Φτου κι απ’ την αρχή
Το ερώτημα δεν είναι αν ο Κανονισμός χρειάζεται βελτιώσεις. Χρειάζεται. Ούτε αν πρέπει να ακουστεί η κοινωνία. Πρέπει. Το πραγματικό ερώτημα είναι αν υπάρχει πολιτική βούληση να εφαρμοστεί ό,τι τελικά έχει εγκριθεί και ισχύει.
Έπρεπε να περάσει έτσι ακόμη μία σεζόν. Ο Κανονισμός Αστικής Λειτουργίας της Κέρκυρας είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός θεσμού που γεννήθηκε με φιλοδοξία και έμεινε στα χαρτιά. Εγκρίθηκε το 2016, με τη βούλα του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου ενώ πήρε και ΦΕΚ, για να προστατεύσει την παλιά πόλη και να δώσει επιτέλους κανόνες σε μια περιοχή που περιλαμβάνεται στον κατάλογο της UNESCO. Εννέα χρόνια μετά, η εφαρμογή του παραμένει ζητούμενο.
Γιατί; Διότι κανείς δεν τόλμησε να τον εφαρμόσει. Οι επαγγελματίες αντέδρασαν, ιδιοκτήτες κτηρίων αμφισβήτησαν, ο Δήμος δεν διέθετε μηχανισμό ελέγχου και οι δημοτικές αρχές λογάριασαν το πολιτικό κόστος. Έτσι, η καθημερινότητα της πόλης συνεχίζει να άγεται και να φέρεται, ανάμεσα σε τραπεζοκαθίσματα που απλώνονται, σκίαστρα που παραμορφώνουν την αισθητική, επιγραφές που φωνάζουν και καλώδια που κρέμονται. Ένα μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς αντιμετωπίζεται σαν σκηνικό πρόχειρης τουριστικής χρήσης.
Και τώρα; Ο Δήμος επαναφέρει τον Κανονισμό σε διαβούλευση, τέσσερα χρόνια μετά την προηγούμενη. Μιλά για επικαιροποίηση, ρεαλισμό και κοινωνική συναίνεση. Όλα αυτά ακούγονται ωραία. Όμως η ουσία είναι μία: ή εφαρμόζεις κανόνες ή δεν έχεις κανόνες. Και η Κέρκυρα, μέχρι σήμερα, διάλεξε το δεύτερο.
Το ερώτημα δεν είναι αν ο Κανονισμός χρειάζεται βελτιώσεις. Χρειάζεται. Ούτε αν πρέπει να ακουστεί η κοινωνία. Πρέπει. Το πραγματικό ερώτημα είναι αν υπάρχει πολιτική βούληση να εφαρμοστεί ό,τι τελικά έχει εγκριθεί και ισχύει.
Όσο για την Ειδική Πολεοδομική Μελέτη, αναμένεται –σύμφωνα με το μελετητικό γραφείο– να παραδοθεί το 2026. Προς τι, λοιπόν, η νέα διαβούλευση, δίχως να είναι γνωστές οι κατευθύνσεις της;
Μέχρι χθες, πάντως, ματαίως αναζητήσαμε τον επικαιροποιημένο Κανονισμό. Η σύγκριση με τον εγκεκριμένο θα ερμήνευε τουλάχιστον την ανάγκη επανεκκίνησης διαδικασιών διαβούλευσης. Αλλά και πάλι, δεν θα μπορούσε κάτι τέτοιο να γίνεται «εν κινήσει», δηλαδή ενώ εφαρμόζονται όσα ισχύουν;
Η Κέρκυρα έχει μπροστά της μια ακόμη ευκαιρία. Αν την ξαναχάσει, το τίμημα δεν θα είναι μόνο η υποβάθμιση της παλιάς πόλης· θα είναι η απώλεια αξιοπιστίας μιας κοινωνίας που δηλώνει ότι σέβεται το «σπίτι» της, αλλά αρνείται να ζήσει με τους κανόνες του.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΑΙΤΗΣ
Είναι ο εκδότης - διευθυντής της Ενημέρωσης. Έχει σπουδάσει και εργαστεί ως μηχανικός και ηλεκτρονικός. Δημοσιογραφεί από τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Έχει συνεργαστεί με σχεδόν όλες τις αθηναϊκές εφημερίδες. Διετέλεσε πρόεδρος του Συνδέσμου Ημερησίων Περιφερειακών Εφημερίδων, τον οποίον υπηρέτησε και από τη θέση του γενικού γραμματέα στο δ.σ. επί οκτώ χρόνια. Πιστεύει πως η ισχυρότερη ιδιότητα του δημοσιογράφου στην ενημέρωση είναι το ενδιαφέρον του για τα κοινά και στην επικοινωνία η έντιμη και ανιδιοτελής διαμεσολάβηση.
