Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Λαϊκή Συσπείρωση

Βρισκόμαστε μία ανάσα από τις εκλογές για την Τ.Α. Αναμφισβήτητα το θέμα υποφωτίζεται από τα συστημικά μέσα ενημέρωσης (κάθε είδους). Οι σεισμικές δονήσεις στον ΣΥΡΙΖΑ δίνουν την ευκαιρία να μείνει, όσο γίνεται, τεχνητά στη σκιά αυτό που δεν συμφέρει να φαίνεται. Η ένδεια της Τ.Α., η ανικανότητα (παρά τις όποιες “τοπικές” προσπάθειες) να διαδραματίσει το ρόλο της, κάτι που τόσο φάνηκε με την καταιγίδα ΝΤΑΝΙΕΛ καθώς και οι τεράστιες ευθύνες της κυβερνητικής και κρατικής πολιτικής γι’ αυτό.

Το πολιτικά επίκαιρο

Αυτό που συνέβη στο ΣΥΡΙΖΑ ισοδυναμεί με πολιτική “ανατίναξη” ανεξάρτητα με το τι ακριβώς θα επακολουθήσει. Ας πρόσεχαν. Στηρίχτηκαν στην δύναμη της εικόνας, στη “πολιτική γοητεία” των προσώπων, στη συστημική υπερπροβολή, προκειμένου να φουσκώσουν… “δεόντως” και να κυβερνήσουν, όταν τους χρειάζονταν. Τώρα που τους έσπασαν τη φούσκα, βγήκε ο Τσακαλώτος να καταγγείλει ως “μεταπολιτική” αυτά που φούσκωσαν τη φούσκα. Αργά δεν είναι;

Ο εκφυλισμός που σήμερα διατρέχει το ΣΥΡΙΖΑ είχε βαθμιαία συντελεστεί ιδιαίτερα μετά το “άδειασμα” του δημοψηφίσματος. Αξιοποιείται σήμερα με πρωτοφανείς, εξωγενείς παρεμβάσεις για την αναδιοργάνωση – αναμόρφωση του αστικού κομματικού συστήματος.

Τη σημερινή εποχή, η δυνατότητα σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης έχει πλέον σε μεγάλο βαθμό εκπορθηθεί στον αναπτυγμένο καπιταλισμό, έστω και αν στην εξουσία βρίσκονται ενίοτε, κατ’ όνομα σοσιαλιστικά κόμματα. “Κοινωνικά συμβόλαια” και πολιτικές όποιας “αναδιανομής εισοδημάτων” δεν μπορεί να συγχρονιστούν με την στρατηγική του Κεφαλαίου στην εποχή των ψηφιακού ιλίγγου και της τεχνητής νοημοσύνης.

Αντικείμενο του εκσυγχρονισμού στο αστικό κομματικό σύστημα είναι η προσαρμογή στη ραγδαία συντελούμενη βίαιη ρευστοποίηση της εργασίας, που συνιστά, χωρίς ίσως εκ πρώτης όψεως να φαίνεται, εκτίναξη της αντίθεσης κεφαλαίου-εργασίας. Στόχος είναι το λεγόμενο “δεύτερο κόμμα” να είναι ένα κόμμα “χυλός” του οποίου πλέον μεγάλο μέρος της δραστηριότητας του να είναι η παρέμβαση και η αφομοίωση των (ισχυρών ενίοτε ίσως) εντάσεων από τις λεγόμενες επιμέρους-δευτερεύουσες αντιθέσεις. Πράσινη ανάπτυξη, metoo, κλιματική αλλαγή, δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ, ρατσισμός, μεταναστευτικές ροές, κίνημα της πετσέτας, ζωοφιλία κλπ.

Πρόκειται για πολιτική ανοικτής ταξικής διάθλασης. Εξαμερικανισμός κανονικός. Άσε που η Ν.Δ φαίνεται να μην μπορεί μόνη της να “σηκώσει το Αιγαίο”.

Η 8η Οκτωβρίου

Το ερώτημα μπαίνει ευθύς εξαρχής:

Είναι δυνατόν κάποιος να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλο του, να “στρουθοκαμηλίσει” και να ψηφίσει τους όποιους συνδυασμούς εκπορεύονται από το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ σαν “ασπίδα” στη δεξιά πολιτική και τους δεξιούς συνδυασμούς στις εκλογές της 8ης Οκτωβρίου. Η απάντηση είναι αυτονόητη. ΟΧΙ. Δεν είναι δυνατόν να υπάρξει καμία αναχαίτιση της δεξιάς πολιτικής από αυτούς που όχι μόνο έχουν παραδώσει τα όπλα (αυτό συντελείται από καιρό) αλλά που αρνούνται να τα κρατήσουν ακόμα και για το θεαθήναι.

Η ιστορία χτυπάει την πόρτα στον κάθε λαϊκό άνθρωπο: ΛΑ.ΣΥ.

1) Στη ΛΑ. ΣΥ. δεν καταρτίζονται προγράμματα – εκθέσεις ιδεών, αδειανά πουκάμισα.

Το κύριο μέρος της δράσης της ΛΑ.ΣΥ. δεν είναι απαρίθμηση έργων αλλά η πάλη για την υλοποίηση τους.

Τα κονδύλια για κοινωνική πολιτική, άρα και για την Τ.Α. είναι κυριολεκτικά σταγόνες. Οι Δήμοι συνωστίζονται στην ουρά για τα τελείως ανεπαρκή σε σχέση με τον όγκο των προβλημάτων, Ευρωπαϊκά προγράμματα. Ακόμα και επενδυτικά προγράμματα, όπως πχ ο ΦΙΛΟΔΗΜΟΣ αφορούν στην ουσία δυνατότητες δανείων, που βέβαια καλούνται, αν χρησιμοποιηθούν, να πληρώσουν οι πολίτες.

Είναι τόσο σκληρά σφιχτό το Κράτος στη χρηματοδότηση της Τ.Α., που είναι συνήθης πρακτική να γίνεται αλυσίδα και να μετακινούνται πόροι προορισμένοι για κάποιο έργο, προκειμένου να γίνει άλλο και μετά νέα μετακίνηση για άλλο και στο τέλος καμμιά φορά... τίποτα.

Η ΛΑΣΥ δεν βλέπει την πάλη στη Τ.Α. αποσπασματικά σαν κάτι το ιδιαίτερο από το λαϊκό κίνημα, αλλά ενταγμένη σε αυτό. Γιατί μόνο στο βαθμό που αλλάζουν οι γενικότεροι κοινωνικοί συσχετισμοί μπορεί να υπάρξουν χρήματα για σοβαρό προγραμματισμό έργων και μέτρα φιλολαϊκής προστασίας.

2) Κάποιοι εκ του πονηρού ρωτάνε: Και μέχρι... τότε τι θα γίνεται; Θέλετε “όλα ή τίποτα”; Την απάντηση την έχει δώσει η ιστορία του κινήματος από τον 20ο αιώνα. Οι αστικές κυβερνήσεις φοβούνται τις πολιτικές μετατοπίσεις μέσα από αγώνες. Η ενίσχυση της ΛΑ.ΣΥ. δεν μπορεί από μόνη της να λύσει ριζικά τα προβλήματα. Είναι βέβαιο όμως που στη περίπτωση ενίσχυσης της θα δράσουν προληπτικά, θα δώσουν περισσότερη σημασία, θα σπεύσουν να ικανοποιήσουν κάποια αιτήματα για να προλάβουν. Δεν είναι και “αυτοί κουτοί” όπως λέει ο λαός. Άρα πάλι ΛΑ.ΣΥ.

3) Οι συνδυασμοί της Δεξιάς και των σοσιαλδημοκρατών δεν πάσχουν από προγράμματα. Πάσχουν από δύο πράγματα:

α) Έχουν μπερδεμένη τη διεκδίκηση με την ικεσία. Ζητάνε, αλλά σαν συναντάνε αρνήσεις το πολύ-πολύ να κάνουν λίγο θόρυβο. Εξ’ άλλου οι συνθέσεις των ψηφοδελτίων τους συνιστούν “ανάγλυφο” του μέχρι που μπορούν να φθάσουν.

β) Έχουν οικειοποιηθεί τη πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και της ανταποδοτικότητας. Άρα στη πραγματικότητα τα έργα που προτείνουν μπορεί να υλοποιηθούν μόνο αν ξαναπληρώσει ο λαός, κάτι που εξόφθαλμα δεν μπορεί στις ημέρες μας να γίνει. Άρα πάλι ΛΑ.ΣΥ.

4) Είναι πλέον πιστεύουμε εντελώς κατανοητό, ότι με κινήσεις κορυφής και με αποδοχή της πολιτικής του συστήματος για την Τ.Α, όσο ικανός διαχειριστής και να υπάρξει στην ηγεσία του Δήμου ελάχιστα πράγματα στη καλύτερη περίπτωση μπορούν να γίνουν. (Δεν υποτιμάμε και το παραμικρό).

Για αυτό το πρόγραμμα των συνδυασμών, που στηρίζονται από ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ καταντάνε τελικά μία πολιτική-εξαπάτηση.

Η ΛΑ.ΣΥ καταλαβαίνει την πολιτική “ανάποδα”. Ζητάει και βοηθάει με όση δύναμη διαθέτει να κινητοποιηθεί ο λαός, να γίνει ο κάθε “ανώνυμος” αγωνιστής, ο επώνυμος ηγέτης στο χώρο του, να δραστηριοποιείται να γίνεται το επίκεντρο συσπείρωσης για τα προβλήματα της Τ.Α. Μόνο έτσι μπορούν τα όποια προγράμματα να παίρνουν σάρκα και οστά. Άρα πάλι ΛΑ.ΣΥ.

Για την Κέρκυρα

Είναι φανερό ότι η φθορά του χρόνου απειλεί τον ιστορικό χώρο στην αρχιτεκτονική του οποίου, παρά το φονικό αποτέλεσμα των βομβαρδισμών, εξακολουθεί να αντανακλάται στο παρόν το πρόσφατο ιστορικό παρελθόν. Οι όποιες παρεμβάσεις γίνονται δια μέσου κυρίως ευρωπαϊκών προγραμμάτων χάνουν τη μάχη με την επέλαση της φθοράς που τείνει να γίνει κατακλυσμιαία. Εξ’ άλλου το ετήσιο τουριστικό υπέρβαρο και η υπερχρήση του ιστορικού κέντρου επιτείνει το τεράστιο ήδη πρόβλημα. Στα πλαίσια της υπάρχουσας πολιτικής αποτελεσματική θεραπεία δεν υπάρχει. Απαιτείται εκστρατεία απαίτησης για ύπαρξη ΕΙΔΙΚΟΥ προγράμματος διάσωσης - αναπαλαίωσης του ιστορικού κέντρου. Εκστρατεία ανυπακοής στις κυβερνητικές πολιτικές. “Αυτοί”.. αδύνατον. Και πάλι ΛΑ.ΣΥ.