So sad

So sad

Τόσο όμορφη! Η θηλυκή εινόνα μιας ολόκληρης εποχής θόλωσε το βράδυ της Πέμπτης με την είδηση του θανάτου της Μάριαν Φέιθφουλ (Ή μήπως η παρθένος Μαρία;). Εκ των πλέον χαρακτηριστικών φωνών του ΄60. Κι έτσι ηχούν στα αυτιά ξανά, τα λόγια του νεαρού βουλευτή, «εγώ μην ξεχνάτε, πως γεννήθηκα το 1983»! Τόσο το χειρότερο για σένα, σκέφθηκα. Κι αυτή η σκέψη δεν είχε τίποτα το προσωπικό βεβαίως. Όπως και το ότι ο καθένας μας διατηρεί μια τρυφερή και εύθραυστη σχέση με τα μικράτα του. Τα χρόνια που εξαγόρασε για πάντα, η φαντασία του τα λέει παιδικά, σφράγισε ο Διονύσης την πεποίθηση με έναν στίχο.

Γράφοντας ενώ παίζει η Μαριάν, όλες οι φιγούρες του τότε μοιάζουν ονειροπόλες, χαλαρές, ερωτικές, να υπόσχονται τα πάντα. Έτσι είναι όταν έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου. Siempre! Αυτή η υβριστική πεποίθηση, που συντηρεί το καθημερινό πάθος για το ταξίδι και τις γνωριμίες ενώ τραγουδιέται από τα ιερά τέρατα της εποχής, που προηγήθηκαν και εξακολουθούν. Τόσο προσωπικό, τόσο για όλους. Τόσο σίξτις!

Δεν γράφονται πια τέτοια τραγούδια, είπε. Πάντα γράφονται τραγούδια στον ρυθμό και τη μελωδία της κάθε εποχής. Απλώς τα χρόνια περνάνε. Κι η ζωή αλλάζει, δίχως να κοιτάζει τη δικιά σου μελαγχολία, πετάγεται πάλι ο Διονύσης από το υποσυνείδητο.

Η ζωή της Μάριαν γεμάτη από τους δαίμονες της εποχής της. Τους κατανάλωσε όλους, κι όχι μόνο, τους υποδύθηκε κιόλας στον σινεμά για να τους ξορκίσει. Τους νίκησε; Μπα.

Έζησε τόσες ζωές όσες και οι θρύλοι, άπειρες, κάνοντας και τον δικό μας χρόνο ατέλειωτο. Έτσι όπως ακριβώς και τα όνειρα όταν στοιχειώνουν τις γκρίζες μέρες με εσώτερες λιακάδες, που όλοι αναρωτιούνται από που ξεπροβάλλουν; Μα από τα νεαρότερα χρόνια της ζωής. Εκεί που φωλιάζει η δύναμη της αναπαραγωγής και της δημιουργίας, που ανανεώνεται διαρκώς. Μόνον που αυτό αφορά στις γενιές κι όχι στον καθέναν ξεχωριστά. Αυτός, ο καθένας ντε, φθείρεται, αναπολώντας μια ομορφούλα με τρυφερή φωνή όλο υποσχέσεις...

Ποιός θα μπορούσε να σε βαφτίσει αφού μεταλλάσσεσαι διαρκώς; Παρά ταύτα, θα μου λείψεις! (Ruby Tuesday, Rolling Stones 1967, Marian Faithfull, 1995).