Αλλαγή

Με την πτώχευση του ελληνικού Δημοσίου παροξύνθηκαν, εκτός των οικονομικών, όλα τα προβλήματα της χώρας. Σήμερα η δημόσια ζωή ταλανίζεται από δόλια σκάνδαλα και σκανδαλώδεις συμπεριφορές συγκάλυψης της προβληματικής και συχνά επικίνδυνης λειτουργίας του Δημοσίου και σε ό, τι λειτουργεί και σε ό, τι εποπτεύει. Η ανάγκη αλλαγής επανέρχεται. Δεν πρόκειται για ζήτημα διατυπώσεων σε ανακοινώσεις δήθεν οργισμένες. Ούτε η υποκατάσταση της πολιτικής από εισαγγελική φρενίτιδα επαρκεί.

Εν ολίγοις, (ανα)ζητείται η εκπόνηση πολιτικής ανάταξης των πραγμάτων συνοδεία των πόρων χρηματοδότησής της. Κι αυτό σημαίνει την επιστροφή της αξιοπιστίας σε ό, τι Δημόσιο από την αυτοδιοίκηση έως τη γενική κυβέρνηση. Δέκα χρόνια μετά το δημοψήφισμα, το ερώτημα επανέρχεται και σαν ερινύα πάνω από τον ελληνικό σχηματισμό εφόσον οι ετεροβαρείς δανειακές συμβάσεις ματαίωσαν την παραγωγή πολιτικής διαχείρισης, που να εξυπηρετεί πρωτίστως τους Έλληνες και ύστερα τα χρέη τους.

Ο χώρος αποδόθηκε σε πρωτοφανή λεηλασία πόρων και δυνατοτήτων, που αφαιρεί διαρκώς τη δυνατότητα ανάκαμψης. Αυτός ο φαύλος κύκλος δημοσκοπείται από τις εταιρείες των θιασωτών του και εγκρίνεται, χειραγωγώντας την ζαλισμένη από τα σμπάρα, κοινή γνώμη.

Σκανδαλοθηρικές κορώνες και βιομηχανία δικογράφων υποκαθιστούν τις πολιτικές αναφορές και τα ντοκουμένα. Πρόκειται για θέατρο αναπαραγωγής του υφιστάμενου πολιτικού συσχετισμού των δυνάμεων με δεξιούς και αριστερούς να αποτυπώνουν την ακινησία ως ταμπλό βιβάν.

Ο εθισμός στη γραφειοκρατική συνήθεια απαντάται και στην αντιπολίτευση, που εφησυχάζει σε προγραμματικές γενικότητες, ενώ κυρίως στην εξωτερική πολιτική όσο και στην οικονομία ζητούνται εφαρμοστέες απαντήσεις, εδώ και τώρα.

Δεν είναι η τηλεοπτική αποτύπωση μεγάλων διαδηλώσεων το ζητούμενο, καθώς δεν πρόκειται για θέαμα αλλά για την άμεση, έμπρακτη απάντηση στον βιοπαλαιστή, που κάνει δυο δουλειές για να ζήσει και έχει προ πολλού μετατραπεί σε εισπράκτορα έναντι των οφειλών και των λογαριασμών του. Και μαραζώνει... Και μαζί μ' αυτόν και η πολιτική...