Οπαδική βία: Φαινόμενο και όχι ουσία

Ο μεγάλος ιστορικός Ηρόδοτος αναφέρει ότι κάποτε ο βασιλιάς των Περσών Ξέρξης διέταξε να πετάξουν στη θάλασσα αλυσίδες για να τη δέσουν, να τη μαστιγώσουν και να τη σημαδέψουν με καυτό σίδερο επειδή δεν υπάκουε στις διαταγές του.

Ο Μητσοτάκης ισχυρίζεται ότι με το κλείσιμο συνδέσμων οπαδών και την αστυνομική επιτήρηση των γνωστών θυρών 13,7 κλπ. θα δαμάσει τις εκδηλώσεις βίας στα γήπεδα.

Εν τούτοις, ακόμα και ο Γκουαρντιόλα(προπονητής της Μάντσεστερ Σίτι) φαίνεται να διαφωνεί. «Η βία είναι παντού γιατί η διαφορά του πλούσιου με τον φτωχό είναι πολύ μεγάλη» δήλωσε χαρακτηριστικά αποφεύγοντας τη γελοιότητα ότι η βία στον ποδοσφαιρικό χώρο μπορεί να κατευναστεί με ενδοποδοσφαιρικό μαστίγωμα.(Για να μην υπάρχουν αυταπάτες: Δεν υπάρχει μεσαία τάξη συμπλήρωσε!! Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει δυστυχώς κατ’ αυτόν κοινωνικός αερόσακος.)

Ο αρχηγός της ΝΔ για να δείξει πόσο "σοφιστικέ " είναι, είχε για διάστημα πάνω στο γραφείο του το πρόσφατο βιβλίο του επικεφαλής του φόρουμ του Νταβός Κλάους Σβάμπ,"Η μεγάλη επανεκκίνηση ". Στο βιβλίο αυτό, εκδηλώνεται χωρίς περιστροφές η ανησυχία της αφρόκρεμας της  παγκόσμιας οικονομικής  ελίτ για υποφώσκοντα αδιέξοδα και συνεπακόλουθη ένταση της κοινωνικής βίας σαν αποτέλεσμα της εξέλιξης των παραγωγικών σχέσεων με σύγχρονη καπιταλιστική ιδιοποίηση της ψηφιακής τεχνολογίας και της τεχνητής νοημοσύνης. Προτείνεται η επανεφεύρεση και εφαρμογή κάποιων μέτρων κεϋνσιανής- προνοιακής προσομοίωσης ("συνολική" επαναφορά αποκλείεται) ειδάλλως, υποδηλώνεται, τα ραγδαία εξελισσόμενα ταξικά και διεθνή χάσματα οδηγούν σε επικίνδυνες ανισορροπίες και " εκρήξεις βίας.

Ο Μητσοτάκης έκανε, βέβαια, εμφάνιση “ρεκλάμα” μοντέρνου δήθεν πολιτικού με το βιβλίο του Σβαμπ στο γραφείο του. Συμμετείχε όμως και ο ίδιος στη τελευταία διάσκεψη του φόρουμ του Νταβός. Άρα “είδε – άκουσε” και γνωρίζει για την κοινωνική μήτρα των βιαιοτήτων και συνεπώς κοροϊδεύει (και αυτός και όλοι τους) ότι θα αντιμετωπιστούν με… αλλαγές στη νομοθεσία!!!

1) Η εξέλιξη και παραπέρα ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας, προϋποθέτει πλέον τον πλήρη έλεγχο-γνώση της ατομικής δραστηριότητας. Η συσσώρευση και εμπορευματοποίηση των πληροφοριών που αφορούν κάθε είδους ατομικές προτιμήσεις με τη χρήση των σύγχρονων ηλεκτρονικών και ψηφιακών μέσων μετατρέπει τις “τράπεζες πληροφοριών” σε κεφάλαιο με τη συνδρομή του οποίου διεξάγεται ο πιο αδυσώπητος ανταγωνισμός για τη κατάκτηση και μοίρασμα των αγορών.

Με αυτό τον τρόπο διαρρηγνύεται κάθε ατομικό απόρρητο, καταργείται η προσωπική ιδιωτικότητα.

Αλλά έτσι η αστική δημοκρατία “αρνείται” τον εαυτό της γιατί η ύπαρξη “προσωπικού χώρου” που είναι θεωρητικά το θεμέλιο των αστικών δικαιωμάτων δεν συμβιβάζεται με την κατάργηση της ιδιωτικότητας.

Το γεγονός αυτό σαν τάση δεν γυρνάει πίσω. Οι ατομικές ελευθερίες, τα δικαιώματα και το “προσωπικό άβατο” εκκενώνονται τελείως από περιεχόμενο. Αυτό στην πολιτική αντανακλάται με την ακροδεξιά πολιτική μεγέθυνση, τη κατάρρευση της σοσιαλδημοκρατίας, τις αποχές, το… “απολιτίκ” κλπ.

2) Σε χώρες όπως η Ελλάδα με σχετική παραγωγική καθυστέρηση οι εξελίξεις στις παραγωγικές εργασιακές σχέσεις είναι απότομες, ραγδαίες, εντείνονται. Για να εξακολουθήσει η ολιγαρχία να κρατάει τη θέση της στον παγκόσμιο καταμερισμό επιλέγεται η κυνική φτωχοποίηση τμημάτων του λαού μέσα από την (κατά τα άλλα … “μυστηριώδη”) επέλαση της ακρίβειας, την ανάλγητη – χοντροκομμένη υποβάθμιση μισθών και συντάξεων, την αδιάκριτη υπεροφορολόγηση, της φτώχειας, την ανεργία.

Οι κοινωνικές αντιδράσεις σε όλα αυτά υπάρχουν. Αναπτύσσονται πολιτικοί - ταξικοί συνδικαλιστικοί αγώνες που όχι λίγες φορές δίνουν νίκες που για ευνόητους λόγους επιχειρείται όσο είναι δυνατόν να αποκρύβουν, να δυσφημιστούν. Είναι το ΚΚΕ που ούτε μία στιγμή δεν έχει “κατεβάσει τη σημαία” των στρατευμένων - στοχευμένων αγώνων.

Επιπλέον όμως υπάρχει σε μαζική έκταση και η λεγόμενη παθητική αντίσταση. Η αντίσταση δηλαδή μερίδων του λαού που γίνεται με “όσα άμεσα ξέρει”, με όσα “εκ του συστάδην μπορεί” και κυρίως με τις μορφές που στη ουσία υπαγορεύει ο αντίπαλος. (Είναι το λεγόμενο “αυθόρμητο” που ενίοτε παίρνει και αντιδραστικούς προσανατολισμούς)

Είναι η προσφυγή στον εθνικισμό, στο ρατσισμό, στο θρησκευτικό φανατισμό (πατρίς-θρησκεία-οικογένεια). Είναι η πρόθεση δήθεν τιμωρίας του κομματικού συστήματος μέσα από την επιλογή ακροδεξιών-φασιστικών-ρατσιστικών ή φασιζόντων κομμάτων, η ίδια η φασιστική δράση (η… “τιμωρία” του λαού από “άλλο” τμήμα του λαού).

Τέτοια είναι και η εκδήλωση οπαδικής βίας. Είναι διαθλασμένο – παθητικό “ταξικό-μίσος” κυρίως τμημάτων της νεολαίας.

Ο κ. Μητσοτάκης και τα επιτελεία της Κυβέρνησης – του Κράτους – της αστυνομίας δεν έκαναν κανένα λάθος χειρισμό με το “ραντεβού ξεκαθαρίσματος λογαριασμών” στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Ακολούθησαν την πολιτική που ακολουθούσαν πάντα. “Βολεύει” και είναι ισχυρότερη από κάθε νόμο. Οι διαθλασμένες εκδηλώσεις κοινωνικού μίσους, η απολίτικη βία, η κοινωνική δραστηριοποίηση και ενασχόληση της νεολαίας σε πεδία πολιτικά ανώδυνα ή ψευτοαντισυστημικά, αντιμετωπίζονται σαν “αναγκαίο” κακό και από αυτή την άποψη συνιστούν“ καλοδεχούμενο” προσανατολισμό. Αφήνονται να εξελίσσονται αν μπορούν να ελέγχονται, να πραγματοποιούνται δηλαδή σε αφομοιώσιμη δοσολογία. Τα οφέλη είναι πολλαπλά. Η συνειδησιακή αυτοπαγίδευση ανατροφοδοτείται, οι μικροαστοί “φοβούνται”, η κοινή γνώμη αποπροσανατολίζεται κοκ.

Με τη στυγερή δολοφονία του νεαρού οπαδού της ΑΕΚ η κατάσταση βγήκε εκτός ορίων. Και σε τέτοιες περιπτώσεις το κράτος… δείχνει οργισμένο απειλεί με νόμους – φυλακίσεις κλπ. Έτσι κάνει πάντοτε όταν απειλείται η αξιοπιστία του. Έτσι και τώρα.

Μέσα σε αυτό το “πολιτικό γήπεδο” καλείται να δώσει μάχες το οργανωμένο λαϊκό κίνημα, ότι προοδευτικό υπάρχει. Μάχες με κάθε μέσο, χωρίς όμως αυταπάτες ότι το “θηρίο θα ξεψυχήσει” με ψευτονόμους και ρόπαλα. Το “θηρίο” με διαφορετικές ίσως μορφές θα εμφανίζεται και επανεμφανίζεται για διάστημα αφού προκύπτει από τις ίδιες τις αντικειμενικές εξελίξεις στη βάση του αναπτυγμένου καπιταλισμού. Στόχος είναι να κερδίζονται συνειδήσεις, να απαγκιστρώνονται από αδιέξοδα, να απορρίπτουν τον κατασκευασμένο ρόλο των ΜΜΕ, να στρατεύονται στο λαϊκό κίνημα. Για τη δουλειά, το ψωμί, τα δικαιώματα, την προοπτική μιας άλλης εξουσίας, ενός άλλου κόσμου.

Η πόρτα του αθλητισμού πρέπει να έχει μία μόνο επιγραφή: Ψυχαγωγία

Τις καλύτερες μέρες δεν τις έζησε η ανθρωπότητα ακόμα. Έρχονται.

Υ.Γ: Ένας χουλιγκάνος δεν είναι βέβαια ότι το καλύτερο για τα αστικά επιτελεία. Είναι βολικότερος όμως από ένα… Κνίτη. Να μην ξεχνάμε: Το 1978 ο μακαρίτης Γ. Ράλλης πάντα ειλικρινής είχε πει: “Αυτή τη γενιά τη χάσαμε πάμε να κερδίσουμε την επόμενη”.

ΚΩΣΤΑΣ ΘΥΜΗΣ

ΦΩΤΟ ΑΡΧΕΙΟΥ