Το φύλλο συκής

Κι έτσι στο λάου λάου, λίγο από πάνω, λίγο από κάτω, ο εργάσιμος χρόνος έγινε άπειρος! Κάτι οι κυβερνητικές ρυθμίσεις για την εργασία τα Σάββατα, κάτι η δημοτική άδεια να δουλεύουν όλα τα μαγαζιά και τις Κυριακές, πάει το Σαββατοκύριακο κι η αργία! Η λαιμαργία της οικονομίας υπό την ηγεσία του κεφαλαίου να καταπιεί όλον τον διαθέσιμο χρόνο, είναι γεγονός πανθομολογούμενο και με τη βούλα, τόσο της γενικής κυβέρνησης όσο και της τοπικής Διοίκησης.

Η ερμηνεία των πραγμάτων ότι όλα αυτά διέπονται από την επάρατο του κεφαλαίου να περιστρέφεται ολοένα και ταχύτερα στη μονάδα του χρόνου ώστε να μεγαλώνει την ποσοστιαία απόδοσή του, δραπετεύει σε όλη την έκταση της οικονομίας. Όχι μόνο στα κορυφαία, χρηματιστηριακά κ.α. μεγάλα μεγέθη. Αλλά και στη μικροποσότητα και τις μικροκλίμακες. Στην Ελλάδα και την Κέρκυρα αυτές τις μέρες σημειώνεται μια οδυνηρή ήττα στην υπόθεση της εργασίας. Η επίθεση μεγάλη κι η αντίσταση μικρή.

Οι συνέπειες στις ανθρώπινες σχέσεις προφανείς. Ίσως μέσ' την τούρλα του Σαββάτου, της τουριστικής Κέρκυρας, αυτή η υποχώρηση να περνάει είτε απαρατήρητη είτε να προκαλεί το κούνημα του κεφαλιού με νόημα, σιγά ποιό είναι το καινούριο; Που σημαίνει πως ο «νομοθέτης» (τρομάρα του) θεσπίζει ότι η αγορά έχει προ πολλού καθιερώσει.

Οι ερμηνείες πολλές. Η αέναη τουριστική κίνηση, που έτσι που τα κανονίσανε, δεν γνωρίζει χρονικούς περιορισμούς; Η κρουαζιέρα ίσως; Χαρακτηριστικά τα συμπεράσματα της κυβερνητικής σύσκεψης για την πίεση που δέχονται οι τόποι με λιμάνια κρουαζιέρας. Και σκέφτονται ν' αυξήσουν τα λιμενικά τέλη, όχι για να αποθαρρύνουν αλλά για να πουλήσουν ακριβότερα. Στέλνοντας τα έσοδα στο βαρέλι δίχως πάτο, που είναι το δημόσιο χρέος!

Εν ολίγοις, με τις αποφάσεις για την επέκταση του επιτρεπτού χρόνου εργασίας στο επέκεινα, όλα τα φληναφήματα περί της ρυθμιστικής πολιτικής που εξακοντίζονται προεκλογικά απατηλά, έχασαν κάθε δικαιολογία. Ο βασιλιάς είναι πλέον ξεβράκωτος και άσχημος. Αλλά κι αυτό εντέλει, θέμα αισθητικής είναι!