ΚΚΕ Κέρκυρας: Παρουσίαση βιβλίου για το Παλαιστινιακό

ΚΕΡΚΥΡΑ (ΚΚΕ ΚΕΡΚΥΡΑΣ). Με επιτυχία και πολύ μεγάλο ενδιαφέρον πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου «Το Παλαιστινιακό ζήτημα. Ιστορική αναδρομή στις ρίζες και την εξέλιξή του» που διοργάνωσε η Τομεακή Επιτροπής Κέρκυρας του ΚΚΕ.

Εκ μέρους της ΤΕ Κέρκυρας τους παρευρισκόμενους στην εκδήλωση ευχαρίστησε για την παρουσία τους ο Σπύρος Κανταρέλης, μέλος της ΤΕ, όπου ύστερα από έναν σύντομο χαιρετισμό έδωσε τον λόγο στον συγγραφέα του βιβλίου και μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ Αναστάση Γκίκα ο οποίος τόνισε:

«Τις πρώτες μέρες του πολέμου, η συντριπτική πλειοψηφία του αστικού πολιτικού κόσμου, των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, κοκ., τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, έσπευσαν να εμφανίσουν τα όσα συνέβαιναν σε αυτή τη μαρτυρική γωνιά του κόσμου ως γεγονότα που ξεκίνησαν τότε, δίχως ιστορική συνέχεια και βάθος.

Έκτοτε, δεν υπήρξε πάνελ τηλεόρασης, συνέντευξη ή συζήτηση σε οποιοδήποτε μέσο και οπουδήποτε, που να μην «ξεκινά» με το σχεδόν ιεροεξεταστικού τύπου ερώτημα: «Καταδικάζεις τις επιθέσεις της 7ης του Οκτώβρη»; Ένα ερώτημα πονηρό, προπαγανδιστικού χαρακτήρα, που πίσω του υπέκρυπτε επί της ουσίας, όχι βεβαίως κάποια πρόθεση συζήτησης γύρω από την πολιτική ή τα μέσα πάλης του παλαιστινιακού απελευθερωτικού κινήματος (ή συγκεκριμένων οργανώσεων αυτού), αλλά καταδίκης συνολικά και από θέση αρχής του δικαιώματος του παλαιστινιακού λαού για αντίσταση και πάλη ενάντια στην κατοχή. Το ΚΚΕ ήταν τότε η μοναδική πολιτική δύναμη του κοινοβουλίου, που δεν «τσίμπησε» στο κυρίαρχο αφήγημα, δεν κόμπιασε μπροστά στον προπαγανδιστικό ορυμαγδό όλων όσων κουνούσαν το δάκτυλο στον παλαιστινιακό λαό, θέτοντας το ζήτημα στην ταξικά, ιστορικά και ανθρώπινα σωστή του βάση.»

Για να συνεχίσει λέγοντας:

«Η Ιστορία του Παλαιστινιακού ζητήματος δεν ξεκίνησε στις 7 Οκτώβρη 2023. Ούτε τα όσα συνέβησαν τότε, ή τα όσα ακολούθησαν, ήταν «πρωτόγνωρα», κάποιος «κεραυνός εν αιθρία.» Απεναντίας, ήταν η οργανική συνέχεια μιας πορείας πολλών δεκαετιών, δίχως τη γνώση της οποίας, κάθε απόπειρα ανάγνωσης και εκτίμησης των γεγονότων (είτε από άγνοια είτε από σκοπιμότητα) οδηγεί αναπόφευκτα σε λάθος συμπεράσματα.

Στον «πυρήνα» του Παλαιστινιακού ζητήματος βρίσκεται βεβαίως -και θα το τονίσουμε αυτό και ας μας λένε κάποιοι κοινότυπους, εκεί όμως έγκειται η ουσία- το απάνθρωπο και ανθρωποφάγο εκμεταλλευτικό σύστημα του καπιταλισμού. Γιατί, πράγματι, είναι αυτή, η εγγενής -διαρκής και ακόρεστη- ανάγκη του καπιταλισμού για ολοένα και περισσότερες πλουτοπαραγωγικές πηγές, αγορές και φτηνά εργατικά χέρια, που γεννά συνεχώς αδυσώπητους ανταγωνισμούς και αντιθέσεις, οδηγώντας σε πολύμορφες παρεμβάσεις και επεμβάσεις ανά τον κόσμο, συγκρούσεις και πολέμους. Σε αυτά, φυσικά, εντάσσονται, ανακατεύονται και εργαλειοποιούνται διαχρονικά και διάφορες θρησκευτικές, φυλετικές, εθνοτικές, κ.ά.

Το Παλαιστινιακό ζήτημα, προέκυψε κατά την πρώτη γενικευμένη πολεμική σύγκρουση για τη μοιρασιά του κόσμου, τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τότε, που οι πλουτοπαραγωγικές πηγές, οι αγορές, οι δρόμοι του εμπορίου και της ενέργειας της Μέσης Ανατολής -και όχι μόνο βεβαίως- βρέθηκαν στο επίκεντρο των ανταγωνισμών αντίπαλων συμφερόντων.

Μέσα από αλλεπάλληλα παζάρια και κόψε-ράψε επί εδαφών και λαών η Παλαιστίνη περιήλθε τότε υπό βρετανική κυριαρχία. Η εξέλιξη όμως αυτή είχε και μια πρόσθετη -κρίσιμη για τα όσα θα επακολουθούσαν- παράμετρο, καθώς η επιδίωξη της Βρετανίας για μετατροπή της περιοχής σε στρατηγικό προμαχώνα των ευρύτερων συμφερόντων της στη Μέση Ανατολή, ήρθε και «κούμπωσε» με τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις μιας άλλης μερίδας εχόντων και κατεχόντων από τους κόλπους των Εβραίων της διασποράς.»

Ο συγγραφέας ακολούθως επεσήμανε τα εξής:

«Η πολιτική αυτή συμπυκνώθηκε προπαγανδιστικά από ρεύμα του Σιωνισμού στο σύνθημα «μία γη χωρίς λαό για ένα λαό χωρίς γη». Σύνθημα που φυσικά, δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα, «προέδιδε» όμως κατ’ ουσίαν τις πραγματικές προθέσεις του όλου εγχειρήματος. Γιατί, βεβαίως, ο εβραϊκός πληθυσμός της Παλαιστίνης στην στροφή του περασμένου αιώνα δεν αποτελούσε παρά μόλις το 5% του συνόλου. Επομένως, η οποιαδήποτε συγκρότηση έθνους-κράτους πάνω σε μια ξένη γη, περνούσε αναπόφευκτα μέσα από το ξερίζωμα ή αφανισμό του ντόπιου πληθυσμού της.

Βεβαίως, θύματα της πολιτικής του αστικού-εθνικιστικού ρεύματος του Σιωνισμού (και κατά προέκταση του κράτους του Ισραήλ που συγκροτήθηκε στα ιδεολογικοπολιτικά του θεμέλια) υπήρξαν τόσο οι Παλαιστίνιοι όσο και οι Εβραίοι που αξιοποιήθηκαν ως ανθρώπινο δόρυ και ασπίδα αυτής.

Έκτοτε η πάλη του παλαιστινιακού λαού συνδέθηκε και έγινε συνώνυμη του αγώνα κάθε λαού ανά τον κόσμο για ελευθερία και ανεξαρτησία, έγινε σύμβολο αντίστασης, πίστης στον σκοπό, ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο για όλους τους λαούς.

Για να καταλήξει υπογραμμίζοντας:

«Αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην Παλαιστίνη και στη Μέση Ανατολή έχουν άμεση σχέση με τη «μεγαλύτερη εικόνα» την οποία δεν πρέπει να χάνουμε ποτέ από την προσέγγιση και ανάλυση των γεγονότων. Και η μεγαλύτερη αυτή εικόνα αφορά τη διαπάλη που διεξάγεται σήμερα για την πρωτοκαθεδρία στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική πυραμίδα.         

Τα εγκλήματα κατά του παλαιστινιακού λαού είναι διαρκή. Όπως διαρκής, όμως, είναι και η δίψα του για λευτεριά. Πράγματι, η ανθεκτικότητα του παλαιστινιακού λαού απέναντι στη βαρβαρότητα, η επιμονή του στη διεκδίκηση των δικαίων του, του τόπου του, είναι αξιοθαύμαστα.

Ο παλαιστινιακός λαός δεν έχει απέναντί του μόνο το κράτος του Ισραήλ, αλλά και τους διεθνείς συμμάχους του, καθώς και ένα ολόκληρο σύστημα διεθνών σχέσεων που «κόβει και ράβει» τα πάντα στην προκρούστεια κλίνη του κόστους και του κέρδους των λίγων και ισχυρών του πλούτου – ακόμα και αν αυτό εξαργυρώνεται με το αίμα ολόκληρων λαών. Η ανοχή απέναντι σε τέτοια εγκλήματα δεν μπορεί να λογίζεται ως «ουδετερότητα»: αποτελεί συνενοχή. Κύριο και μοναδικό αντίβαρο σε όλα αυτά; Η διαρκής, επίμονη και μαχητική αλληλεγγύη των εργαζόμενων λαών όλου του κόσμου, που καθ’ όλο αυτό το διάστημα δεν έπαψαν να βγαίνουν μαζικά στους δρόμους (μεταξύ αυτών και εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίοι) βροντοφωνάζοντας πως «Λευτεριά στην Παλαιστίνη»!

ΦΩΤΟ ΑΡΧΕΙΟΥ