Μήνυμα Κώστα Παυλίδη για την Παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού

κι ένα κομβικό σταυροδρόμι. Ο κίνδυνος επανεμφάνισης και νομιμοποίησης, ρατσιστικών – ναζιστικών αντιλήψεων δεν είναι πια μια θεωρητική συζήτηση, αποτελεί πραγματικότητα και επιτάσσει συλλογική δράση. Πληθαίνουν οι χώρες που με αφορμή τις εφαρμοζόμενες πολιτικές λιτότητας και κυρίως το ζήτημα του Προσφυγικού/Μεταναστευτικού άρχισαν να κοιτάζουν ξανά προς το “σκοτάδι” που επιδιώκει να επιστρέψει  στο προσκήνιο 74 χρόνια μετά τη συντριβή του.
Είναι σημαντικό να αντιληφθούμε ότι η πάλη ενάντια στον ρατσισμό και στην ξενοφοβία δεν σηματοδοτείται από μία ημερομηνία, δεν εξαντλείται σε επετείους, αλλά εκδηλώνεται και αποτυπώνεται στην καθημερινή πρακτική μας. Η μέρα αυτή συμβολίζει τα εκατομμύρια των προσφύγων και μεταναστών που εκδιώκονται από την πατρίδα τους λόγω πολέμου και φτώχειας και αναζητούν ένα καλύτερο και πιο αξιοπρεπές μέλλον. Η μέρα αυτήσυμβολίζει όλους εκείνους που υφίστανται διακρίσεις και επιθέσεις λόγω χρώματος, θρησκείας, σεξουαλικής προτίμησης.
Όμως ο συμβολισμός δεν αρκεί. Το ζητούμενο είναι να έχουμε τόσο ως πολίτες αλλά και συλλογικά ως λαός, την ευαισθησία, την εγρήγορση και την κουλτούρα, να συγκρουόμαστε για την προάσπιση των δικαιωμάτων όλων των ανθρώπων απέναντι στο κλίμα φόβου που καλλιεργείται , για μια κοινωνία πραγματικής ισότητας, ισονομίας και ελευθερίας για όλους και όλες. Το αντίδοτο στο δηλητήριο της ακροδεξιάς είναι η Δημοκρατία και η ενεργός μνήμη.
 
Με αφορμή ότι η σημερινή μέρα είναι αφιερωμένη και στην Ποίηση, κλείνω το μήνυμα μου με ένα απόσπασμα από το ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ “Για τη Ζωή”:
Θὲ νὰ πεθάνεις, γιὰ νὰ ζήσουνε οἱ ἄνθρωποι,
Οἱ ἄνθρωποι ποὺ ποτὲ δὲ θά ῾χεις δεῖ τὸ πρόσωπό τους
καὶ θὰ πεθάνεις ξέροντας καλὰ
Πὼς τίποτα πιὸ ὡραῖο, πὼς τίποτα πιὸ ἀληθινὸ
ἀπ᾿ τὴ ζωὴ δὲν εἶναι.