, όσο και ένα βιωματικό γεγονός, αφού ο πατέρας της γνωστός και αγαπητός πολύ στο νησί, Σάμης Βιτάλ, ήταν ένας από τους ελάχιστους στην ιστορία που γλίτωσαν από την κτηνωδία στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Πολωνίας, Άουσβιτς - Μπίρκεναου.

Ο Σάμης Βιτάλ γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1918. Ήταν αυτοδίδακτος ραδιοτεχνίτης –ραδιοηλεκτρολόγος, γεγονός το οποίο φάνηκε να τον έσωσε το 1944 αφού αποδείχθηκε χρήσιμος στους Ναζί. Ένα άνθρωπος που αγαπούσε την τέχνη και που ασχολήθηκε πολύ με τη μουσική, έψελνε στη συναγωγή και διάβαζε βιβλία. 

Μας είπε χαρακτηριστικά: «Οι Γερμανοί τον έπιασαν σε ηλικία 26 χρονών. Έφυγε μαζί με περίπου 2.000 Εβραίους από την Κέρκυρα, οι περισσότεροι οικογενειάρχες.

Τους φόρτωσαν σε μαούνες μέσω Πατρών και μέσω Λευκάδας αφού έφτασε στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου τους φόρτωσαν σε βαγόνια τρένων που μετέφεραν ζώα, δίχως τροφή, με κάποια άχυρα στο πάτωμα και κάποια βαρέλια με νερό όπου έκαναν και την ανάγκη τους και ύστερα από περίπου 10 ημέρες έφτασαν στο στρατόπεδο Άουσβιτς Μπίρκεναου.

Με το που έφτασαν έγινε αμέσως ο διαχωρισμός… Ο πατέρας, όπως και όλοι στο στρατόπεδο, ήταν ένας αριθμός. Ο αριθμός του ήταν Α15658 και το έδειχνε με υπερηφάνεια. Μια επίπονη διαδικασία στην οποία χάρασσαν τον αριθμό με σύρμα καμένο και στο σημείο της πληγής έριχναν μελάνι. Όσοι ήταν ικανοί για δουλειά, τους έβαζαν αμέσως να δουλέψουν ενώ τα παιδιά, οι ηλικιωμένοι και τα άτομα με ειδικές ανάγκες και οι άρρωστοι στέλνονταν απευθείας σε θαλάμους αερίων όπου θανατώθηκαν με το μονοξείδιο του άνθρακα ZyclonB.» 

Ένα γεγονός και μια κτηνωδία, που ακόμα πονάει αφού μιλάμε για κάτι που έχει συμβεί σχεδόν 70 χρόνια πριν. Μια ιστορία για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι.

Μας φέρνει λοιπόν η Νίνα για πρώτη φορά στο φως, ένα χειρόγραφο κειμήλιο. Ένα κειμήλιο το οποίο βρήκε εντελώς τυχαία στο συρτάρι του κομοδίνου της νόνας της, της γιαγιάς και μητέρας του πατέρα της. Ένα κουτάκι από ξυριστική μηχανή γερμανικής συσκευασίας, το οποίο περιείχε εβραϊκές προσευχές, γραμμένες σε περγαμηνή από εβραϊκά βιβλία και στο βάθος του κουτιού υπήρχε χειρόγραφο του πατέρα της και επιζήσαντα του Άουσβιτς -  Μπίρκεναου, Σάμη Βιτάλ, το οποίο έγραφε “Katowice, Polonia Mai 1945”. 

Με λίγα λόγια το κουτάκι αυτό, μαρτυρά το πόσο ταλαιπωρήθηκαν οι Εβραίοι της Κέρκυρας και όχι μόνο, αφού απελευθερώθηκαν χάριν στον Κόκκινο στρατό από το στρατόπεδο εξόντωσης.

Στο τέλος μοιράστηκε: «Ο πατέρας δεν μας έμαθε ποτέ να μισούμε. Κάνω ότι καλύτερο μπορώ, νιώθω υπερηφάνεια ασχολούμαι με τα κοινά, γιατί το χρωστάω στον πατέρα μου, θα συνεχίσω να τον τιμάω για μια ζωή».