Για την ταινία, «ο άνθρωπος του Θεού»
Η μεγάλη σκηνοθετική ευκαιρία μένει εκεί και σπαρταράει. Ιδίως το τελευταίο τρίτο της ταινίας, που αφορά το μοναστήρι της Αίγινας, θα μπορούσε να είναι αυτό όλη η ταινία.
Πάνω-πάνω, από κινηματογραφικής άποψης, υπερέχουν καθαρά η υποδειγματική ερμηνεία του Σερβετάλη και η σφικτή σκηνοθεσία της Πόποβιτς. Αξιοπρεπέστατες οι παρουσίες σε όλους τους άλλους πρώτους και δεύτερους ρόλους. Το αρχικό ξένισμα του Έλληνα θεατή από την αγγλική γλώσσα συνηθίζεται στην πορεία, όντας προφανώς το τίμημα για μια διεθνή επικοινωνία των μεγάλων μηνυμάτων της ταινίας. Ο Πράισνερ κινείται στις γνωστές φόρμες του.
Όμως, η μεγάλη σκηνοθετική ευκαιρία μένει εκεί και σπαρταράει. Ιδίως το τελευταίο τρίτο της ταινίας, που αφορά το μοναστήρι της Αίγινας, θα μπορούσε να είναι αυτό όλη η ταινία, παρέχοντας απλώς το ζυμάρι ενσωμάτωσης όλων των υπολοίπων πληροφοριών από τη βιογραφία του Αγίου Νεκταρίου, αλλά μαζί και το απαραίτητο χτίσιμο βάθους, κλιμάκωσης και κάθαρσης που θα παρέσερνε και τον εκπαιδευμένο στο εμπορικό δράμα θεατή. Σε αυτόν το θεατή δεν απευθύνεται, άλλωστε; Μην ξεχνάμε ότι οι... υποψιασμένοι, κάπου, κάπως, από κάποιο πνευματικό, από κάποιον Αγιορείτη, από κάποιο φίλο ή σε κάποιο μοναστήρι, ήδη ξέρουν πάνω-κάτω τι θα δουν.
Γιατί, βεβαίως, από άποψη θεματολογίας, επιβάλλονται μεγαλειωδώς οι δύο κεντρικές οδοί μέσα από τις οποίες, «άνθρωπος ανακαλύπτει Θεό». Από τη μία, αυτός που έχει χάσει τα πάντα, βλέπει φως μέσα στο σκοτάδι, η πίστη γίνεται μοναδική πηγή ζωής προς μεγάλη έκπληξη και ανακούφιση του. Από την άλλη, αυτός που κάτι έχει να χάσει, ανακαλύπτει την ελευθερία της αυταπάρνησης. «Εγώ συγνώμη, που σας θύμωσα τόσο»! Η επίμονη αγάπη για τη ζωή χωρίς αγάπη του σωματικού εαυτού είναι το πυρηνικό όπλο στο πεδίο της ανθρώπινης κοινωνικής πράξης.
Μετά τη νύχτα παρακολούθησης της ταινίας (στον «Ορφέα» μας, με πιστή και απολύτως ασφαλή τήρηση των νέων πρωτοκόλλων COVID), το επόμενο πρωινό, με τον καθένα μας στη δουλειά του, θα φάνταζε κάπως έτσι: αν κάποιος αδύναμος παύει να δίνει, τότε ο δυνατότερος δεν τον τιμωρεί, απλώς ο ίδιος δίνει δύο φορές. Όσο πιο πολλοί και πιο πολύ το κάνουμε, όσο πιο βαθιά παραιτηθούμε από τη σωματική οντότητά μας, τόσο πιο δική μας γίνεται η κοινωνία, τόσο πιο φίλος ο σωματικός θάνατος, τόσο πιο αξιοβίωτη η ζωή. Και κάπως έτσι, ο ασκητικός χριστιανισμός αρχίζει να μοιάζει -γιατί όχι;- και με πολιτικό μανιφέστο.
ΚΩΣΤΑΣ ΣΠΙΓΓΟΣ
Ο Κωνσταντίνος Χρ. Σπίγγος γεννήθηκε το 1971 στον Πειραιά και αποφοίτησε από το 3ο Λύκειο Χαϊδαρίου. Είναι νευρολόγος, απόφοιτος της Ιατρικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών και ειδικευθείς στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής, στο Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών «Γ. Γεννηματάς» και στο Ινστιτούτο Νευρολογίας του Λονδίνου το 1999, όπου του απονεμήθηκε το Δίπλωμα Κλινικής Νευρολογίας από το πανεπιστήμιο UCL. Είναι μέλος της Ελληνικής Νευρολογικής Εταιρίας και της Ελληνικής Εταιρίας Κεφαλαλγίας από το 2004. Στα πλαίσια της κλινικής του δραστηριότητας, ως ειδικός νευρολόγος, έχει διατελέσει επιστημονικός συνεργάτης του Γ. Ν. Α. «Γ. Γεννηματάς», του ιδιωτικού θεραπευτηρίου «Υγεία», καθώς και επιμελητής του Γενικού Νομαρχιακού Νοσοκομείου Κέρκυρας. Έχει δεκάδες διεθνείς και ελληνικές δημοσιεύσεις και συμμετοχές σε επιστημονικά συνέδρια. Από το 2003 ζει και εργάζεται ως ιδιώτης γιατρός στην Κέρκυρα. Εκ παραλλήλου, ασκεί δραστηριότητες επιστημονικού συγγραφέα με εξειδίκευση στη Νευρολογία και στην Ψυχιατρική, δραστηριότητες ενημέρωσης και επιμόρφωσης στον τομέα της Νευρολογίας και της Ψυχιατρικής και στον ευρύτερο τομέα των σχέσεων ιατρού - ασθενούς, δραστηριότητες επιστημονικού συμβούλου και εκπαιδευτή για λογαριασμό εταιριών του φαρμακευτικού τομέα, καθώς και πολυετή δραστηριότητα στον τομέα της μετάφρασης και επιμέλειας κειμένων και βιβλίων ιατρικού και ευρύτερου ιατρο-κοινωνικού ενδιαφέροντος. Έχει διατελέσει εκλεγμένο μέλος ΔΣ της Ελληνικής Εταιρίας Κεφαλαλγίας και του Ιατρικού Συλλόγου Κέρκυρας. Από το 2003 έως το 2009 υπήρξε επιστημονικός διευθυντής και τακτικός αρθρογράφος του περιοδικού εκλαϊκευμένης ιατρικής «Popular Medicine», μηνιαίου ένθετου της εφημερίδας «Καθημερινή». Σήμερα αρθρογραφεί στην εβδομαδιαία στήλη «Με κρότους και ψίθυρους» της κερκυραϊκής εφημερίδας «Καθημερινή Ενημέρωση» και είναι παραγωγός του ραδιοφωνικού ενθέτου «Επισυνάψεις» στον Κύμα FM 90,3. Έχει συγγράψει το βιβλίο εκλαϊκευμένης νευροεπιστήμης «Γνωστικός και ψυχικός εγκέφαλος» (2014), τη συλλογή έμμετρου και πεζού λόγου «Χρήζεις προστασίας» (2018), τη συλλογή φιλοσοφικού χαρακτήρα δοκιμίων «Επισυνάψεις» (2019) και την ποιητική συλλογή «Καλούπια αναπνοών» το 2021. Συμμετέχει στο καθημερινό κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι με συχνές διαλέξεις, παρουσιάσεις, εισηγήσεις, άρθρα γνώμης, δημόσιες παρεμβάσεις και πολιτική δράση.
