Συνεδριακός τουρισμός

Συνεδριακός τουρισμός

Και καθώς η επικαιρότητα μοιράζεται ανάμεσα στην κλιμάκωση των πυραυλικών επιθέσεων σε Ουκρανία και Ρωσία και την ελληνική πολιτική επικαιρότητα, τα τοπικά πέφτουν αντικειμενικά σε δεύτερη μοίρα. Τόσο διότι οι επαπειλούμενες εξελίξεις είναι δυνατόν να ανατρέψουν την κερκυραϊκή νιρβάνα όσο επειδή η αναζήτηση της αριστερής ταυτότητας στην πολιτική, προβάλει ως αναγκαιότητα.

Παρά ταύτα, και επειδή βρισκόμαστε πολύ μακριά από τις γεωπολιτικές πληροφορίες ενώ όσα μαθαίνονται είναι κατά κανόνα ενσωματωμένα, δύσκολα μπορεί κανείς να προβλέψει την έκβαση των πολεμικών συγκρούσεων στο μέτωπο Δύσης - Ανατολής με τις συμπαρομαρτούσες συνέπειες στις νέες γεωγραφικές επιδιώξεις και 'δω στα δικά μας. 

Όσο για τις εξελίξεις στην αντιπολίτευση, εκτός του δίκιου που φαίνεται να πνίγει τον Αλέκο εξαιτίας της συνεδριακής παρωδίας, οι αντιπαραθέσεις εξακολουθούν πολύ μακριά απ' ότι ορίζεται ως συζήτηση στην Αριστερά. Περιορίζονται στο ηθικό μέρος και στο κέλυφος της πολιτικής, περιφρονώντας το περιεχόμενο της. Εφόσον έτσι έχουν τα πράματα, αυτή η συζήτηση αφορά σε όλο και λιγότερους. Ό, τι και να πιστεύουν εκείνοι για τον εαυτό τους.

Κατά τα λοιπά, πράγματι η συμμετοχή του κόσμου στην επετειακή απεργία της ΓΣΕΕ, που νοηματοδοτείται από το ΠΑΜΕ, υπήρξε ικανοποιητική, μεγάλη. Για να μεταλάβει τα στερεότυπα στον λόγο, που επιμένουν εκτός συσχετισμού, ενσωματωμένα σε ένα σύστημα που αποδεικνύει έτσι τη δημοκρατική του σταθερότητα. Κι όχι μόνον την αποδεικνύει αλλά την προβάλει κιόλας, συγκρίνοντας την με άλλων ευρωπαϊκών χωρών, εκεί όπου δοκιμάζονται οι κυβερνητικοί συνασπισμοί.

Η καχεξία της τοπικής Διοίκησης αντανακλάται στις επιδιώξεις της, εντέλει και στο παραγώμενο έργο. Η ανατροπή αυτής της κατάστασης, που είναι επιλογή και όχι λάθος, είναι αντικείμενο της γενικής πολιτικής και όχι τοπικό. Έτσι και τα συνέδρια των Δήμων και των Περιφερειών απλώς βεβαίωσαν την κατάσταση δίχως το παραμικρό ίχνος προσδοκίας της απαιτούμενης αλλαγής. Άλλωστε τα συνέδρια, όλα τα συνέδρια, και των κομμάτων, συνήθως δεν παράγουν κάτι νέο, δεν καινοτομούν. Κατά κανόνα, νομιμοποιούν την προηγηθείσα κατάσταση. Κι αυτό επιβεβαιώθηκε μια φορά ακόμα...