Pourquoi

Τάση που έχει ξεκινήσει από τα τέλη της δεκαετίας του '70 και έγινε ευρύτερα και περισσότερο ορατή μετά 10 χρόνια αφού κατανίκησε και αποκαθήλωσε, μεθοδικά και σταδιακά, αναλόγως τις αντιστάσεις, σοσιαλισμό και σοσιαλδημοκρατία. Λεηλατώντας μάλιστα τους πόρους, των σοσιαλιστικών χωρών, των ασφαλιστικών Ταμείων, τους δυτικούς δημοσιονομικούς, όλη αυτή η ισχύς μεταφέρθηκε αδιαμεσολάβητα στο κεφάλαιο. Συνέτειναν επινοήσεις τύπου πυραμίδας, αεροπλανακίου και χρηματιστηριακών οργίων. Σ' αυτήν τη διαδικασία αποκαλύφθηκαν και οι διάσημοι ριψάσπιδες και άλλοι ρεαλιστές, που ενέδωσαν επικαλούμενοι τους καιρούς και την αδυναμία αντίστασης. Όσοι αντιστάθηκαν «πέσατε θύματα αδέλφια εσείς» ενώ πολλοί, πάρα πολλοί, λούφαξαν.

Τα επίχειρα της «ισπανικής υποχώρησης» επισημαίνονται, εδώ και καιρό αλλά και τώρα, στις κάλπες της Δύσης. Κι όπως ένα μπουρίνι κατέστρεψε τον οθωμανικό στόλο έξω από το Παλαιό Φρούριο αλλά και την σπανιόλικη αρμάδα στις ακτές της Ιρλανδίας, έτσι και οι Αριστερές, κομμουνιστικές και κάθε άλλης προσέγγισης, ξέμειναν από αφήγημα ικανό να κινητοποιήσει και να αντιστρέψει τα πράματα. Υπάρχουν και τέτοιες περίοδοι στην ιστορία. Τα γεγονότα και η συγκυρία καθορίζουν την έκτασή τους.

Στο μεταξύ και ενώ μαίνεται η σύγκρουση στο γήπεδο του κεφαλαίου ανάμεσα στους «χρηματιστές» και τους «παραγωγούς», παγκοσμιολάγνους και εθνικοπροστάτες, ζητείται η προβολή ενός διαφορετικού υποδείγματος ζωής διότι το υφιστάμενο δεν ικανοποιεί το πόπολο, όποια από τις δυο κυρίαρχες προσεγγίσεις και να πάρει κανείς. Όσο όμως οι προαλειφόμενοι για ηγέτες του άλλου, εκλιπαρούν τη νομιμοποίηση από το σημερινό εποικοδόμημα και τους πλούσιους, δεν θα πάψουν να αποτελούν μια ακόμα εκδοχή του (σ.σ. σημερινού)!

Η αναγωγή της αντιπαράθεσης στο πεδίο της κυρίαρχης αντίθεσης, κεφαλαίου - εργασίας, με σκοπό την αναίρεση της λεηλασίας της δεύτερης από το πρώτο, οφείλει να περιγράψει το υπόδειγμα της απελευθερωτικής πολιτικής του 21ου αιώνα, δίχως περισσούς διανοουμενισμούς και ακαδημαϊλίκια. Σ' αυτό το υπόδειγμα, δεν είναι δυνατόν να συνυπάρξουν υποκρισίες δήθεν δίκαιου καταναλωτισμού για τους προνομιούχους λαούς όταν τα 3/5 στον Κόσμο φτωχαίνουν μέχρι υποσιτισμού. Ούτε η λεηλασία του δικού μας περιβάλλοντος προκειμένου να σαρώσουμε ανταγωνιστικά τον αντίπαλο, χωράει. Αυτά και άλλα πόσα, είναι ιστορικά τεκμήρια της εποχής των αντιφάσεων, της οποίας τώρα ζούμε τα οδυνηρά αποτελέσματα!