Ξανασυστήνοντας τη «Μυριέλλα» στο κερκυραϊκό κοινό

η τρίπρακτη οπερέτα «Μυριέλλα» αγκαλιάστηκε από το κερκυραϊκό κοινό που γέμισε το Δημοτικό Θέατρο και στις τρεις παραστάσεις οι οποίες έλαβαν χώρα στις 6, 7 και 8 Δεκεμβρίου. Επρόκειτο για μια παραγωγή της Φιλαρμονικής Εταιρείας Κέρκυρας (Παλαιά) η οποία, μετά και την προ διετίας επιτυχία των αντίστοιχων παραστάσεων της όπερας «Ο υποψήφιος βουλευτής», συνεχίζει τις αξιέπαινες προσπάθειες ανάδειξης έργων μεγάλης σημασίας για την επτανησιακή και, γενικότερα, την ελληνική μουσική. Άλλωστε, οι παραστάσεις αυτές της «Μυριέλλας» συνέπεσαν και με τη συμπλήρωση 60 ετών από το θάνατο του δημιουργού της, Αλέξανδρου Γκρεκ, αποδίδοντας έτσι και έναν ελάχιστο φόρο τιμής στο μουσουργό που τόσα προσέφερε στην επτανησιακή μουσική και στα καλλιτεχνικά σωματεία της Κέρκυρας και όχι μόνο.



Στις τρεις αυτές παραστάσεις, υπό τη διεύθυνση του αρχιμουσικού Άλκη Μπαλτά, η Συμφωνική Ορχήστρα της Παλαιάς Φιλαρμονικής και οι εξήντα και πλέον χορωδοί του αντρικού και του γυναικείου τμήματος της Χορωδίας Κέρκυρας (διδασκαλία: Χριστίνα Καλλιαρίδου) πλαισίωσαν τους δώδεκα soloists, μεταφέροντας γλαφυρότατα το κοινό στο κλίμα της νησιωτικής Ελλάδας των αρχών του 20^ου αιώνα, όπου και εκτυλίσσεται η υπόθεση του ηθογραφικού αυτού έργου.
Ανάμεσα στους δώδεκα ερμηνευτές ξεχωρίσαμε την υψίφωνο Τζίνα Πούλου, που ερμήνευσε εξαιρετικά τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Μυριέλλας. Δεν θα μπορούσαμε όμως να πούμε το ίδιο και για τον τενόρο Αλέξανδρο-Ανδρέα Χαζάπη, την επιλογή του οποίου για τον συμπρωταγωνιστικό ρόλο του Μάνου (αγαπημένου της Μυριέλλας), θα χαρακτηρίζαμε μάλλον ως ατυχή, τουλάχιστον βάσει των όσων ακούσαμε στην κυριακάτικη παράσταση. Από την άλλη πλευρά, σταθερές αξίες αποδείχθηκαν και πάλι η Ρόζα Πουλημένου (ως Λέλα) και ο Πέτρος Καρύδης (ως Γιαννάκης, αγαπητικός της Λέλας). Ο δε Παντελής Κοντός (ως Μανώλης, πατέρας της Μυριέλλας) για άλλη μια φορά απέδειξε πόσο του ταιριάζουν οι κωμικοί ρόλοι και από υποκριτικής πλευράς.



Όλα αυτά υπό την καθοδήγηση του Πέτρου Γάλλια, που υπέγραψε ακόμα μία σκηνοθετικά επιτυχημένη παραγωγή, έχοντας επιμεληθεί και τη διασκευή/προσαρμογή του έργου, με πολλές (αλλά εύστοχες) παρεμβάσεις στο αυθεντικό κείμενο του Μάρκου Μαλλιαράκη. Φυσικά, δεν θα μπορούσε παρά να αφεθεί απαράλλαχτο το finale του έργου, όπου «ο Έρως πάντα νικά»….