Έτσι αγαπάει ο Πειραιάς!

Η επιννόηση πιο επιθετικής αργκό από το άγημα του Π.Ν. στην παρέλαση δίχασε για μια ακόμα φορά το φιλοθεάμον. Υπήρξαν εκείνοι που αναγνώρισαν σ' αυτήν την συμπεριφορά, πατριωτισμό και αγωνιστικότητα, ικανή για τη μαχητικότερη στελέχωση του στόλου, και οι άλλοι που έθεσαν ζητήματα διπλωματικού επιπέδου, ευγένειας και αισθητικής. Και όλα αυτά στο περιβάλλον του θυελλώδους εξοπλισμού της Ευρώπης εναντίον του ρωσικού κινδύνου, πεδίο στο οποίο λαμπρύνεται από την συμπερίληψη της γαμημένης, κατά τα λοιπά, Τουρκίας.

Όπως και το καβάφειον, οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις, η γιγαντιαία ευρωπαϊκή επένδυση στην... άμυνα ερμηνεύεται και ως επενδυτική, αναπτυξιακή, διέξοδος για την Γηραιά. Γεγονός που σημαίνει άρση των περιορισμών δανεισμού και μείωση των κοινωνικών δαπανών. 

Η εθνική στρατηγική σ' αυτούς τους χαλεπούς καιρούς αναζητείται στις εκλεκτικές συγγένειες με το Ισραήλ, με την ελπίδα πως θα είναι το περιφερειακό αντίβαρο της Τουρκίας. Σ' αυτήν την εκδοχή στηρίχθηκε και ο «μαϊντανός» όταν προφήτευε ότι το κουρδικό θα είναι η θρυαλίδα που θα διαλύσει την Τουρκία, σκορπώντας την σε τουλάχιστον τρία κομμάτια.

Εάν οι Κούρδοι ξαναγίνουν (σ.σ. διότι δεν είναι η πρώτη φορά) εργαλείο της τουρκικής επιθετικότητας και στον συμβιβασμό εμπεριέχεται η άμβλυνση των περιφερειακών αντιθέσεων Άγκυρας - Τελαβίβ, τότε αναρωτιέται κανείς για το επόμενο ρεπερτόριο στις παρελάσεις;

Όσο για τα κρίματα των Πολεοδομιών, ιδιαίτατα στις τουριστικές περιοχές, επισημαίνεται ο αναγκαίος εκσυγχρονισμός στο real estate μιας χώρας, που τραγουδάει για τις χαμένες πατρίδες την ώρα που βγάζει στο σφυρί τις κεκτημένες. Εν ολίγοις, η δουλειά πλέον γίνεται αλλιώς και από άλλους, και όχι από επιτήδειους στα τοπικά και χαμηλά!

Με τούτα και με 'κείνα, τα Τέμπη δεν είναι εξαιρετικό επεισόδιο της δημόσιας ζωής αλλά παρακμιακό σύμπτωμα μιας περιόδου.

Σημείωση: Με έκπληξη άκουσε κανείς τις ένστολες τροβαδούρες στον Λευκό Οίκο να τραγουδούν «Μαρία με τα κίτρινα». Θύμισε τις σερβικές αφιερώσεις σε κάθε επίσκεψη στο Βελιγράδι πριν από σχεδόν τριάντα με το τραγούδι της Δήμητρας Γαλάνη (1972). Σα να μην υπάρχει χαρακτηριστικότερο ελληνικό τραγούδι! Τον άνδρα σου ή τον γείτονα;