Κυρίες και κύριοι επί των τιμών

Πρόκειται υποχρεωτικά για κεφάλαιο της ευρύτερης ελεγείας περί της διάκρισης ανάμεσα στο ηθικό και το νόμιμο, που ξεκίνησε με άλλες αφορμές. Όμως η προσφάτως οργίλη απάντηση του δημάρχου στην ΛαΣυ., όταν εκείνη τον εγκάλεσε για την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, με την επίκληση του νόμου και την ερώτηση, «θέλετε να με κλείστετε φυλακή;», διευρύνει το πεδίο. Πρόκειται για επεισόδιο νομοταγούς απερισκεψίας αλλά και αγοραίας πεποίθησης για τα κοινά. Όχι πως είναι δύσκολο ή σπάνιο αλλά να, έτσι περιγράφεται η διοικητική πεποίθηση και τα όρια της.

Η επίκληση της σταθερότητας επί χρόνια των ανταποδοτικών τελών γίνεται αποκαλυπτική όταν διαχωρίζεται από την εξίσου σταθερή και χρόνια (σ.σ. πάγια) ανημπόρια των διοικούντων να βελτιώσουν τις υποδομές του νησιού και της πόλης. Δηλ. γιατί να αυξηθούν τα τέλη επί των υπηρεσιών όταν αυτές κατρακυλάνε στην άβυσσο της αναποτελεσματικότητας και της ανυποληψίας; Η επίκληση του αρνητικού ισολογισμού ως επιχείρημα, αποπειράται να κρύψει την υστέρηση των εσόδων των προερχομένων από τη γενική κυβέρνηση, στην οποία άλλωστε αποδίδεται κυρίως και η υποχρηματοδότηση. Καμία αναφορά, καμιά διεκδίκηση!

Τι μένει, λοιπόν; Η αντικατάσταση των τοπικών Αρχών από κυρίες και κυρίους επί των τιμών (σ.σ. κυριολεκτικά), που θα προΐστανται του τοπικού λογιστηρίου και θα ξοδεύουν όλον τους τον χρόνο σε δημόσιες σχέσεις ως το αποκλειστικά εναπομείναν προνόμιο τους αιρετού αξιώματός τους. Σε επίρρωση της αδιαμφισβήτητης τέτοιας δραστηριότητας θα ποστάρουν ενίοτε στο facebook. (Σ.σ. είναι εντυπωσιακό πόσες θετικές αντιδράσεις προσέλκυσε η προκάτοχος στον λογαριασμό της, ευχόμενη απλώς, καλό μήνα!).

Κατά τα λοιπά, θα συγκεντρώνουν όλες τις δικαιολογίες που απαιτούνται για την ερμηνεία ως αντικειμενικής της χρόνιας διοικητικής αβελτηρίας, που αλίμονο η ανοχή έναντι της, ακρίβυνε!

Αναρρωτιέται κανείς όταν ο μηχανισμός της ακρίβειας θεωρείται το αποτέλεσμα του πληθωρισμού της απληστίας γιατί η Τοπική Διοίκηση θα πρέπει να ισοσκελίζει τους προϋπολογισμούς της; Που αρχίζει και που τελειώνει, η πεποίθηση περί του νομίμου; Όσο για το ηθικό, βράσε ρύζι...