Οι εκτιμήσεις δυο, μια για το έντυπο και η άλλη για τις προθέσεις της τωρινής ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Η δεύτερη παραπέμπει σε προσπάθειες μετάλλαξης του χώρου και έτσι τον περιορισμό των ερεισμάτων εκείνων, που αναφέρονται στην αριστερή παράδοση και οπτική. Πράγματι εφόσον έτσι έχουν τα πράγματα, η ιστορική εφημερίδα μπορεί να είναι και εμπόδιο σε κάτι τέτοιο. Δεν είναι άλλωστε τόσο μακρινό και άγνωστο το εγγενές των εφημερίδων της Αριστεράς ως συλλογικού προπαγανδιστή και διαφωτιστή αλλά και ο συλλογικού καθοδηγητή-οργανωτή, παραπληρωματικού του πολιτικού υποκειμένου. Κάτι ενοχλητικό ίσως.
Όσον αφορά την Αυγή ως έντυπο, αυτό καθ' εαυτό, μπορεί να αξιολογηθεί (σ.σ. όχι μόνον αυτή, προφανώς) και από τις δυνατότητές της στην ανανέωση που επιβλήθηκε από τους καιρούς. Δύσκολοι καιροί, ιδιαιτέρως για την ουμανιστική, την ανθρωποκεντρική προσέγγιση των πραγμάτων απέναντι στον κυνισμό της «σωστής πλευράς της ιστορίας», τόσο στην πολιτική όσο και στην οικονομία!
Η διατήρηση της καθημερινής έκδοσης δεν θα μπορούσε να προκύψει ως κομματική φιλανθρωπία αλλά ως δημοσιογραφικο/τεχνολογική ανάταξη του είναι της. Κάτι που δεν έχει ακόμα πάψει να υπάρχει ως δυνατότητα και προσδοκία. Αρκεί να απεμπλακεί από τις τρέχουσες οργανωτικές σκοπιμότητες του χώρου και ν' ανοίξει πανιά στο πέλαγος της αναζήτησης της πλέον σύγχρονης εκδοχής του απελευθερωτικού προτάγματος. Να εμπνευστεί και να συγκινήσει. Ως σκοπό αλλά και συνθήκη επιβίωσης.
Δεν φαίνεται αυτές οι σκέψεις είναι στις προτεραιότητες του Κασσελάκη. Καθώς επίσης η πρόκληση αυτή δεν αφορά αποκλειστικά στην Αυγή. Ποτέ άλλωστε η μαχόμενη δημοσιογραφία δεν σώθηκε από την έξωθεν αρωγή για να επιβιώσει αφού ως εργαλείο ενημέρωσης και επικοινωνίας ζει και πεθαίνει αναλόγως του οξυγόνου που εκλύεται από την καθημερινή της κίνηση.
Α, πως τόλεγε και 'κείνο ο Νίκος Ζαχαριάδης; Ότι με ένα, το ίδιο εισιτήριο δεν γίνεται να ταξιδεύεις όλη σου τη ζωή! Κι αυτό πάλι δεν αφορά αποκλειστικά και μόνον στην Αυγή...
* Ρεμπέτικο