Youth

Youth

Ανεβοκατεβαίνοντας στις λεκάνες του Πάναμα, μεταλαμβάνοντας των αχράντων μυστηρίων της διέλευσης από τον Ατλαντικό στον Ειρηνικό. Ξεχωριστή εμπειρία, η συνείδηση που δημιουργείται από την αναρρίχηση, πλέοντας ρυμουλκούμενο στα υψομετρικά, προκειμένου να ξανακυλήσει, το τεράστιο μεταλλικό κουφάρι, από την άλλη μεριά στο πέλαγος. Ήταν 6 Δεκεμβρίου του 1978. Με την εντύπωση της κίνησης από τον γνωστό κόσμο στον νέο. Ψευδαισθήσεις, παιχνίδια του μυαλού!

Κι όλη αυτή η ανάμνηση εμφιλοχώρησε αυθαίρετα στην στήλη λόγω της ημέρας, που θάλεγε κι ο Αντωνάκης της Ελενίτσας. Λόγω της ημέρας! Κι από 'κει στον Ειρηνικό, παραπλέοντας τις δυτικές ακτές των ΗΠΑ, west coast. Η θάλασσα έβγαζε φίδια, θύελλες, 7 μπορεί και 8, το τέλος του κόσμου. Συγχωρεθήκαμε, κι ακούγαμε τις λαμαρίνες να ουρλιάζουν στην κόντρα τους με τις δυνάμεις του νερού (σ.σ. οι ίδιοι ήχοι, μερικά χρόνια μετά, από τους Ισκρα στο ρέμα Χαλανδρίου σε μια διασκευή του μαχαιριού από τον ιδιοφυή, και για τούτο, Θάνο).

6 Δεκεμβρίου 1978, μόλις 20! Απέναντι ή μήπως μέσα στην απεραντοσύνη του ωκεανού, μετρώντας τα κύματα σαν άλλος Άλβιν Τόφλερ, θεότητες τεράστιας ισχύος; Πως να τα τιθασεύσεις; Μόνον να πας με τα νερά τους. Να σκαρφαλώνεις, αναγνωρίζοντας την περίοδο και το ύψος τους, με το τιμόνι βεβαίως στο χέρι. Όσο γυρίζει η προπέλα μη φοβάσαι, πούλεγε κι ο παληός.

Κι ύστερα, το έμπα στο ποτάμι, πλωτό για ώρες ίσαμε το Πόρτλαν Όρεγκον, με πιλότο και ήρεμα νερά. Να φας, να κλείσεις κάνα μάτι.

Πλησιάζουν Χριστούγεννα. Αμερικάνικα Χριστούγεννα σαν σε ταινία. Χιονισμένα με φώτα και μια διάθεση γιορτής. Σε εμπορικά κέντρα με παγοδρόμια, με ξερό κρύο και καινούρια ρούχα. Πρωταγωνιστής σε live streaming. Τα καταφέραμε πάλι!

* Κρεμάει τις αφίσες του στα παράθυρά του, κρύβει το φως μα κρύβει κι όλα τ' άλλα, γιατί το μόνο που λαχτάρησε ως λάφυρά του είναι μια θάλασσα να φτάνει ως τη σκάλα... Είναι που ονειρεύεται πως φεύγει για ταξίδια, πως μπαίνει μέσα σε παλιές φωτογραφίες... (Μικρές νοθείες, Οδυσσέα Ιωάννου, Θάνου Μικρούτσικου).