Κερκυραϊκά και Παξινά κτίρια στο βιβλίο «Κι αν τα κτίρια μιλούσαν..»

του κοινού διαπανεπιστημιακού προγράμματος του ΕΑΠ και του Παν/μίου Δυτικής Μακεδονίας ένωσαν  τις δυνάμεις  τους, συντονίστηκαν, συνεργάστηκαν μέσω διαδικτύου και το αποτέλεσμα είναι αυτό το όμορφο αναμνηστικό, γεμάτο συναισθήματα συλλογικό βιβλίο με τίτλο «Κι αν τα κτίρια μιλούσαν…». Αφορμή στάθηκε μια εργασία/δραστηριότητα του μεταπτυχιακού προγράμματος, της ενότητας «Θεωρία της λογοτεχνίας και Δημιουργική Γραφή». Σχολεία, δημαρχεία, θέατρα, νοσοκομεία κι ένα σωρό άλλα κτίρια «ανθρωποποιούνται», ζωντανεύουν, αποκτούν φωνή, διηγούνται την ιστορία τους μέσα από σύντομα διηγήματα και μας ταξιδεύουν μέσω της πρωτοπρόσωπης αφήγησης στο χώρο και το χρόνο.
Το βιβλίο ανοίγει η Σοφία Κολοτούρου,  βραβευμένη με το κρατικό λογοτεχνικό βραβείο ποίησης  και εισάγει τον αναγνώστη στην παρέα τόσων λαλίστατων κτιρίων από όλη την Ελλάδα. Στο βιβλίο υπάρχουν κείμενα που αφορούν και κερκυραϊκά κτίρια π.χ. το Δημοτικό Θέατρο.
Το βιβλίο προλογίζουν:
• η Γιώτα Κοτσαύτη, συμφοιτήτρια και αγαπημένη φίλη η οποία εμπνεύστηκε και συντόνισε την όλη προσπάθεια.
• Βασίλης Καρδάσης ,πρόεδρος ΔΕ του ΕΑΠ
•  Τρ. Κωτόπουλος, Διευθυντής και Επιστημονικά υπεύθυνος του ΚΔΠΜΣ  «Δημιουργική Γραφή», ο οποίος γράφει γι’ αυτό το εγχείρημα : «Είμαι σίγουρος ότι η προσπάθεια αυτή και το βιβλίο που κρατάτε ανά χείρας εγκαθιδρύουν μια καινούρια αναγνωστική και συγγραφική πολιτισμική πρακτική».
•  Ι. Κουμασίδης, καθηγητής- σύμβουλος ΕΑΠ-ΕΚΠΑ
Τα έσοδα από τις πωλήσεις του βιβλίου θα διατεθούν σε κοινωφελείς σκοπούς.
Συγγραφέας: Συλλογικό
Εκδόσεις:  Κέδρος,
Αθήνα, 2019
Το νησί των Παξών εκπροσωπείται στο συλλογικό αυτό βιβλίο με κείμενο της Λύχνου Πέπης, φιλολόγου στο Γυμνάσιο-Λ.Τ. Παξών και με σημείο αναφοράς το Αγγλικό Κυβερνείο που βρίσκεται στο Γάιο. Το κείμενο:
ΑΓΓΛΙΚΟ ΚΥΒΕΡΝΕΙΟ - ΔΙΟΙΚΗΤΗΡΙΟ  ΓΑΪΟΣ ΠΑΞΩΝ
Ξημερώνει. Ο ήλιος, που προσπαθεί να διαλέξει το χρώμα της ημέρας, σπρώχνει το σκοτάδι και παίζει με την όρασή μου. Μα πού είναι ο καπετάνιος μου; Άργησε σήμερα. Τα τελευταία πέντε χρόνια, από τότε που αποφάσισε να αφήσει τα ταξίδια και να μείνει στο νησί, είναι η συντροφιά μου αυτές τις πρώτες πρωινές ώρες. Μου λέει για την αρμύρα που άφησε η θάλασσα στα χείλη του κι εγώ για τους αιώνες που κουβαλώ στις πέτρινες πλάτες μου και τις ιστορίες των ανθρώπων που τύλιξα στις αγκάλες των τεσσάρων ορόφων μου. Θυμάμαι την περιέργεια με την οποία άκουσε για τον πρώτο ιδιοκτήτη μου, τον Ενετό Διοικητή. Στη συνέχεια στέγασα το Αγγλικόν Κυβερνείον, «Κατοικία του Τοποτηρητού», του είπα, για να του κάνω εντύπωση. Η καλή κοινωνία διάβαινε το σιδερένιο πορτόνι μου, υψηλά ιστάμενα πρόσωπα, βεγγέρες, φώτα, μουσική, εδέσματα, τρόποι φερμένοι από την Ευρώπη.  Κάποια χρονιά έστησαν στο ισόγειό μου την Εθνική Τράπεζα. Χρήματα, συμβόλαια, συμφωνίες, συζητήσεις, διαπραγματεύσεις. Αργότερα με ανακαίνισαν και έγινα γνωστό ως «Ξενοδοχείον», με στυλ ευρωπαϊκό, με χαλιά, καινούρια έπιπλα, μπαρ και αναγνωστήριο, έχοντας «την μοναδικήν θέαν των πεύκων της νησίδος του Αγ. Νικολάου». «Και μη νομίζεις», του ‘χα πει, «τυχαίοι δεν ήταν εκείνοι οι επισκέπτες».
Στα τελευταία φιλοξένησα στον πρώτο όροφο το Λιμεναρχείο. Όλο το νησί ανέβαινε τα πέτρινα σκαλοπάτια μου, για να δώσει λόγο για το πλεούμενό του.
Βέβαια τώρα τους ιδιοκτήτες μου σπάνια τους βλέπω και, όταν έρχονται, ξεχνιούνται διαφωνώντας, έχοντας ο καθένας διαφορετικά σχέδια για τον όροφο που του ανήκει. Μόνο ο καπετάνιος μου αφήνει κάπου-κάπου τα δίχτυα του, σηκώνει το βλέμμα και με κοιτά με συμπάθεια και νοσταλγία.
Συνήθως είναι εδώ τέτοια ώρα…
Λύχνου Πέπη, φιλόλογος με μεταπτυχιακές σπουδές στη Σχολική Ψυχολογία, τις μαθησιακές δυσκολίες και τη Δημιουργική γραφή.