Βραχύς απολογισμός, 30 χρόνια στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο

Σαν αύριο, το 1993, έκανα το πρώτο μάθημα στο Τμήμα Ξένων Γλωσσών Μετάφρασης και Διερμηνείας: Τεχνική Μετάφραση από τα Γερμανικά στα Ελληνικά. Στα επόμενα χρόνια δίδαξα αρκετά γνωστικά αντικείμενα.

Τίποτα δεν ήταν εύκολο, ούτε οι καταστάσεις ρόδινες – σχεδόν ποτέ. Περισσότερα τα πάσης φύσεως αγκάθια από τα –ας τα πούμε– ροδοπέταλα. Ήσαν όμως «ποιοτικά» τα λιγοστά ροδοπέταλα, κι έτσι μπορώ να πω ότι τα αγκάθια αντιμετωπίστηκαν απλώς ως αγκάθια που δεν βγάζουν ρόδο.

Υπερασπίστηκα το δημόσιο Πανεπιστήμιο με όλες μου τις δυνάμεις, μερικές φορές μάλιστα υπερβάλλοντάς τες. Θεωρώ ότι άξιζε και αξίζει ακόμα τον κόπο. Ουδέποτε με «πείραξε» που οι απόψεις μου μονίμως μειοψηφούσαν στις συνεδριάσεις της Διοικούσας Επιτροπής και της Συγκλήτου: το γνώριζα εκ των προτέρων, αλλά πίσω δεν έκανα ποτέ. Γνώρισα καλούς συναδέλφους, γνώρισα και σκάρτους, όπως και «μούτρα». Ως κοσμήτορας της Σχολής είχα αγαστή συνεργασία με τους συναδέλφους του Τμήματος Ιστορίας, με κάποιους από τους οποίους είμαι πλέον φίλος. Ως επί πολλά έτη πρόεδρος του Τμήματος αρνήθηκα να διορίσω μη εκλεγμένο μέλος του ΔΕΠ που μου εμφανίστηκε μάλιστα με ΦΕΚ. Η ιστορία κράτησε οκτώ χρόνια, αλλά ο διορισμός δεν έγινε. Γενικώς αρνήθηκα καλοπιάσματα και μποναμάδες, και εκώφευσα σε ποικίλες υποσχέσεις. Από τα χιλιάδες «νυχτερινά τηλεφωνήματα» δεν ίδρωσε ποτέ το αφτί μου. Ούτε από τις «απειλητικές συμβουλές» και «νουθεσίες» ακαδημαϊκών καλοθελητών και πολιτικάντηδων πήρα χαμπάρι τίποτα.

Με την αποφασιστική συνδρομή λίγων και εκλεκτών συναδέλφων και φίλων κέρδισα 19 δικαστήρια – πάντα ως μηνυθείς ή/και ως εναγόμενος. Έχω στα χέρια μου, μάλιστα, μερικά επίσημα έγγραφα (με βεβαιωμένο το γνήσιο της υπογραφής), όπου οι πρώην μηνυτές και ενάγοντές μου δηλώνουν ότι με εκτιμούν απεριόριστα ως άνθρωπο, επιστήμονα, δάσκαλο κ.λπ. Εννοείται ότι δεν τους πίστεψα. Αλλά αυτή η μία γραμμένη σελίδα με τις ομολογίες τους βαραίνει απείρως περισσότερο από τις χιλιάδες (ναι, ναι χιλιάδες!) σελίδες των δικογράφων τους και των υβριστικών κατ’ εμού επιστολών τους που εξαπέλυαν μέχρι και πριν μόλις τέσσερα χρόνια προς πάσα κατεύθυνση.

Με τους φοιτητές είχα και έχω ειλικρινή σχέση, και αυτό ακριβώς μου έδινε και μου δίνει δύναμη να συνεχίσω για φέτος και για την επόμενη ακαδημαϊκή χρονιά, που θα είναι και η τελευταία μου. Ουδέποτε έκρυψα τις θέσεις και τις απόψεις μου, ακριβώς επειδή όχι μόνο δεν ντρέπομαι, αλλά και είμαι υπερήφανος γι’ αυτές. Και επειδή δεν έχω τίποτα να κρύψω, όποτε ερωτηθώ για κάτι, λέω απεριφράστως και χωρίς μισόλογα τη γνώμη μου. Αλλά και γι’ αυτό ακριβώς δεν έκανα ποτέ φτηνιάρικη μικροπολιτική – κάτι που 30 φουρνιές φοιτητών μου το γνωρίζουν και το εκτιμούν. Κρίνω ότι είναι σημαντικό να σε θυμούνται και να σε χαιρετούν, όταν σε βλέπουν άνθρωποι που «πέρασαν από τα χέρια σου».

Ο χώρος της δουλειάς δεν ενδείκνυται ούτε προσφέρεται για φιλίες. Πάντοτε πίστευα και διακήρυττα ότι πρέπει πρωτίστως να είμαστε «καλοί συνάδελφοι» – όλα τα άλλα έπονται, και μπορεί και να μην έλθουν. Γνώρισα, ωστόσο, και έγινα «καλός φίλος» με μερικούς συναδέλφους τόσο στο Τμήμα μου όσο και στα άλλα Τμήματα του Πανεπιστημίου μας και στον ευρύτερο ακαδημαϊκό χώρο.

Στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο και στο Τμήμα μου οφείλω χάριτες ως προς το ότι με διευκόλυναν έτσι, ώστε το χόμπυ μου της μετάφρασης να γίνει επαγγελματική μου ενασχόληση. Και, βεβαίως, είναι ανεκτίμητες οι πολλές και μακρές (και καθόλου «βολικές», ούτε «ειρηνικές») συζητήσεις μου με λίγους συναδέλφους και φίλους πάνω σε θέματα μετάφρασης, πολιτισμού, διεπιστημονικότητας και φιλοσοφίας της γλώσσας. Αλλά έτσι μόνο πάνε τα πράγματα μπροστά.

Συνεχίζουμε, άλλα δύο (σκάρτα) χρόνια ακόμα – καλά να είμαστε!...