Ένα πίσω το άλλο. Έλεος!

Έπεσε πολύ θανατικό από το Σάββατο και δω. Και μας κατέβαλε. Η επαγγελματική υποχρέωση της εμπλοκής και σ' αυτές τις στενάχωρες ιστορίες, ιδιαιτέρως στις μικρές κοινωνίες, είναι πιο επώδυνη απ' όσο ίσως μπορεί να φανταστεί κανείς. Πρώτα, πρώτα και κυρίως διότι σπανίως να μην γνωρίζεις τους πρωταγωνιστές. Κι αν όχι αυτούς τους ίδιους, τον περίγυρό τους. Έτσι αναπόφευκτα μπαίνεις στα παπούτσια τους. Κι αυτό πονάει.

Το δράμα της οικογένειας του μικρού Βαγγέλη είναι ανείπωτο και δυστυχώς δεν περιορίζεται εκεί. Η οικογένεια, που σηκώνει τον σταυρό της, ευχόμαστε να βρει τη δύναμη και το κουράγιο που χρειάζεται.

Οι μαχαιρίες στον 68χρονο αυτοκινητιστή Διονύση θα μπορούσαν να είχαν αποτραπεί. Το alert, που προ πολλών μηνών είχε επανειλημμένα σημάνει το Χαμόγελο του Παιδιού, θα μπορούσε να έχει αφυπνίσει τα αντανακλαστικά των Αρχών. Δεν έγινε! Τα ξημερώματα του Σαββάτου έπεσε αυλαία του δράματος μπροστά τα μάτια της μικρής μας κοινωνίας αλλά και του μικρού παιδιού!

Όσο για τις δυο Ουκρανές, εντύπωση δημιουργείται από την ατυχία τους να μη βρεθεί στο διάβα τους κάποιος έμπειρος ντόπιος να τις αποτρέψει ώστε να μην πέσουν στη μανιασμένη θάλασσα στο έλεος του μαΐστρου.

Ας είναι, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Εκείνο που μένει είναι να σκύψει κανείς το κεφάλι ενδεής απέναντι στην τρομερή ισχύ της συγκυρίας. Και να ευχηθεί να βρουν οι οικείοι, ο περίγυρος, τη δύναμη να αντέξουν τα κτυπήματά της.