Ό, τι πάρετε ένα τάληρο! Τι περιμένεις;

Αυτός ο κανιβαλισμός, που διεξάγεται εδώ και ένα χρόνο, προκαλεί. Όποιος βρει μια διαδικαστική ευκαιρία, διαγράφει τον άλλον! Αυτή η καταστατική, πολιτική αυθαιρεσία έχει φτάσει στο μη παρέκει. Κι αν καρικατούρα είναι, όπως διδάσκει κι ο μετρ του είδους Κουρσό, τα μικρά, μικρότερα και τα μεγάλα, μεγαλύτερα, ο ΣΥΡΙΖΑ μεταβλήθηκε σε εργαστήριο πολιτικής καρικατούρας!

Ο Κασσελάκης που αναδείχθηκε αρχηγός του κόμματος, χωρίς να είναι καν μέλος του, ήρξατο χειρών αδίκων, διώχνοντας και προκαλώντας σε αποχώρηση όποιον και για οποιανδήποτε λόγο δεν του άρεσε. Στο τέλος (;) πληρώθηκε με το ίδιο νόμισμα από τον συσχετισμό ενός οργάνου, η σύνθεση του οποίου αμφισβητείται!

Κι αν αφήσουμε κατά μέρος αυτά τα πετεγολέτσα, ξεπροβάλλει η ανάγκη διατύπωσης πολιτικού λόγου απέναντι στο νεοφιλελεύθερο αφήγημα. Κάτι εξαιρετικά δύσκολο, όπως αποδεικνύεται.  Και όχι μόνον στην Ελλάδα. Εύκολες είναι οι κατάρες, οι γενικολογίες, τα λογικά άλματα αντί πολιτικής. 

Τα γεωπολιτικά και τα εσωτερικά δεδομένα δεν επιτρέπουν επιπολαιότητες. Πολύ δε περισσότερο αντιπαραθέσεις καλομαθημένων ανθρώπων και υπό απόλυτο κρατικό έλεγχο, δίκην ιδεολογικής αντιπαράθεσης. Γι' αυτό και το ΠΑΣΟΚ δεν εισπράττει κάτι σοβαρό από τη ζημιά του αυτοκαταστροφικού ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Γι' αυτό και η ρευστοποίηση του σημερινού πολιτικού συστήματος, ιδιαιτέρως με την καθιέρωση της ελλειπτικής ρετσέτας του Γ.Α. Παπανδρέου, περί δήθεν ανοικτού κόμματος.

Σε εφαρμογή αυτής καινοτομίας, δημιουργήθηκε ένα πολυκομματικό, εκλογικό σώμα, που αρέσκεται ή οδηγείται, με την καταβολή μικρού τιμήματος να εκλέγει τους αρχηγούς των κομμάτων. Το ίδιο σώμα ίσως, τους αρχηγούς όλων των κομμάτων! Από μια τέτοια κασκαρίκα, θα περίμενε κανείς κάτι καλύτερο;