Θόδωρος Αγγελόπουλος (27 Απριλίου 1935 - 24 Ιανουαρίου 2012)

Το ταξί ήταν συντονισμένο στον σταθμό που είχε εκπομπή ο Τράγκας, κατεβαίνοντας από τα Βριλήσσια προς την Αθήνα. Το άγγελμα του θανάτου του Θόδωρου Αγγελόπουλου, μούφερε δάκρυα στα μάτια. 

-Τον γνωρίζατε; Ή από τις ταινίες;

Δυο ή τρεις βραδιές πριν, είχαμε συναντηθεί στο κολωνακιώτικο εστιατόριο, «Το καφενείο». Έτρωγε μαζί με Ιταλούς της τελευταίας του ταινίας. Σε αναζήτηση μιας κινηματογραφικής γραφής, ζωντανό εποικοδόμημα της «προηγούμενης βάσης», που δημιούργησε με την ανασύνθεση των γεγονότων σε σενάρια. Λόγος πλήρης συμπερασμάτων. Διεκόπη.

Ο ίδιος έλεγε, «Να μιλήσω στην επόμενη ταινία μου πιο απλά. Αλλά η απλότητα είναι κατάκτηση, όχι επιλογή. Ο Σεφέρης έλεγε "Θα 'θελα να μιλήσω πιο απλά, να μου δοθεί αυτή η χάρη". 

Ο ποιητής μιλώντας κατά την απονομή του βραβείου Νόμπελ (1963) είχε υπερασπιστεί την ενεργό αψάδα του ελληνικού λόγου παρά την περιορισμένη πλέον χρήσή του, «Όταν, στο δρόμο της Θήβας, ο Oιδίπους συνάντησε τη Σφίγγα κι αυτή του έθεσε το αίνιγμά της, η απόκρισή του ήταν: ο άνθρωπος. Τούτη η απλή λέξη χάλασε το τέρας. Έχουμε πολλά τέρατα να καταστρέψουμε. Ας συλλογιστούμε την απόκριση του Oιδίποδα».

Αυτή αναφορά είναι το σημείο τομής του λόγου των Ελλήνων μεγάλων, στο πέρασμα των χρόνων. Του Αγγελόπουλου, κινηματογραφικώς.

Η αναζήτηση της λύσης του γρίφου σε μια αέναη διαδικασία εφόσον η επιδίωξη απομακρύνεται αντικειμενικά όσο πλησιάζει ο επιμένων, καθιστώντας την απόπειρα μια γοητευτική χίμαιρα. Τον μίτο της Αριάδνης για την ανθρώπινη εξέλιξη. Αλίμονο όμως, διαρκή και ατελεύτητο... Ίσως και νάναι καλύτερα έτσι.

«Η Άλλη Θάλασσα», θα ήταν το τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας που ο Θόδωρος Αγγελόπουλος ξεκίνησε με το «Λιβάδι που δακρύζει» και την «Σκόνη του χρόνου».

Σκούπισα την υγρασία.

- Ναι, τον ήξερα...

Σκέφτηκα, με τη θάλασσα δεν παίζεις!