Στρίμωγμα, ημιμάθεια και καταστολή. Και εμείς τι κάνουμε;

Είναι ολοφάνερη η γενικότερη, μεθοδευμένη επίθεση στα δημόσια αγαθά, στα  μορφωτικά δικαιώματα της νεολαίας και στα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών. Στα πλαίσια αυτής της επίθεσης, έξαλλοι θιασώτες του ακροκεντρώου νεοφιλελευθερισμού και της επιβολής σιγής νεκροταφείου χτίζουν καριέρες στις πλάτες μαθητών, γονιών και εκπαιδευτικών, αλλά και της ευρύτερης κοινωνικής πλειοψηφίας.

Αυτή τη στιγμή, με μια γρήγορη ματιά, μπορούμε να παρατηρήσουμε:

• 10.000 κενά σε εκπαιδευτικό προσωπικό (συνολικά σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση), που συνεχίζονται μέχρι και τον Δεκέμβριο μήνα, με ταυτόχρονο στρίμωγμα των παιδιών σε 27άρια τμήματα, μέσω συγχωνεύσεων τμημάτων και σχολείων, με πιέσεις στους εκπαιδευτικούς για υπερωρίες και παραμονή στο σχολείο 8-2: αντί εκπαιδευτικού έργου, μάντρωμα και παιδοφύλαξη…
• Την ιδιωτικοποίηση να χτυπάει την πόρτα της δημόσιας εκπαίδευσης: ωνάσεια,  διεθνές απολυτήριο, επαγγελματική εκπαίδευση που παραδίδεται στις ιδιωτικές επιχειρήσεις μέσω των ακαδημιών επαγγελματικής κατάρτισης
• Την υποχρηματοδότηση και εγκατάλειψη των δημόσιων σχολείων, ενώ διατίθεται πακτωλός χρημάτων σε «προγράμματα» τύπου «υφαντική και πλέξιμο», στις πλατφόρμες αξιολόγησης, σε φροντιστηριάρχες και μεγαλοεκδότες για το πολλαπλό βιβλίο
• Ωνάσεια/πρότυπα/πειραματικά να εκτοπίζουν τα σχολεία της γειτονιάς και να ροκανίζουν οργανικές θέσεις εκπαιδευτικών
• Την διάλυση και τον κατακερματισμό των γνωστικών αντικειμένων και την μετατροπή τους σε φτηνό μεταμοντέρνο χυλό, για να τσαλαβουτάνε εκπαιδευτικοί-ρομποτάκια και μαθητές-πελάτες, μελλοντικοί εργαζόμενοι μιας χρήσεως: εκπαίδευση της ημιμάθειας, της φτηνής κατάρτισης και των περιορισμένων δεξιοτήτων, που σε μαθαίνει να ζεις σκυφτός από τα γεννοφάσκια σου
• Τον κόφτη της ελάχιστης βάσης εισαγωγής (ΕΒΕ) και το εθνικό απολυτήριο, με τις τριπλές ενδοσχολικές πανελλήνιες εξετάσεις με τράπεζα θεμάτων, περαιτέρω εντατικοποίηση και παπαγαλία, αλλά και με συνέχιση των επιπλέον εξεταστικών φραγμών προς τα πανεπιστήμια, κυρίως για τα «περιζήτητα»  τμήματα – εμπόδια που, ασφαλώς δεν ισχύουν για όσους μπορούν να πληρώσουν δίδακτρα στα κολέγια της συμφοράς, τα εν μια νυκτί μετονομασθέντα σε πανεπιστήμια
• Την αξιολόγηση-κατηγοριοποίηση σχολείων και εκπαιδευτικών, προς δικαιολόγηση / διευκόλυνση της υποχρηματοδότησης, του κλεισίματος σχολείων και των απολύσεων
• 2.500 διώξεις και πειθαρχικά σε βάρος εκπαιδευτικών, μάχιμων δασκάλων της τάξης και μελών των εκπαιδευτικών σωματείων, κάτω από την σκια του νέου πειθαρχικού κώδικα, που προετοιμάζει την άρση της μονιμότητας

Μπροστά σε όλα αυτά, το μεγάλο ερώτημα παραμένει βασανιστικά ενεργό: κι εμείς τι κάνουμε;

Η απάντηση δεν μπορεί να δοθεί παρά συλλογικά αλλά και συνολικά, δηλαδή με το βλέμμα στραμμένο σε ολόκληρη την πραγματικότητα που βιώνουμε, πλευρά της οποίας αποτελεί και η εκπαιδευτική πραγματικότητα. Οπωσδήποτε, οι καθεστωτικές δυνάμεις, με αποφασιστική συμβολή και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, έδωσαν, δίνουν και θα δίνουν τα ρέστα τους, προκειμένου να εμποδίσουν οποιοδήποτε σκίρτημα αντίστασης και συλλογικής οργάνωσης από τα κάτω. Το δεδομένο αυτό, όπως και το διάχυτο κλίμα παραίτησης, απογοήτευσης και ηττοπάθειας ας μη χρησιμεύουν ως δικαιολογίες για παραπέρα απόσυρση και αναδίπλωση. Οι συνθήκες απαιτούν συνολικές και μαζικές  απαντήσεις στις επιθέσεις που δεχόμαστε και όχι περιορισμένες κινήσεις διαμαρτυρίας συμβολικού χαρακτήρα. Αν δεν οργανωθούμε και δεν παλέψουμε, χτίζοντας αγωνιστικούς δεσμούς και αγωνιστικούς σταθμούς, κακό της κεφαλής μας.

Ειδικά για τον εκπαιδευτικό χώρο, υπάρχει ένα, σχετικά πρόσφατο,  σημαντικό προηγούμενο προς την σωστή κατεύθυνση: η ανάληψη αγωνιστικής πρωτοβουλίας από τα πρωτοβάθμια σωματεία, η πρωτοβουλία των 77 ΕΛΜΕ και ΣΕΠΕ του 2020, που δοκιμάστηκε στην πράξη και απέδωσε καρπούς. Είναι  καιρός να επαναληφθεί.

* Όλγα Τσιλιμπάρη, συνταξιούχος εκπαιδευτικός.