Ίσως Κόσκορε πεθάνεις όταν φύγει από δω και ο τελευταίος άνθρωπος που σε αγάπησε !

Στην Κέρκυρα ήρθες τον Σεπτέμβρη του 1955. Φόραγες έναν μουσαμά διαφανή και κράταγες το χέρι της αδελφής σου πολύ σφιχτά. Κάτω από τον μουσαμά ένα γκρι cashmere πουλόβερ και άσπρο πουκάμισο, μαυρόασπρη εικόνα οι σταγόνες πάνω στο πλαστικό. Να μην μου το θυμίσεις μου έλεγες. Μπούκλες χρυσές το κεφάλι σου, κατάξανθες και μπήκαμε αμέσως στις λάσπες, στην απάνω πλατεία. Η γνωριμία έγινε την πρώτη μέρα που πάτησες το πόδι σου στο νησί, ερχόμενος από την Αμερική. Είχαν χωρίσει οι γονείς σας και σας έστειλαν στην γιαγιά.

Η θεία Έλλη Παραμυθιώτη ήτο κομματάρχης του Δεσύλλα και σας φέρανε στο σπίτι μου να παίξουμε. Η γιαγιά σου μας πήρε αμέσως στην Κουκουρίτσα. Εκεί είχε μαγείρισσα, κουβερντάντα και σωφέρ διότι γιαγιά ήταν η Μαρί Καποδίστρια Δεσύλλα, την οποία έλεγες Μανένη. Σχολείο ήρθες και εσύ στο έκτο. Έναν χρόνο μεγαλύτερος από την αδελφή σου, πήγες στην τρίτη δημοτικού, ενώ εμείς στην δεύτερη τάξη. Συχνά τα μεσημέρια τρώγαμε μαζί, εγώ δηλαδή στο σπίτι σας, όπου το τραπέζι ήταν αυτοκρατορικά στρωμένο. Εσύ έπρεπε να αλλάξεις ρούχα να πλυθείς και να χτενιστείς πριν έρθεις για το φαγητό, ενώ τα κορίτσια σε περιμέναμε με σταυρωμένα χέρια. Διάβαζες σχεδόν ένα βιβλίο κάθε δύο μέρες, και στην Κουκουρίτσα δεν έπαιζες ποτέ. Γρήγορα έφυγες για Αθήνα για το Αμερικανικό κολλέγιο, όπου διακρίθηκες. Σε όλα ήσουν άριστος και σε όποια σχολή και να έδινες εξετάσεις έμπαινες πρώτος. Περνώντας το 1967 από το Newcastle όπου σπούδαζες ναυπηγός σε ήξεραν όλοι.

The Greek brilliant student.

Όταν επέστρεψες μετά από σπουδές εις την Bologna ζήσαμε τα νιάτα μας και "γελάσαμε", ήταν η εποχή που δεν διάβαζες μόνο. Μετά ήρθε στην ζωή σου η "Νίκη" που έφερε τον ήλιο, έτσι σου έλεγα. Τον ήλιο σου. Οι φίλοι που σε αγαπούσαμε ξέραμε ότι ήσουν πρώτη φορά αληθινά ευτυχισμένος. Τόσο ευτυχισμένος που είχες πλέον μάθει να διαβάζεις και περπατώντας. Ισπανικά από την εφημερίδα και Αγγλικά βέβαια γιατί ήταν δικά σου. Αργότερα πάνω στο ποδήλατο κι' εγώ να υποκλίνομαι κάθε φορά και να χαμογελάμε, μόνο ένα χαμόγελο βέβαια, όχι διπλό "παίζαμε πια στο ίδιο ταμπλώ αγάπης".

Μου είπαν προ ολίγου ότι πέθανες.

Ίσως Κόσκορε πεθάνεις όταν φύγει από δω και ο τελευταίος άνθρωπος που σε αγάπησε!