... Ήλιε νοητέ!

Ο κίνδυνος να συνηθίσουμε στην ανάμνηση του φονικού σε συνδυασμό με τις απόπειρες δολοφονίας χαρακτήρα, ήταν εξαρχής μεγάλος. Έγινε μεγαλύτερος αφότου αποφάσισε να σηκώσει δημόσια τον σταυρό της. Να μην περιορισθεί στο βουβό κλάμα και τα αξημέρωτα βράδια αλλά να εμπλακεί στην υπόθεση απόδοσης δικαιοσύνης για τον θάνατο του παιδιού της στο σιδηροδρομικό δυστύχημα. Να μην επιτρέψει την αποπολιτικοποίηση του πολιτικού θέματος. Τον υποβιβασμό του σε ανθρώπινο λάθος την κακιά στιγμή.

Η υποστήριξη αυτής της απαίτησης όλων των τραγικών γονιών δεν περιορίζεται σ' αυτούς αλλά συνιστά και πρόνοια αποτροπής τέτοιων φονικών συγκυριών, στο μέλλον. Και ακόμα πιο πέρα απ' αυτό, είναι άσκηση δημοκρατικής συμπεριφοράς. Εντέλει της αποκατάστασης της δημοκρατικής καθημερινότητας με τα πόδια στο έδαφος και το κεφάλι ψηλά. Σε αντιδιαστολή με την κυριαρχία των μηχανισμών του κράτους, που όταν θεριεύει μέσα τους το γραφειοκρατικό υπόδειγμα, αντιστρατεύονται πάση δυνάμει τους εντολείς τους. Και 'κείνοι (σ.σ. οι εντολείς ντε, εμείς δηλ.) όταν ιδιωτεύουν, μικραίνουν, γίνονται απειροελάχιστοι, ασήμαντοι και δημοκρατικά αναποτελεσματικοί. Άχρηστοι!

Έτσι η εκκαθάριση της υπόθεσης των Τεμπών μετατρέπεται σε εργαστήριο δημοκρατίας για όλους. Και ως τέτοιο έχει μεγάλη σημασία/αξία. Γίνεται δείκτης ποιότητας της ελληνικής Δημοκρατίας.

Ως εκ τούτου, δεν είναι ο πρόδηλος πόνος της απώλειας, που προκαλεί την συμπόνια αλλά το εγγενές πρόταγμα της αθρώπινης Δικαιοσύνης, που αξιώνεται η απαίτηση! Δεν είναι το εισιτήριο στην συναυλία, το θέμα. Ποτέ δεν ήταν.