«Αγγελος θα ΄ναι, δεν μπορεί»: Η συγκλονιστική ιστορία του Χρήστου με τη χρυσή καρδιά
Χρήστος Κούρκουλος
31 Οκτωβρίου 2022
/ 11:13
Η οικογένεια του αδικοχαμένου 19χρονου αφηγείται τις τελευταίες δραματικές στιγμές και την πορεία τους προς τη μεγαλειώδη απόφαση της δωρεάς οργάνων του παιδιού τους
Ένα δευτερόλεπτο. Τόσο απέχει η ζωή απ’ τον θάνατο. 18 Οκτωβρίου 2017. Ο Νίκος οδηγεί το τρακτέρ, βλέπει στο βάθος περιπολικά. Τα αυτοκίνητα σημειωτόν, όσο περιμένει καταλαβαίνει ότι έχει συμβεί κακό. Παρατηρεί, βλέπει μια πράσινη μάσκα μηχανής. Στραβοτιμονιά, ούτε ξέρει πού πάει, μόνο να κατεβεί να τρέξει. «Το παιδί μου! Χρήστο!».
Απ’ την πρώτη στιγμή το θανατερό τροχαίο στις Αλυκές, κόστισε τη ζωή στον 17χρονο Έρβιν Μπεκίρη. Ο 19χρονος Χρήστος Κούρκουλος, τρεμοσβήνει.
Αδιανόητο, ένα αόρατο χέρι έβαλε τον πατέρα του να περνά τυχαία από κει, πηγαίνοντας στη δουλειά. «Το ένιωσα από την πρώτη στιγμή, όταν αντίκρισα τα παιδιά στην άσφαλτο. Τους πήραν τα ασθενοφόρα, μετά από λίγο τα μάθαμε. Ο Έρβιν είχε σβήσει. Το Χρήστο τον πήραν κατευθείαν στην εντατική και μου είπαν ότι δεν θα άντεχε πάνω από ένα - το πολύ δύο- εικοσιτετράωρα. Είχαν διαλυθεί τα πάντα».
ΔΥΟ ΒΔΟΜΑΔΕΣ, δύο αιώνες κράτησε, ακροβατώντας στο σχοινί που χωρίζει ουρανό και γη. Δίπλα οι γονείς, η Γεωργία και ο Νίκος, υπνωτισμένοι, να περιμένουν σημάδια ανάκαμψης - και ας βεβαίωναν οι γιατροί ότι δεν υπάρχει ελπίδα.
Τις δύο πρώτες μέρες η Γεωργία έμοιαζε χαμένη. «Στην αρχή δεν με άφηναν να μπω στην Εντατική. Όταν είδαν ότι δεν έκανα φασαρίες, μου έδωσαν άδεια να πηγαίνω. Μας είπαν ότι ήταν εγκεφαλικά νεκρός αλλά… πέρασε το πρώτο εικοσιτετράωρο, πέρασε και το δεύτερο. Κι όσο περνούσαν οι ώρες, τόσο έλεγα μήπως, μήπως…»
ΠΑΙΡΝΕΙ ΑΝΑΣΑ...συνεχίζει...«Τις τελευταίες μέρες μου μίλησαν για δωρεά οργάνων, στον πατέρα του το είχαν πει νωρίς. Άκουγα που το ψιθύριζαν στους διαδρόμους. Μου ερχόταν να τους σκοτώσω!»
ΟΥΤΕ ΝΑ ΤΟ ΑΚΟΥΣΟΥΝ. Στην αρχή αντέδρασαν άσχημα. Συζητώντας ωστόσο μαζί τους, καταλαβαίνει κανείς ότι δεν ήταν η δωρεά οργάνων που τους εξόργιζε, αλλά η ιδέα του θανάτου του παιδιού τους.
Η πρώτη κρούση έγινε στον πατέρα. «Παρόλο που είχα δει με τα μάτια μου τι είχε συμβεί, όλο έλεγα μέσα μου ότι θα σηκωθεί. Του κρατούσα το χέρι και του έλεγα, αγάπη μου, δείξε μου ότι με ακούς. Τίποτα... Σε εμένα το είπαν πρώτο, με κάλεσε ο Διευθυντής της Εντατικής. – Ο Χρήστος θα έρθει σπίτι, μη μου ξαναπείς αυτή την κουβέντα γιατρέ!». Αργότερα πήγε και βρήκε τον παπα-Κώστα, να τον ρωτήσει. «Να το κάνεις» του είπε. «Όταν το είπα στη γυναίκα μου, έφαγα ένα χαστούκι που δεν το χα φάει 30 χρόνια. Της άφησα την τελική απόφαση, δεν προσπάθησα να την πείσω. Η Γεωργία ήταν η μάνα. Αν έλεγε όχι, ήταν όχι».
ΤΟ ΠΡΩΙΝΟ που είδαν το χρώμα του να αλλάζει, κατάλαβαν. Η Γεωργία ήθελε να το συζητήσει με την οικογένεια. Ρώτησε τη μεγάλη κόρη, την Εύη. «Να το κάνουμε μαμά, το ξέρω ότι και ο ίδιος ο Χρήστος θα το ήθελε, τέτοιος χαρακτήρας ήταν. Σκέψου κάποιες μανάδες, που θα σωθούν τα παιδιά τους» της είπε -« Έτσι έβαλα τον εαυτό μου στη θέση κάποιας μάνας που μάθαινε ότι το παιδί της βρήκε νεφρό και θα ζήσει. Άρχισα να το σκέφτομαι. Θα κάνουμε μια όμορφη τελετή, γιατί να χαθούν τα όργανα αφού θα μπορούσαν να δώσουν ζωή;»
ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ. Είδε το παιδί της θλιμμένο σε αναπηρική καρέκλα. «Που θέλεις να είμαι μάνα; εμένα εδώ είναι η ζωή μου τώρα». Το όνειρο, η κουβέντα της κόρης κι ο ίδιος ο Χρήστος, αυτά ήταν τα τρία κομμάτια του παζλ της απόφασης. «Ο Χρήστος ήταν ένα παιδί πολύ δοτικό, πολύ ευαίσθητο. Ήσυχος, υπομονετικός. Ξέρουμε ότι αν γινόταν να τον ρωτήσουμε, αυτό θα ‘λεγε, πάντα ήθελε να βοηθάει. Άγγελος θα’ ναι τώρα, δεν μπορεί… » λέει ο πατέρας του.
ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΜΕΡΕΣ πάθαινε συνέχεια ανακοπές, τρεις-τέσσερις τη βραδιά και όλο τον επανέφεραν. Είχε δυνατή καρδιά, είχαν απορήσει όλοι. Ρώτησαν τον πατέρα, αν το έχουν σκεφτεί. «Ο χρόνος τελειώνει, τώρα που μιλάμε μπορεί να με φωνάξουν ότι έφυγε, ο Χρήστος δεν έχει επιστροφή» του είπε ο γιατρός. Όλοι έγνεφαν καταφατικά, ο Νίκος υπέγραψε.
ΤΗ ΝΥΧΤΑ αυτή δεν θα την ξεχάσουν ποτέ. Πολλοί, όχι μόνο η οικογένεια. Τους είχαν ειδοποιήσει ότι το χειρουργείο θα γινόταν μεταξύ 12 και 2 το βράδυ. Ο Νίκος θα θυμάται για πάντα εκείνα τα λεπτά. «12:05 χτυπάει το τηλέφωνο. Έφτασε η ώρα, λέω. Μου΄πεσε το τηλέφωνο απ΄ τα χέρια, μέχρι εκείνη τι στιγμή πίστευα ότι κάτι θα αλλάξει».
ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ Τετάρτης, πρωτομηνιά Νοέμβρη, πανελλήνιας ημέρας δωρεάς οργάνων, είχε στηθεί ολόκληρη επιχείρηση, πρώτη φορά στην Κέρκυρα. Οι εικόνες, αλησμόνητες… Η άφιξη των γιατρών με αεροπλάνο της Πολεμικής Αεροπορίας... Η σφαίρα - μετάβαση στο Γ.Ν.Κ., συνοδεία περιπολικού… Το μεγάλης κλίμακας χειρουργείο, που ολοκληρώθηκε μετά τις 6 το πρωί…
Η ΓΕΩΡΓΙΑ έξω από το χειρουργείο, άγρυπνος φρουρός. «Όταν τον έβγαλαν από τη εντατική στο φορείο, έσκυψα πάνω του, τον φίλησα και του ζήτησα συγγνώμη. Ένιωθα σαν εγώ να του τράβηξα τα καλώδια…». Παρακολουθούσε τους γιατρούς να μπαινοβγαίνουν... Κάθε φορά που έπαιρναν ένα βαλιτσάκι, πήγαινε στο παράθυρο και κοίταζε κάτω, που έφευγαν με ασθενοφόρα. Οι γιατροί δεν μίλησαν, μόνο κάποια στιγμή, την κοίταξαν βαθιά στα μάτια.
ΕΚΑΤΣΕ ΕΚΕΙ μέχρι το τέλος, μετά ήρθε η ψυχολόγος, της είπε ότι είναι ώρα να πάει σπίτι, δεν έπρεπε να τον δει. «Ήθελα να τον δω να βγαίνει, δεν έφευγα, δεν τον έβγαζαν. Περίμενα, αλλά τίποτα».
Ο πατέρας του κάτω, κοντά στα ασθενοφόρα. Στερνό αντίο κάθε φορά που έπαιρναν ένα βαλιτσάκι. «Όταν άκουσα το αεροπλάνο να φεύγει, έφυγε και η μισή μου ζωή…»
Όπως έγινε τότε γνωστό, τα όργανα χάρισαν ζωή σε τρεις «ομάδες» του χάρτη: Αυστρία (καρδιά), Θεσσαλονίκη (ήπαρ, πάγκρεας, νεφροί, επινεφρίδια), Γερμανία (πνεύμονες)…
ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ του Χρήστου, σταμάτησε κι η ζωή της Γεωργίας. Για ένα χρόνο, μόνο θρηνούσε, βυθίστηκε, τα παράτησε… Άρνηση. Δεν ήθελε να δεχτεί ότι ο μεγάλος της γιός, ο «έρωτάς» της δεν υπάρχει πια. Από το σπίτι δεν έβγαινε, μόνο καθόταν στο κρεβάτι με απλωμένες τις φωτογραφίες του.
ΤΗΝ ΤΑΡΑΚΟΥΝΗΣΕ ένας από τους αδελφούς του Χρήστου, ο Γιώργος, πάνω σε μια έκρηξη. «Μαμά, έχεις άλλα τρία παιδιά που σε χρειάζονται!». Ήταν το χέρι που την τράβηξε από την κινούμενη άμμο. Αναγκάστηκε να κοιτάξει την αλήθεια κατάματα. Σηκώθηκε πάνω και φόρεσε το χαμόγελό της. Βρήκε μέσα της τη δύναμη, γύρισε ξανά στα παιδιά της. Τους είχε λείψει πολύ. «Το μόνο που μ’ ευχαριστεί τώρα είναι να τους δίνω τα πάντα και να εκτιμάω κάθε μέρα που περνάει, σαν να είναι η τελευταία. Τα παιδιά μου έγιναν η ψυχοθεραπεία μου».
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΗΠΤΕΣ δεν γνώριζαν τίποτα. Είχαν μόνο μια λιτή επιστολή από τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων, που τους ευχαριστούσε για τη δωρεά και τους ενημέρωνε ότι τα χειρουργεία πήγαν καλά. Μόνο ηλικία λήπτη και χώρα, χωρίς άλλα στοιχεία. «Πάνω στο χρόνο με κάλεσαν από μια τηλεοπτική εκπομπή στην Αθήνα. Δεν ήθελα να πάω. Όμως σκεφθήκαμε, μήπως ακούσει κάποιος και επικοινωνήσει. Δεν ήθελα ούτε ευχαριστώ, ούτε τίποτα, μόνο να ξέρω ότι είναι κάποιος είναι καλά, ότι έπιασε τόπο το καλό, στην ουσία ότι κάπου υπάρχει ο Χρήστος μας. Αυτό μόνο».
ΕΔΩΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ η Γεωργία και γύρισε αυθημερόν. Το βράδυ, ακούει μια ειδοποίηση στο κινητό. Βλέπει ένα μήνυμα ακατανόητο: «Γράφω, σβήνω, γράφω, σβήνω, δεν ξέρω τι να πω…». Ήταν από Θεσσαλονίκη, συγγενής του λήπτη που πήρε το ήπαρ. Αυτό ήταν η αρχή για να γνωριστούν οι δύο οικογένειες και να ενωθούν σε μια νέα, μεγαλύτερη.
ΠΩΣ ΝΑ ΑΝΤΙΚΡΙΣΕΙΣ τη μάνα που έχασε το παιδί της, αλλά είναι ο λόγος που σήμερα είσαι ζωντανός; Πώς να χαμογελάσεις όταν κάποιος κλαίει; Πώς ζευγαρώνει ο θάνατος με τη ζωή; Οι πρώτες επαφές με την οικογένεια στη Θεσσαλονίκη ήταν φοβισμένες, διστακτικές, αμήχανες. Έμαθαν ότι ο 47χρονος ήταν σε τελικό στάδιο. Ήταν έτοιμος να φύγει για εξωτερικό και να πληρώσει εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, μήπως τα καταφέρει. Στην πορεία έμαθαν για έναν ακόμα λήπτη που είχε πάρει το ένα νεφρό, στην αιμοκάθαρση 25 χρόνια.
ΟΙ ΔΥΟ ΛΗΠΤΕΣ χειρουργήθηκαν ταυτόχρονα, το ίδιο εκείνο πρωινό της 1ης Νοεμβρίου. Νοσηλεύονταν στον ίδιο θάλαμο. Χωρίς καλά –καλά να το πιστεύουν, με μια νέα φλόγα ζωής μέσα τους, έπιαναν ο ένας την κοιλιά του άλλου κι έλεγαν «Τώρα δηλαδή είμαστε και λίγο αδέρφια, ε;». Τώρα πια αποκαλούν τη Γεωργία δεύτερη μάνα, είναι αυτή που φύσηξε πνοή μέσα τους για δεύτερη φορά.
«ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, μου λένε συνέχεια ευχαριστώ. Τους λέω δεν χρειάζεται άλλο, μου το είπατε μία φορά! Αν δεν ήμουν εγώ, κάποια άλλη μάνα θα το έκανε».
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ, όσο το παρουσιάζει η Γεωργία. Η Ελλάδα είναι ουραγός στη δωρεά οργάνων. Οι γονείς του Χρήστου δεν γνώριζαν τίποτα για το θέμα, δεν είχαν άποψη μέχρι τότε. Τώρα πια έχουν. Και το έδειξαν έμπρακτα με το μεγαλείο ψυχής τους.
«Κάπως νιώθω σαν να μην έχει φύγει το παιδί μου, σαν να έχει πάει ένα ταξίδι. Αλλά αυτή η χαρά που δώσαμε, αυτή η ευγνωμοσύνη που βλέπουμε, είναι απερίγραπτα συναισθήματα. Νιώθω ολοκληρωμένη… Ο πόνος δε θα φύγει, αλλά τώρα πια έχει κι ένα κομμάτι χαράς μέσα του. Αυτό θα΄ λεγα σε κάθε μάνα, αν με ρώταγε».
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΚΕΡΕΚΟΥ
Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "ΕΝ" Νοεμβρίου 2021. Βραβεύθηκε με Τιμητική Διάκριση του Ιδρύματος Προαγωγής Δημοσιογραφίας Αθ. Μπότση, για την ευαισθητοποίηση του κοινού στη Δωρεά Οργάνων.
Απ’ την πρώτη στιγμή το θανατερό τροχαίο στις Αλυκές, κόστισε τη ζωή στον 17χρονο Έρβιν Μπεκίρη. Ο 19χρονος Χρήστος Κούρκουλος, τρεμοσβήνει.
Αδιανόητο, ένα αόρατο χέρι έβαλε τον πατέρα του να περνά τυχαία από κει, πηγαίνοντας στη δουλειά. «Το ένιωσα από την πρώτη στιγμή, όταν αντίκρισα τα παιδιά στην άσφαλτο. Τους πήραν τα ασθενοφόρα, μετά από λίγο τα μάθαμε. Ο Έρβιν είχε σβήσει. Το Χρήστο τον πήραν κατευθείαν στην εντατική και μου είπαν ότι δεν θα άντεχε πάνω από ένα - το πολύ δύο- εικοσιτετράωρα. Είχαν διαλυθεί τα πάντα».
ΔΥΟ ΒΔΟΜΑΔΕΣ, δύο αιώνες κράτησε, ακροβατώντας στο σχοινί που χωρίζει ουρανό και γη. Δίπλα οι γονείς, η Γεωργία και ο Νίκος, υπνωτισμένοι, να περιμένουν σημάδια ανάκαμψης - και ας βεβαίωναν οι γιατροί ότι δεν υπάρχει ελπίδα.
Τις δύο πρώτες μέρες η Γεωργία έμοιαζε χαμένη. «Στην αρχή δεν με άφηναν να μπω στην Εντατική. Όταν είδαν ότι δεν έκανα φασαρίες, μου έδωσαν άδεια να πηγαίνω. Μας είπαν ότι ήταν εγκεφαλικά νεκρός αλλά… πέρασε το πρώτο εικοσιτετράωρο, πέρασε και το δεύτερο. Κι όσο περνούσαν οι ώρες, τόσο έλεγα μήπως, μήπως…»
ΠΑΙΡΝΕΙ ΑΝΑΣΑ...συνεχίζει...«Τις τελευταίες μέρες μου μίλησαν για δωρεά οργάνων, στον πατέρα του το είχαν πει νωρίς. Άκουγα που το ψιθύριζαν στους διαδρόμους. Μου ερχόταν να τους σκοτώσω!»
ΟΥΤΕ ΝΑ ΤΟ ΑΚΟΥΣΟΥΝ. Στην αρχή αντέδρασαν άσχημα. Συζητώντας ωστόσο μαζί τους, καταλαβαίνει κανείς ότι δεν ήταν η δωρεά οργάνων που τους εξόργιζε, αλλά η ιδέα του θανάτου του παιδιού τους.
Η πρώτη κρούση έγινε στον πατέρα. «Παρόλο που είχα δει με τα μάτια μου τι είχε συμβεί, όλο έλεγα μέσα μου ότι θα σηκωθεί. Του κρατούσα το χέρι και του έλεγα, αγάπη μου, δείξε μου ότι με ακούς. Τίποτα... Σε εμένα το είπαν πρώτο, με κάλεσε ο Διευθυντής της Εντατικής. – Ο Χρήστος θα έρθει σπίτι, μη μου ξαναπείς αυτή την κουβέντα γιατρέ!». Αργότερα πήγε και βρήκε τον παπα-Κώστα, να τον ρωτήσει. «Να το κάνεις» του είπε. «Όταν το είπα στη γυναίκα μου, έφαγα ένα χαστούκι που δεν το χα φάει 30 χρόνια. Της άφησα την τελική απόφαση, δεν προσπάθησα να την πείσω. Η Γεωργία ήταν η μάνα. Αν έλεγε όχι, ήταν όχι».
ΤΟ ΠΡΩΙΝΟ που είδαν το χρώμα του να αλλάζει, κατάλαβαν. Η Γεωργία ήθελε να το συζητήσει με την οικογένεια. Ρώτησε τη μεγάλη κόρη, την Εύη. «Να το κάνουμε μαμά, το ξέρω ότι και ο ίδιος ο Χρήστος θα το ήθελε, τέτοιος χαρακτήρας ήταν. Σκέψου κάποιες μανάδες, που θα σωθούν τα παιδιά τους» της είπε -« Έτσι έβαλα τον εαυτό μου στη θέση κάποιας μάνας που μάθαινε ότι το παιδί της βρήκε νεφρό και θα ζήσει. Άρχισα να το σκέφτομαι. Θα κάνουμε μια όμορφη τελετή, γιατί να χαθούν τα όργανα αφού θα μπορούσαν να δώσουν ζωή;»
ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ. Είδε το παιδί της θλιμμένο σε αναπηρική καρέκλα. «Που θέλεις να είμαι μάνα; εμένα εδώ είναι η ζωή μου τώρα». Το όνειρο, η κουβέντα της κόρης κι ο ίδιος ο Χρήστος, αυτά ήταν τα τρία κομμάτια του παζλ της απόφασης. «Ο Χρήστος ήταν ένα παιδί πολύ δοτικό, πολύ ευαίσθητο. Ήσυχος, υπομονετικός. Ξέρουμε ότι αν γινόταν να τον ρωτήσουμε, αυτό θα ‘λεγε, πάντα ήθελε να βοηθάει. Άγγελος θα’ ναι τώρα, δεν μπορεί… » λέει ο πατέρας του.
ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΜΕΡΕΣ πάθαινε συνέχεια ανακοπές, τρεις-τέσσερις τη βραδιά και όλο τον επανέφεραν. Είχε δυνατή καρδιά, είχαν απορήσει όλοι. Ρώτησαν τον πατέρα, αν το έχουν σκεφτεί. «Ο χρόνος τελειώνει, τώρα που μιλάμε μπορεί να με φωνάξουν ότι έφυγε, ο Χρήστος δεν έχει επιστροφή» του είπε ο γιατρός. Όλοι έγνεφαν καταφατικά, ο Νίκος υπέγραψε.
ΤΗ ΝΥΧΤΑ αυτή δεν θα την ξεχάσουν ποτέ. Πολλοί, όχι μόνο η οικογένεια. Τους είχαν ειδοποιήσει ότι το χειρουργείο θα γινόταν μεταξύ 12 και 2 το βράδυ. Ο Νίκος θα θυμάται για πάντα εκείνα τα λεπτά. «12:05 χτυπάει το τηλέφωνο. Έφτασε η ώρα, λέω. Μου΄πεσε το τηλέφωνο απ΄ τα χέρια, μέχρι εκείνη τι στιγμή πίστευα ότι κάτι θα αλλάξει».
ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ Τετάρτης, πρωτομηνιά Νοέμβρη, πανελλήνιας ημέρας δωρεάς οργάνων, είχε στηθεί ολόκληρη επιχείρηση, πρώτη φορά στην Κέρκυρα. Οι εικόνες, αλησμόνητες… Η άφιξη των γιατρών με αεροπλάνο της Πολεμικής Αεροπορίας... Η σφαίρα - μετάβαση στο Γ.Ν.Κ., συνοδεία περιπολικού… Το μεγάλης κλίμακας χειρουργείο, που ολοκληρώθηκε μετά τις 6 το πρωί…
Η ΓΕΩΡΓΙΑ έξω από το χειρουργείο, άγρυπνος φρουρός. «Όταν τον έβγαλαν από τη εντατική στο φορείο, έσκυψα πάνω του, τον φίλησα και του ζήτησα συγγνώμη. Ένιωθα σαν εγώ να του τράβηξα τα καλώδια…». Παρακολουθούσε τους γιατρούς να μπαινοβγαίνουν... Κάθε φορά που έπαιρναν ένα βαλιτσάκι, πήγαινε στο παράθυρο και κοίταζε κάτω, που έφευγαν με ασθενοφόρα. Οι γιατροί δεν μίλησαν, μόνο κάποια στιγμή, την κοίταξαν βαθιά στα μάτια.
ΕΚΑΤΣΕ ΕΚΕΙ μέχρι το τέλος, μετά ήρθε η ψυχολόγος, της είπε ότι είναι ώρα να πάει σπίτι, δεν έπρεπε να τον δει. «Ήθελα να τον δω να βγαίνει, δεν έφευγα, δεν τον έβγαζαν. Περίμενα, αλλά τίποτα».
Ο πατέρας του κάτω, κοντά στα ασθενοφόρα. Στερνό αντίο κάθε φορά που έπαιρναν ένα βαλιτσάκι. «Όταν άκουσα το αεροπλάνο να φεύγει, έφυγε και η μισή μου ζωή…»
Όπως έγινε τότε γνωστό, τα όργανα χάρισαν ζωή σε τρεις «ομάδες» του χάρτη: Αυστρία (καρδιά), Θεσσαλονίκη (ήπαρ, πάγκρεας, νεφροί, επινεφρίδια), Γερμανία (πνεύμονες)…
ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ του Χρήστου, σταμάτησε κι η ζωή της Γεωργίας. Για ένα χρόνο, μόνο θρηνούσε, βυθίστηκε, τα παράτησε… Άρνηση. Δεν ήθελε να δεχτεί ότι ο μεγάλος της γιός, ο «έρωτάς» της δεν υπάρχει πια. Από το σπίτι δεν έβγαινε, μόνο καθόταν στο κρεβάτι με απλωμένες τις φωτογραφίες του.
ΤΗΝ ΤΑΡΑΚΟΥΝΗΣΕ ένας από τους αδελφούς του Χρήστου, ο Γιώργος, πάνω σε μια έκρηξη. «Μαμά, έχεις άλλα τρία παιδιά που σε χρειάζονται!». Ήταν το χέρι που την τράβηξε από την κινούμενη άμμο. Αναγκάστηκε να κοιτάξει την αλήθεια κατάματα. Σηκώθηκε πάνω και φόρεσε το χαμόγελό της. Βρήκε μέσα της τη δύναμη, γύρισε ξανά στα παιδιά της. Τους είχε λείψει πολύ. «Το μόνο που μ’ ευχαριστεί τώρα είναι να τους δίνω τα πάντα και να εκτιμάω κάθε μέρα που περνάει, σαν να είναι η τελευταία. Τα παιδιά μου έγιναν η ψυχοθεραπεία μου».
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΗΠΤΕΣ δεν γνώριζαν τίποτα. Είχαν μόνο μια λιτή επιστολή από τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων, που τους ευχαριστούσε για τη δωρεά και τους ενημέρωνε ότι τα χειρουργεία πήγαν καλά. Μόνο ηλικία λήπτη και χώρα, χωρίς άλλα στοιχεία. «Πάνω στο χρόνο με κάλεσαν από μια τηλεοπτική εκπομπή στην Αθήνα. Δεν ήθελα να πάω. Όμως σκεφθήκαμε, μήπως ακούσει κάποιος και επικοινωνήσει. Δεν ήθελα ούτε ευχαριστώ, ούτε τίποτα, μόνο να ξέρω ότι είναι κάποιος είναι καλά, ότι έπιασε τόπο το καλό, στην ουσία ότι κάπου υπάρχει ο Χρήστος μας. Αυτό μόνο».
ΕΔΩΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ η Γεωργία και γύρισε αυθημερόν. Το βράδυ, ακούει μια ειδοποίηση στο κινητό. Βλέπει ένα μήνυμα ακατανόητο: «Γράφω, σβήνω, γράφω, σβήνω, δεν ξέρω τι να πω…». Ήταν από Θεσσαλονίκη, συγγενής του λήπτη που πήρε το ήπαρ. Αυτό ήταν η αρχή για να γνωριστούν οι δύο οικογένειες και να ενωθούν σε μια νέα, μεγαλύτερη.
ΠΩΣ ΝΑ ΑΝΤΙΚΡΙΣΕΙΣ τη μάνα που έχασε το παιδί της, αλλά είναι ο λόγος που σήμερα είσαι ζωντανός; Πώς να χαμογελάσεις όταν κάποιος κλαίει; Πώς ζευγαρώνει ο θάνατος με τη ζωή; Οι πρώτες επαφές με την οικογένεια στη Θεσσαλονίκη ήταν φοβισμένες, διστακτικές, αμήχανες. Έμαθαν ότι ο 47χρονος ήταν σε τελικό στάδιο. Ήταν έτοιμος να φύγει για εξωτερικό και να πληρώσει εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, μήπως τα καταφέρει. Στην πορεία έμαθαν για έναν ακόμα λήπτη που είχε πάρει το ένα νεφρό, στην αιμοκάθαρση 25 χρόνια.
ΟΙ ΔΥΟ ΛΗΠΤΕΣ χειρουργήθηκαν ταυτόχρονα, το ίδιο εκείνο πρωινό της 1ης Νοεμβρίου. Νοσηλεύονταν στον ίδιο θάλαμο. Χωρίς καλά –καλά να το πιστεύουν, με μια νέα φλόγα ζωής μέσα τους, έπιαναν ο ένας την κοιλιά του άλλου κι έλεγαν «Τώρα δηλαδή είμαστε και λίγο αδέρφια, ε;». Τώρα πια αποκαλούν τη Γεωργία δεύτερη μάνα, είναι αυτή που φύσηξε πνοή μέσα τους για δεύτερη φορά.
«ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, μου λένε συνέχεια ευχαριστώ. Τους λέω δεν χρειάζεται άλλο, μου το είπατε μία φορά! Αν δεν ήμουν εγώ, κάποια άλλη μάνα θα το έκανε».
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ, όσο το παρουσιάζει η Γεωργία. Η Ελλάδα είναι ουραγός στη δωρεά οργάνων. Οι γονείς του Χρήστου δεν γνώριζαν τίποτα για το θέμα, δεν είχαν άποψη μέχρι τότε. Τώρα πια έχουν. Και το έδειξαν έμπρακτα με το μεγαλείο ψυχής τους.
«Κάπως νιώθω σαν να μην έχει φύγει το παιδί μου, σαν να έχει πάει ένα ταξίδι. Αλλά αυτή η χαρά που δώσαμε, αυτή η ευγνωμοσύνη που βλέπουμε, είναι απερίγραπτα συναισθήματα. Νιώθω ολοκληρωμένη… Ο πόνος δε θα φύγει, αλλά τώρα πια έχει κι ένα κομμάτι χαράς μέσα του. Αυτό θα΄ λεγα σε κάθε μάνα, αν με ρώταγε».
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΚΕΡΕΚΟΥ
Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "ΕΝ" Νοεμβρίου 2021. Βραβεύθηκε με Τιμητική Διάκριση του Ιδρύματος Προαγωγής Δημοσιογραφίας Αθ. Μπότση, για την ευαισθητοποίηση του κοινού στη Δωρεά Οργάνων.
