Απ΄ το αεροπλάνο

Απ' το αεροπλάνο*

Το τέλος κάθε εποχής, είναι το τέλος των ανθρώπων της. Αξίωμα που η ζωή μας υπενθυμίζει διαρκώς. Χθες ήταν η Βάσω Παπανδρέου. Κι άλλοι λιγότερο διάσημοι αναχωρούν, κρατώντας ή όχι, τις σημαίες της εποχής τους. Που την σφράγισαν, αναλόγως κλίμακας, και μαζί με εκείνη και όλους εμάς τους «καθημερινούς», που συμπαθήσαμε, αντιλέξαμε, επηρεαστήκαμε θετικά ή αρνητικά, ταυτιστήκαμε και ταυτοποιηθήκαμε αναλόγως.

Τέτοια ανάγνωση σε κάνει να βλέπεις σαν από απόσταση. Μοιάζει λίγο με το τραγούδι του Χατζή. Και πράγματι «όταν κοιτάς από ψηλά μοιάζει η Γη μια ζωγραφιά». Και 'μεις πολύ μικρότεροι του αναστήματος, που πιστεύουμε πως έχουμε. Και τα γεγονότα, εκτός των οροσηματικών, τόσο καθημερινά και συνηθισμένα... Εν ολίγοις, η ματαιότητα αναδύεται όχι για να μειώσει αλλά να, για να υποδείξει πως μπορεί και να κάμαμε πολλή φασαρία για πράγματα, που τελικώς (;) δεν χρειαζόταν!

Όσο για τη Βάσω, είχαμε να το λέμε στις τοτινές επισκέψεις στις Βρυξέλλες, Επίτροπος Εργασίας για, με cabinet γεμάτο στελέχη της μαοϊκής, κομμουνιστικής Αριστεράς εκτός των προφανών Πασόκων. Τότε που η μεταπολιτευτική ανθρωπογεωγραφία ήταν γεμάτη θρύλους. Οι περισσότεροι μάλλον υπερβολικοί αλλά κι αυτό προέκυψε ως εκτίμηση πολύ αργότερα.

Όπως και νάχει, η πολιτική της μεταπολίτευσης είχε τον προδικτατορικό της σπόρο και την «αντιστασιακή» της ιδιοσυστασία μάλλον εκ των υστέρων. Κάθε ένας και κάθε μια που φεύγουν απλώς θυμίζουν πως ενώ γεράσαμε μυαλό δεν βάλαμε! Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα την σκεπάσει.

Κι όλοι αυτοί που σε πικράνανε, από ψηλά αν τους κοιτάξεις, θα σου φανούν τόσο ασήμαντοι, που στη στιγμή θα τούς ξεχάσεις... Βάσω, σιδηρά κυρία της προοδευτικής παράταξης!

* Κώστα Χατζή, Σώτιας Τσώτου.