Παρουσίαση του βιβλίου του Κ. Ρούσσινου «Πέμπτη 4 του Μπρυμαιρ»

ΚΕΡΚΥΡΑ (ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΝΤΥΠΟΙΣ). Με πολύ ζεστό τρόπο υποδέχτηκε το βιβλιόφιλο κοινό της Κέρκυρας το νέο ποιητικό έργο του Κώστα Ρούσσινου. Ένα έργο που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «ΕΝΤΥΠΟΙΣ» πριν από λίγες μέρες και παρουσιάστηκε επίσημα στο νησί το Σάββατο 17 Φεβρουαρίου. Η εκδήλωση διοργανώθηκε από το Εργατικό Κέντρο Κέρκυρας, τον Σύλλογο Γονέων «ΔΙΑΠΛΟΥΣ», το ΕΣΥΝ, τις κοινότητες Αγ. Αθανασίου και Βαλανειού και τους Πολιτιστικούς Συλλόγους Νυμφών και Σφακερών και χαρακτηρίστηκε από την μαζική παρουσία φίλων του βιβλίου και της ποίησης.

Την εκδήλωση συντόνισε ο Σπύρος Γκόγκος, δικηγόρος ενώ για το βιβλίο μίλησαν ο Γιάννης Κρανιάς, εκδότης και μέλος του ΔΣ της Ομοσπονδίας Εκδοτών Ελλάδας και ο Κώστας Θύμης, πρώην πρόεδρος της ΕΛΜΕ. Επίσης διαβάστηκαν κείμενα για το έργο του πανεπιστημιακού Γιώργου Ρούση και του φιλόλογου Γιώργου Δουλόπουλου.

Το έργο «ΠΕΜΠΤΗ 4 ΤΟΥ ΜΠΡΥΜΑΙΡ» παρουσιάστηκε διαδραστικά με θεατρική αφήγηση και την συμμετοχή χορευτικής ομάδας  του γυμναστηρίου «ΚΙΝΗΣΙΣ». Οι παρευρισκόμενοι είχαν έτσι τη δυνατότητα να ταξιδέψουν με την ποίηση του Ρούσσινου στην “άμπωτη” του σημερινού κόσμου και στις “παλίρροιες” της σύγχρονης ιστορίας.

Σε ό,τι αφορά το περιεχόμενο του ποιητικού αφηγήματος ο ήρωας της ιστορίας πιάνει το νήμα του χρόνου και οι “μνήμες άποικοι των τραυμάτων” τον πηγαίνουν στα “χρόνια που άρχισε η άμπωτη”. Εκεί συναντάει την “ακτή της απόγνωσης”, τη δραματική και καθολική επικράτηση “της χειμωνιάς”,  του κόσμο δηλαδή των πολέμων και της προσφυγιάς που ως “αγέλη σκοτάδι” εξαφανίζει “το χρώμα της άνοιξης”. Σε αυτό τον κόσμο, τον κόσμο μας, “το φως της αυγής” βγαίνει στα λιμάνια με “απλωμένους λυγμούς” καθώς κυριαρχούν το “ανάστροφο των ρευμάτων”, τα “λυγίσματα των καραβιών” και η άποψη ότι η “Ιθάκη είναι σκιά και αιθάλη στον χάρτη”. Αλλά και τα βράδια είναι πια “νύχτες κόπωσης”, στις οποίες η “βύθιση βλασταίνει καημούς”, οι “ασβοί γευματίζουν τη γη με νεκρούς” κι η “έφοδος στους ουρανούς ονομάζεται διαδρομή των τρελών κι ουτοπία δογμάτων”. Ο κόσμος αυτός προκαλεί στον ήρωα “φόβο” γιατί “εγκλωβίζει τον νου” και είναι “φίλος δοντιών της οχιάς”.  Ωστόσο αυτόν τον φόβο, ως “επώαση άρνησης”,  τον “αρνιέται ο αγώνας λαός” και “του ετοιμάζουνε βρόχο οι Χαντάλα του άφοβου κόσμου” κι ο “ξωμάχος αγέρας”. Ο τελευταίος αν και είναι σε “δούλα εποχή”, αντέχει “κρατώντας αστέρια και ρόδα απ’ το χέρι”,  “δεν φοβάται τις σφήκες” κι “οργανώνει σμάρια στρατούς”  ώστε να “γυαλώσουν το φως το πρωί”.  Άλλωστε οι “πλόες” στην εποχή της άμπωτης δεν είναι μόνο “πόνων με φωνές των Ορμπάν”, δεν έχουν μόνο “εφιάλτες και σύγχρονα Μπουχενβάλντ” και δεν χάνονται πάντα στη ασάφεια “της ομίχλης που θέλει κλειδιά”. Αντίθετα υπάρχουν και “πλόες ρόδα”, “γιοι του Οκτώβρη” και “ταξιδιώτες έφοδοι χρόνοι”. Χρόνοι όπου “στη γη της φωτιάς”, (στον Γράμμο), έκαναν “επίθεση στο γύπα τυφώνα” και την “Πέμπτη 4 του Μπρυμαίρ” (25 Οκτώβρη) έφεραν τη “θραύση του πάγου χειμώνα”.               

Η ποιητική ιστορία του Ρούσσινου ολοκληρώνεται αισιόδοξα, με προβολή στο μέλλον (μας κοιτάζω στην πόρτα της άνοιξης) και την “παλίρροια των χρωμάτων” να νικά την “άμπωτη”. Έτσι “μελίσσια απλώνουν γύρης σπορές”, “νεράιδες μεθάνε λίμνες με φως”  κι ο “ήλιος γελά σε μια βιόλα σοπράνο”. Η “παλίρροια” αυτή είναι ο “σεισμός” από την “έφοδο πλεύση των σκλάβων” που οδηγεί σε “έναν έφηβο κόσμο, κτήμα όλων κοινό”.  

Το έργο «Πέμπτη 4 του Μπρυμαίρ» έχει βάθος, ιστορικότητα και τρυφερότητα. Με λυρισμό αλλά χωρίς βερμπαλισμούς και επικότητα αλλά χωρίς μεγαλοστομίες εξυψώνει τον αναγνώστη και αναδεικνύει ως αναπόδραστη την ανατροπή της σημερινής κοινωνικής βαρβαρότητας. Πρόκειται για μια από τις λίγες δημιουργίες μετά το 1991 που έχουν ως φυσιογνωμικό τους στοιχείο την πίστη στην προοπτική μιας άλλης δίκαιης κοινωνίας. Είναι σαφές ότι τις τελευταίες δεκαετίες αυτό που συναντά κανείς στην τέχνη στην καλύτερη περίπτωση είναι η διαπίστωση. Από εκεί και πέρα κυριαρχούν η αλλοτρίωση με τη μορφή του ατομισμού και η υποστήριξη του status quo. Ο Κώστας Ρούσσινος με μια ακόμη ώριμη δημιουργία - μετά το «Όνειρο την αυγή» (2018), την «Ατέλευτη άνοιξη» (2020) και «Το αναπόδραστο της άνοιξης» (2022) - τροφοδοτεί τον αναγνώστη με ανατρεπτική διάθεση και αισιοδοξία αλλά και τον ωθεί να γίνει εκφραστής τους. Η γραφή του, συσσωματώνοντας τον υπερρεαλισμό με τον ταξικό ρομαντισμό, την ανθρώπινη ψυχή με την ιστορία, τον φυσικό κόσμο με την κοινωνία και το συναίσθημα με τους νόμους της διαλεκτικής, είναι πραγματικά πρωτότυπη, με θεατρικότητα  και ενδιαφέρουσα τεχνική στο επίπεδο του ρυθμού και της δομής.

Οι εκδόσεις «ΕΝΤΥΠΟΙΣ» νιώθουν ιδιαίτερη χαρά που προσφέρουν στο αναγνωστικό κοινό και στους φίλους της ποίησης ένα έργο που αντιπροσωπεύει την τέχνη που έχουμε ανάγκη.

ΦΩΤΟ@ΚΩΣΤΑΣ ΡΟΥΣΣΙΝΟΣ