Ένας χρόνος από τη μέρα που ο 19χρονος Χρήστος Κούρκουλος χάρισε ζωή

ΚΕΡΚΥΡΑ. Πέρασε κιόλας ένας χρόνος… Μια ιστορία που συγκλόνισε την τοπική –και όχι μόνο- κοινωνία, αλλά, παράλληλα, μέσα απ’ τον ανείπωτο πόνο, με όχημα την ανθρώπινη μεγαλοσύνη, ούρλιαζε πως, μέσα από μια άδικη και πρώιμη απώλεια, μπορεί να γεννηθεί το φως.
Ήταν, είναι, η ιστορία του 19χρονου, Χρήστου Κούρκουλου. Είκοσι δύο μέρες (18 Οκτωβρίου), μετά το θανατερό τροχαίο στην εθνική οδό Παλαιοκαστρίτσας (και το οποίο, απ’ την πρώτη ώρα, κόστισε την ζωή στον 17χρονο φίλο και συνεπιβάτη του, Ερβνίν Μπεκίρη) πάλευε στη ΜΕΘ, με όρους άνισους, μήπως και ξεγελάσει τα (εις βάρος) δεδομένα. Δεν… Επί της ουσίας, εγκεφαλικά νεκρός, δίχως σημάδια ανάκαμψης…
Όταν το χώμα στην κλεψύδρα των πιθανοτήτων στέρεψε, οι τραγικοί γονείς, ανέδειξαν, απλά, το μεγαλείο του ανθρώπου. Παίρνοντας την απόφαση να δωρίσουν τα ζωτικά του όργανα, προκειμένου να σώσουν άλλους συνανθρώπους μας, που περίμεναν το θαύμα.
Ξημερώματα Τετάρτης, πρωτομηνιά Νοέμβρη, πανελλήνιας ημέρας δωρεάς οργάνων, στο Νοσοκομείο Κέρκυρας στηνόταν μια ολόκληρη επιχείρηση. Οι εικόνες, αλησμόνητες… Η άφιξη των γιατρών του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων, με αεροπλάνο της Πολεμικής Αεροπορίας... Η σφαίρα - μετάβαση στο Γ.Ν.Κ., συνοδεία περιπολικού… Το μεγάλης κλίμακας χειρουργείο, που ολοκληρώθηκε μετά τις 6 το πρωί, απ’ το εξειδικευμένο ιατρικό προσωπικό… Η ταχύτατη και με μέγιστες προφυλάξεις μεταφορά των δώρων, τούτων, της ζωής, στ’ αεροδρόμιο…  Η αεροδιακομιδή… Και μετά την ταυτοποίηση των (ήδη έτοιμων) ληπτών, η πρόσληψη…
Όπως έγινε, τότε, γνωστό, τα όργανα χάρισαν ζωή σε τρεις «ομάδες» του χάρτη: Αυστρία (καρδιά), Θεσσαλονίκη (ήπαρ, πάγκρεας, νεφροί, επινεφρίδια), Γερμανία (πνεύμονες)… Ένα χρόνο μετά, με άσβεστες, πάντα, τις μνήμες του «χαμογελαστού παιδιού», η σκέψη ότι κάπου, κάποιοι ζουν, αναπνέουν και μπορούν να ονειρεύονται, χάρη στη «γέφυρα ζωής» που «υπέγραψε» -με τραγικό, έστω, μελάνι- η «θυσία» ενός 19χρονου και το προσωπικό ψυχικό μεγαλείο των δικών του, συγκινεί, πάντα, το ίδιο. Δίνει μάθημα… Και δείχνει δρόμους…
Ένα χρόνος απ’ το άσμα ασμάτων του μεγαλείου του ανθρώπου