Μίμης Δομάζος: Για να μάθει ο νέος και να θυμηθεί ο παλιός (photos)

ΑΘΗΝΑ. Την Δευτέρα  29 Μαΐου θα βρεθούν στην Κέρκυρα η ηθοποιός Άννα Φόνσου και ο αρχηγός του Παναθηναϊκού Μίμης Δόμάζος, για να παρουσιάσουν στο κοινό τα βιβλία τους, η κ. Φόνσου για το «Σπίτι του Ηθοποιού» και ο κ. Δομάζος για την μεγαλειώδη πορεία του Παναθηναϊκού μέχρι τον τελικό του Wembley το 1971, επ’ ευκαιρία και της επετείου του αγώνα που πλησιάζει (2 Ιουνίου).

Με αυτή την αφορμή, επικοινωνήσαμε με τον Στρατηγό ο οποίος δέχτηκε να μας μιλήσει για το βιβλίο, τον Παναθηναϊκό, το ποδόσφαιρο γενικότερα και κατά τη διάρκεια να εκπληρώσει ένα παιδικό όνειρο του γράφοντος.

Τι θα δει όποιος διαβάσει το λεύκωμα;

Θα μάθει πάρα πολλά, να μην τα πούμε κι όλα, έχω παίξει 536 παιχνίδια, έχω πάρει 10 πρωταθλήματα, έχω παίξει σε έναν τελικό, έχω πάρει και ένα αήττητο πρωτάθλημα (σ.σ. το 1964), έπαιζα 22 χρόνια, δεν φόραγα επικαλαμίδες, δεν χτύπησα ποτέ, καταλαβαίνεις λοιπόν τι θα μάθει ο νέος που θα έρθει και πόσα θα θυμηθεί ο παλιός.


Ο Στρατηγός με τον φίλο και συμπαίχτη Σπύρο Λιβαθηνό

Από όλη αυτήν τη πορεία, υπάρχει κάποια στιγμή που σας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση; Κάποια στιγμή που έχει χαραχθεί ανεξίτηλα στη μνήμη σας;

Ε καλά εντάξει στη μνήμη όχι μόνο σε μένα αλλά και σε όλη την ομάδα και σε όλη την Ελλάδα είναι η πορεία που κάναμε στο Wembley.Να φανταστείς εμείς δεν είμασταν επαγγελματίες ήμασταν ερασιτέχνες, κάναμε και δεύτερη δουλειά για να ζήσουμε, δεν ζούσαμε από το ποδόσφαιρο. Τότε δεν υπήρχαν και μεταγραφές όπως σήμερα που ένας μεγάλος παίκτης, άμα κάνει μία ή δύο μεταγραφές θα έχουν να φάνε και τα εγγόνια του. Καταλαβαίνεις λοιπόν, εκείνη η ομάδα με τα είκοσι ελληνόπουλα τι κάναμε διότι, απ’ την ώρα που ο Παναθηναϊκός πήγε και έπαιξε σε ένα τελικό, έμαθαν ότι υπάρχει και ελληνικό ποδόσφαιρο. Αν έπαιρνε το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ τότε, δεν μας ήξερε κανείς.

Από εκεί και πέρα, ο Παναθηναϊκός έκανε αυτήν τη μεγάλη πορεία αποκλείοντας ομάδες όπως η Σλόβαν, η Έβερτον, ο Ερυθρό Αστέρα και χάσαμε μόνο από τον Άγιαξ. Εδώ πέρα με αυτά τα ιερά θηρία, δεν χάσαμε κανένα αγώνα.

Πιστεύετε ότι μπορεί μια ελληνική ομάδα σήμερα να φτάσει σε έναν ευρωπαϊκό τελικό, όχι απαραίτητα Champions League.

Κοίτα, εγώ νομίζω είναι πάρα πολύ εύκολο γιατί, σήμερα όπως σου είπα υπάρχουν και μεταγραφές, εμείς δεν είχαμε αυτήν τη πολυτέλεια, να πάρουμε ξένους παίκτες. Μετά είχαμε και μια κλήρωση, παίξαμε με τη Σλόβαν, τη μεγάλη εκείνη ομάδα, αν χάναμε φεύγαμε δεν υπήρχε άλλος αγώνας ενώ σήμερα είναι αλλιώς. Εμείς έπρεπε με αυτούς που κληρωθήκαμε, να τους κερδίσουμε και να τους βγάλουμε έξω. Εκεί ήταν η διαφορά μας. Μακάρι να σπάσει αυτό το ρεκόρ. 52 χρόνια πέρασαν και μια ελληνική ομάδα δεν μπορεί να φτάσει εκεί που φτάσαμε εμείς.


Σε βράβευση του Μισέλ Πλατινί

Απίστευτο είναι..

Είναι απίστευτο, αλλά μακάρι να σπάσει γιατί δεν είναι μόνο ότι θα ακουστεί η ομάδα ή το ελληνικό ποδόσφαιρο, θα ακουστεί και όλη η Ελλάδα. Να φανταστείς λοιπόν, εκείνη η ομάδα, δεν ήταν μόνο ότι είχε καρδιά, είχε και ταλέντο. Γιατί για να φτάσεις μέχρι τον τελικό και να αποκλείσεις θηρία ομάδες δεν ήταν εύκολο, ήταν πάρα πολύ δύσκολα.

Όμως θέλω να σου πω όλες αυτές οι ομάδες που παίξαμε, δεν μας πίεσαν. Ούτε ο Άγιαξ μας πίεσε τόσο πολύ όσο η Έβερτον στην Αγγλία. Και να σου πω ένα παράδειγμα, είχε βρέξει κι όλας και το γήπεδο ήταν βρεγμένο, το μισό γήπεδο ήταν όλο πατημασιές και στο άλλο μισό δεν είχαμε πατήσει. Τέτοια πίεση είχαμε στην Αγγλία. Και να φανταστείς όταν ο Αντωνιάδης έβαλε το γκόλ με τα πέντε εννιάρια, ο Μπόλ, εκείνος ο μεγάλος ποδοσφαιριστής ο Άγγλος, μου πέταξε το παπούτσι, μου είπε και μια φράση, του είπα κι εγώ άλλη μία στα ελληνικά. Στην Ελλάδα όμως ξέραμε ότι δεν είχαν τύχη.

Ομάδες με άλλη οργάνωση, άλλα budget

Δεν είχαμε budget εμείς. Αυτοί ήταν επαγγελματίες, όλες οι ομάδες που παίξαμε ήταν επαγγελματικές ομάδες, εμείς είμασταν ερασιτέχνες και πολλές φορές τις παίρναμε και για πλάκα τις κληρώσεις. Μας έλεγε και ο Πούσκας,  που ήταν ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής εκείνη την εποχή, έντεκα αυτοί, έντεκα κι εμείς, αν χάσετε και τι έγινε δεν θα σας ακούσει και κανένας. Αν κερδίσετε όμως θα σας ακούσει όλος ο κόσμος. Έτσι προχωρούσαμε.

Οπότε ο Πούσκας αυτό που ουσιαστικά έδωσε στην ομάδα ήταν η αίσθηση της απελευθέρωσης.

Ναι γιατί αυτός τα είχε περάσει όλα αυτά. Αφού όταν πηγαίναμε έξω και κατεβαίναμε από το πούλμαν, τον Πούσκας χειροκροτούσαν όλοι και έβγαζαν φωτογραφίες όχι εμάς. Ήταν μεγάλη μορφή.

Το "φονικό" δίδυμο του Παναθηναϊκού. Δομάζος και Αντωνιάδης

Για το άλλο λεύκωμα για τη ακαδημία θα μιλήσετε;

Γενικά θα μιλήσω. Αν έρθουνε παιδιά, έχω πει και στον Ροτίδη, που έχει εκεί ακαδημίες ο αδερφός του θα μιλήσω για την ακαδημία. Έχω κι εγώ ακαδημία η οποία είναι η μόνη ακαδημία σε όλη την Ελλάδα που είναι δωρεάν. Μόνο ξηρά τροφή για αδέσποτα σκυλάκια να μας φέρνουν τα παιδιά.


Η Ακαδημία Ποδοσφαίρου "Μίμης Δομάζος"

 Είχα την εντύπωση ότι θα παρουσιάσετε δύο λευκώματα..

Αυτή τη στιγμή θα μιλήσω για το δικό μου βιβλίο και για το Wembley. Και η Φόνσου θα μιλήσει για το δικό της. Και τα δύο βιβλία είναι πάρα πολύ καλά και θα μάθετε πάρα πολλά πράγματα.

Θα καθίσετε στην Κέρκυρα ή θα φύγετε αυθημερόν;

Θα μείνω εκεί γιατί αυθημερόν είναι δύσκολο.Είναι πολλές οι ώρες.

Ήθελα να σας ρωτήσω και για το ποδόσφαιρο σήμερα αν δεν σας πειράζει.

Όχι γιατί να με πειράζει. Έχει και αυτό την ομορφιά του. Είναι επαγγελματίες οι παίκτες, ξέρουν τι θέλουν. Εγώ είμαι υπέρ στο να παίρνουν λεφτά οι ποδοσφαιριστές αλλά, όταν παίζουν, να παίζουν για τη φανέλα, για την αξιοπρέπεια τους, για τον κόσμο και για την ομάδα. Αυτά θα μου πεις δεν υπάρχουν πιά αλλά εντάξει, εγώ τα λέω. Ο επαγγελματίας παίζει, για να παίξει καλά, να πάρει μια μεταγραφή και να πάρει περισσότερα λεφτά. Εμείς δεν είχαμε αυτήν τη πολυτέλεια.

Η αλήθεια είναι ότι ο ρομαντισμός έχει χαθεί, όπως τον είχαμε μάθει παλιότερα.

Εντάξει τώρα είναι επαγγελματίες, δεν είναι η δική μου εποχή. Η δική μου εποχή ήταν ρομαντική. Μπαίναμε μέσα, σκοτωνόμασταν για την αξιοπρέπειά μας, να μη χάσουμε. Να φανταστείς όταν έχανα εγώ σε ένα ντέρμπι, δεν έβγαινα τρείς μέρες έξω λόγω της καζούρας όχι τίποτ’ άλλο, φαντάζεσαι λοιπόν τι γινόταν.

Άλλες εποχές..

Άλλες εποχές ναι, τώρα αυτά δεν υπάρχουν. Οι παίκτες οι επαγγελματίες μπορεί να χάσουν ένα παιχνίδι και το βράδυ να τους δεις να διασκεδάζουν. Αυτήν τη πολυτέλεια δεν την είχαμε.

Το φετινό πρωτάθλημα πως το είδατε;

Πάρα πολύ καλό πρωτάθλημα, τελείωσε με τις δύο καλύτερες ομάδες, κατά τη γνώμη μου, τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ. Η ΑΕΚ φάνηκε πιο τυχερή και πήρε το πρωτάθλημα. Ο Παναθηναϊκός νομίζω ότι το έχασε στα τελευταία παιχνίδια. Σε τρία παιχνίδια, δύο στο γήπεδό του και ένα με τον Ολυμπιακό και δεν πήρε ένα ντέρμπι. Μπορούσε να πάρει τον ΠΑΟΚ φερ’ ειπείν, που εκείνη τη μέρα έξι παίκτες του δεν έπαιζαν, έβαλε γκολ πρώτος ο Παναθηναϊκός, μετά έφαγε ένα γκολ. Σε αυτό το σημείο ο Παναθηναϊκός έπρεπε να έχει έναν μεγάλο παίκτη με προσωπικότητα που να μπορεί να πάρει αυτά τα παιχνίδια. Γιατί αυτά τα παιχνίδια τα κερδίζουν οι μεγάλοι παίκτες. Μεγάλους παίκτες δεν έχει καμία ομάδα. Αν είχε ένα παίκτη με προσωπικότητα, να παίρνει τη μπάλα και να μπορεί να την κάνει ότι θέλει νομίζω ο Παναθηναϊκός μετά από τόσους βαθμούς θα ήταν πρωταθλητής. Δηλαδή αν εμείς παίζαμε και είχαμε οκτώ βαθμούς διαφορά από το δεύτερο και δώδεκα από τον τρίτο δεν θα χάναμε ποτέ το πρωτάθλημα.

Ξεχωρίζετε κάποιους από τους παίκτες που παίζουν τώρα; Ή στον Παναθηναϊκό ή στην Ελλάδα γενικότερα.

Όχι, όλοι ίδιοι είναι, δεν ξεχωρίζω κάποιον. Μπαίνει ο ένας, βγαίνει ο άλλος την ίδια μπάλα παίζουν, δεν βλέπω την εποχή μου. Τότε κάθε ομάδα είχε και τρείς παίκτες πάνω από τους άλλους, μιλάω γενικά για όλες τις ομάδες. Σήμερα υπάρχουν τρείς που είναι πάνω από τους άλλους; Άμα μου τους βρεις θα σου πω μπράβο.

Με τίποτα

Ενώ τότε, για να κερδίσεις ένα παιχνίδι σου έβγαινε η ψυχή. Είχαν μεγάλους παίκτες.

Ήταν λίγο απογοητευτικό για κάποιους πως έχασε φέτος το πρωτάθλημα ο Παναθηναϊκός. Πιστεύετε ότι έχει τα φόντα για να πάρει το πρωτάθλημα του χρόνου;

Του χρόνου θα είναι πάρα πολύ δύσκολο. Μακάρι να προχωράει όπως προχώρησε φέτος, να έχει δώδεκα βαθμούς διαφορά αλλά δεν πιστεύω γιατί θα δυναμώσει ο Ολυμπιακός. Δεν θα έχει τα ίδια χάλια που είχε φέτος. Θα δυναμώσει ο ΠΑΟΚ. Θα δυναμώσει ακόμη περισσότερο η ΑΕΚ. Θα δυναμώσει ο Άρης. Και ποια ομάδα από τις μικρές θα ξεπεταχτεί δεν ξέρω.

Αλλά αυτές οι τέσσερεις θα δυναμώσουν και θα είναι δύσκολο για τον Παναθηναϊκό πάλι να τους βρει όπως τους βρήκε φέτος. Γι αυτό είπα και προηγουμένως όταν είχαμε εμείς δώδεκα βαθμούς διαφορά δεν χάναμε το πρωτάθλημα με τίποτα.

Θυμάμαι που είχα την τύχη να σας δω μια φορά στην φιέστα του Παναθηναϊκού για το πρωτάθλημα του 09-10 και είχα πάθει σοκ με τις πάσες σας. Επίσης που έπρεπε να σας δείξουν κόκκινη κάρτα για να βγείτε από τον αγώνα.

(Γελάει). Εντάξει υπήρχαν και άλλου μεγάλοι παίκτες τότε. Εκείνη η φουρνιά ήταν άτυχη που δεν πήγε η Εθνική ομάδα στο Μεξικό. Σε φέρνω αλλού τώρα. Γιατί αν η Εθνική ομάδα πήγαινε στο Μεξικό, πολλοί παίκτες από εμάς θα έφευγαν. Γιατί ξέρεις, κι εμένα με ζητήσαν, η Γιουβέντους με τον Ανιέλι το 59-60 και τον Παπαϊωάννου, ο Σιδέρης είχε παίξει έξω, μπορούσαν να φύγουν κι άλλα παιδιά. Αλλά είχαμε την ατυχία, με τους Ρουμάνους τότε, για ένα γκολ να πάνε οι Ρουμάνοι στο Μεξικό.


Γιατί θα σας έβλεπε περισσότερος κόσμος με την Εθνική. Ένα άλλο θέμα, γιατί δεν βγαίνουν τόσα νέα ταλέντα; Ή δεν εξελίσσονται τόσο ώστε να φτάσουν στην Εθνική και να κάνουν επιτυχίες;

Πως να γίνει η Εθνική αφού στο πρωτάθλημα δεν παίζουν Έλληνες παίκτες; Παντού έτσι είναι βέβαια αλλά έπρεπε η πολιτεία να αφήνει όπως στο μπάσκετ. Να αφήνει έξι Έλληνες πέντε ξένους σε κάθε ομάδα. Στο τέλος δεν θα υπάρχουν και παλαίμαχοι (γελάει), θα είναι δύσκολα. Οι περισσότεροι που παίζουν στην Εθνική ομάδα τώρα, παίζουν στο εξωτερικό, όχι στο ελληνικό πρωτάθλημα. Πως θα κάνουμε Εθνική ομάδα;

Ο Δομάζος με τον Μίμη Παπαϊωάννου