Χωρίς αναισθητικό*

Φούντωσε ξανά η υπόθεση του Δημοτικού Θεάτρου. Αυτή τη φορά με την απειλή κρυοπαγημάτων των ηρωικών θεατών των εκδηλώσεων! Ένα σπάνιο ατμοσφαιρικό φαινόμενο εκδηλώνεται στο εσωτερικό της κύριας αίθουσας όταν ανάβει ο κλιματισμός σε συνδυασμό με τη διάτρητη οροφή του.

Με βλαμμένα τρία από τα πέντε κλιματιστικά και τον λέβητα, η όποια ζέστη συμβάλει αποκλειστικά στη δημιουργία ανοδικών/καθοδικών ρευμάτων (σ.σ. κάτι αντίστοιχο στον ωκεανό με το Golf Stream από τον κόλπο του Μεξικού και την Καραϊβική), που επιτείνουν την εντύπωση του παγετού και κάνουν τους φιλότεχνους Κερκυραίους να τουρτουρίζουν.

Έτσι έμαθαν να παρακολουθούν τις εκδηλώσεις ντυμένοι με κασκόλ και σκουφιά, βγάζοντας ενίοτε τα γάντια τους για να χειροκροτήσουν.

Η απελθούσα Αρχή διατείνεται πως επισκεύασε τα συστήματα, η νέα μόλις ανέλαβε, η διαχειριστική επάρκεια της δομής πολιτισμού αναζητείται άλλωστε εδώ και περισσότερο από έναν αιώνα, για να είμαστε και φιλαλήθεις.

Το ίδιο το Δημοτικό Θέατρο λογίζεται ως ένα ισχυρό φετίχ του κερκυραϊκού πολιτισμού. Η εικόνα του, που φιγουράρει σε χιλιάδες κάδρα, σε μικρομάγαζα και σπίτια, συντηρεί μια νοσταλγία για τα χρόνια του ένδοξου παρελθόντος και την αρχιτεκτονική του ομοιότητα με τη μιλανέζικη Σκάλα, ασχέτως αν οι θρύλοι επιβεβαιώνονται ιστορικά ή όχι. Αυτό όμως δεν δικαιολογεί την ανικανότητα της διαχρονικής Αρχής να αποκαταστήσει τις όψεις και τη λειτουργικότητα με βάση έστω την αρχιτεκτονική μελέτη, που εκπονήθηκε στις αρχές της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα.

Οι λεπτομέρειες περιγράφονται στο ρεπορτάζ όμως δύσκολα διασκεδάζεται ο γραφειοκρατικός ίλιγγος, στον οποίον αποδίδεται εντέλει η απειλή απώλειας της χρηματοδότησης (σ.σ. τι πρωτότυπο;) εφόσον ο δικαιούχος Δήμος παρά την εγκεκριμένη πίστωση δεν έχει έτοιμα ούτε καν τα προαπαιτούμενα τεύχη δημοπράτησης.

Για την ανάγκη της επικέντρωσης στον στόχο της ανάκτησης της αξιοπρεπούς λειτουργικότητας του Δημοτικού Θεάτρου, ο λόγος δεν επεκτείνεται στις άλλες υποδομές πολιτισμού, τον Φοίνικα, την οικία/μουσείο Γιαλλινά, το υπαίθριο θέατρο Ρένα Βλαχοπούλου, το αντίστοιχο στην Παλαιοκαστρίτσα, Νίκος Κούρκουλος κ.α. Η κοινή τους τύχη όμως μαρτυράει την εγκατάλειψη που επιφύλαξαν τόσο οι τοπικές Αρχές όσο και το υπουργείο πολιτισμού. Αλλά μάλλον ούτε αυτό είναι πρωτότυπο!

* Εμβληματική ταινία του Αντρέι Βάιντα αποδιδόμενη στον «κινηματογράφο της ηθικής ανησυχίας». Ο σκηνοθέτης αποκαλύπτει τους μηχανισμούς λειτουργίας και ελέγχου της κοινωνίας, από τον οποίον δεν γλυτώνουν ούτε οι εξέχουσες προσωπικότητες. Εν προκειμένω και όσον αφορά στο κερκυραϊκό Δημοτικό Θέατρο ούτε οι υποδομές Πολιτισμού γλυτώνουν...