Αλά κορφιότα

Σμήνη Ιταλίδων, ελαφροντυμένων λόγω των διακοπών, σουλατσάρουν στην πιάτσα. Μεγαλύτερα ζευγάρια, μιλώντας μία από τις γλώσσες της Βαβέλ του κερκυραϊκού καλοκαιριού, σέρνουν τα μοδάτα τους σανδάλια, απολαμβάνοντας παγωτό. Εκεί και ο Κουρσό, ο άνθρωπος-σύμβολο της Πλακάδας τ’ Αγιού, να ψυχαναλύει στο χαρτί με τον μαρκαδόρο και τα παστέλ τον κάθε έναν. Μικροί, μεγάλοι, στα καβαλέτα του Αποστόλη, θα φύγουν παίρνοντας από το νησί ως σουβενίρ την αφεντιά τους «πειραγμένη» με τα συναισθήματα που τους γέννησε το θέρος εδώ.

Στις παραλίες μένουν μέχρι αργά. Στα ανατολικά, ο ήλιος «φεύγει» νωρίτερα, εξαιτίας της ορεινής ραχοκοκαλιάς του νησιού που τον κρύβει. Δυτικά, περιμένουν να τον δουν πολύ αργότερα να βυθίζεται στον ορίζοντα. Τότε μαζεύουν τις πετσέτες, τινάζουν την άμμο κι ανηφορίζουν προς κάποια ταβέρνα ή πιτσαρία, να σβήσουν με την μπύρα ό,τι άναψε η αλμύρα και ο ήλιος.

Στις πλατείες και τα ξέφωτα, εκδηλώσεις· αφηγήσεις, τραγούδια και μουσικές, σε μια ατμόσφαιρα χαράς, με ερωτικές ματιές και υποσχέσεις. Η νύχτα σκεπάζει τους ήχους, αφήνοντας τους ψιθύρους να ανταγωνίζονται τα τριζόνια. Κι όταν χαράζει, οι προσδοκίες για ένα ακόμα ξεφάντωμα στη φύση —με όλες τις εκδοχές της, ανθρώπινες και άλλες— ακυρώνουν την καταπίεση του χρόνου. Το ηλιακό ρολόι κανονίζει τα πάντα- οι λεπτομέρειες, στο μεταξύ, είτε χάνουν την αξία τους είτε υπερτιμώνται.

Ο Αύγουστος είναι αυτός, με τη θεσμικά εορταστική Κέρκυρα να διεκδικεί θέση στο προσκήνιο. Πριν και μετά, αφήνεσαι στις ορέξεις των εδώ συντεταγμένων, βυθισμένος σε μια ψευδαίσθηση πως έτσι πάντα είναι η ζωή. Μα δεν είναι. Αλλά αυτό είναι άλλο σημείωμα. Ένα, ίσως, από τα περισσότερα εκείνα... Σήμερα δεν έχει τέτοιο!