Όχι άλλο κάρβουνο*
Έχουν αποστειρωθεί δημοσιογραφικά τα πολεμικά μέτωπα και οι επιχειρήσεις γενοκτονίας ενώ αποδίδονται στο απώτερο παρελθόν οι άλλοτε δημοσιογραφικές εποποιίες...
Όχι άλλο κάρβουνο*
Μιλώντας περί Τύπου και της κατάταξης της χώρας αναφορικά με τις ελευθερίες του, αναλογίζεται κανείς ότι η συγκέντρωση τόσων ΜΜΕ σε τόσο λίγα χέρια δεν έχει προηγούμενο στην ελληνική ιστορία. Με την σχέση τους μάλιστα με άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες περιγράφεται μια άνευ όρων χειραγωγική κατάσταση. Όσον δε αφορά στο φύλλον συκής της απαγόρευσης συμμετοχής πολιτικών προσώπων στην ιδιοκτησία ΜΜΕ, η τοποθέτηση αχυρανθρώπων έγινε το αναγκαίο παραθυράκι για τη νομιμοποίηση. Η ανυπαρξία ελέγχου σε κάθε περίπτωση συμπληρώνει το τοπίο της υποκρισίας.
Η αλήθεια είναι ότι στις πιο ώριμες Δημοκρατίες, τα θεσμικά αντίβαρα συνεισφέρουν περισσότερο στην προστασία της αξιοπιστίας του συστήματος επικοινωνίας και ενημέρωσης. Όμως η απόλυτη κυριαρχία των νόμων της αγοράς στις ανθρώπινες σχέσεις, αργά ή γρήγορα ματαιώνει την όποια φιλελεύθερη προσέγγιση εφόσον πλούτος, ισχύς και πληροφορίες, σε ένα απολύτως επιδραστικό κοκτέιλ, συγκεντρώνονται σε πολύ λίγα χέρια, υποτιμώντας τους εκτελεστικούς φορείς σε υπηρετικό προσωπικό «κυμαινόμενου» κύρους.
Γι' αυτό τον λόγο και έχουν αποστειρωθεί δημοσιογραφικά τα πολεμικά μέτωπα και οι επιχειρήσεις γενοκτονίας ενώ αποδίδονται στο απώτερο παρελθόν οι άλλοτε εποποιίες των θρύλων της αποκαλυπτικής δημοσιογραφίας, που γαλούχησαν γενιές επαγγελματιών ενώ ενέπνευσαν την ελευθεροφροσύνη σε δισεκατομμύρια ανθρώπων!
Και τώρα; Η εφιαλτική συγκέντρωση ισχύος στις πλατφόρμες διαχείρισης του λόγου και της τέχνης, δεν αφήνει και μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας. Ο περιορισμός της συζήτησης στο πλαίσιο εσωτερικής εμβέλειας κανόνων και ρυθμίσεων είναι υποχρεωτικά μικρής σημασίας. Το ίδιο το νομοθετικό σώμα, κατά την συζήτηση τέτοιων σχεδίων, μοιάζει ανήμπορο να αναμετρηθεί με τις ανάγκες των καιρών όταν μάλιστα η κομματική του συγκρότηση και αναφορά διακατέχεται από το σύνδρομο της αυτοσυντήρησης. Στάση που επεκτείνεται σε ολόκληρο το δέντρο της θεσμικής, κομματικής αλλά και συνδικαλιστικής εκπροσώπησης. Δεν υπάρχει έλεος.
Κι όσο στοιβάζονται τα κατάλοιπα της μιζέριας τόσο δυσκολεύει η μεταρρυθμιστική προσπάθεια καθιστάμενη εντέλει αδύνατη εντός του συγκεκριμένου πλαισίου λόγω της υποκρισίας, της αβελτηρίας και της σφετερισμού της πολιτικής από τη δειλία και την ιδιοτέλεια. Εν ολίγοις, κλάφτα Χαράλαμπε.
*Παροιμιώδης κινηματογραφική ατάκα του Νίκου Κούρκουλου στη δραματική ταινία, «Ορατότης μηδέν».
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΑΙΤΗΣ
Είναι ο εκδότης - διευθυντής της Ενημέρωσης. Έχει σπουδάσει και εργαστεί ως μηχανικός και ηλεκτρονικός. Δημοσιογραφεί από τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Έχει συνεργαστεί με σχεδόν όλες τις αθηναϊκές εφημερίδες. Διετέλεσε πρόεδρος του Συνδέσμου Ημερησίων Περιφερειακών Εφημερίδων, τον οποίον υπηρέτησε και από τη θέση του γενικού γραμματέα στο δ.σ. επί οκτώ χρόνια. Πιστεύει πως η ισχυρότερη ιδιότητα του δημοσιογράφου στην ενημέρωση είναι το ενδιαφέρον του για τα κοινά και στην επικοινωνία η έντιμη και ανιδιοτελής διαμεσολάβηση.
