Ουαί υμίν

Με κυβερνητική πρωτοβουλία ο δημόσιος λόγος τέθηκε στην τροχιά του δικαιωματισμού ως ένα ακόμα βήμα στην αναγκαία ενσωμάτωση των δυτικών ηθών. Το καθεστώς στο οποίο διεξάγεται αποκωδικοποιούμενο εξηγεί την επικαιρότητα του ζητήματος αλλά και τη φύση των αντιδράσεων.

Στην εποχή της ατομικότητας, που αναδεικνύεται από τις δυνατότητες που δημιουργούν οι τεχνολογικές εφαρμογές, τα δικαιώματα παίρνουν ολοένα και πιο προσωπικό χαρακτήρα. Όχι πως είναι κάτι καινούριο αλλά να, τώρα το ατομικό ανιχνεύεται και προβάλλεται γρήγορα και με πολλές λεπτομέρειες. Η αναζήτηση των εξαιρετικά προσωποποιημένων επιδόσεων στο πεδίο της οικονομίας και μάλιστα σε εκθετική μορφή, ξεχωρίζει όσο ποτέ ίσως άλλοτε την ατομική υπόσταση, την συμπεριφορά και ως εκ τούτων τα εντός πλαισίου ατομικά δικαιώματα.

Ο άνθρωπος αυτής της πολιτισμικής εποχής δεν εκλαμβάνεται όπως εκείνος πριν από τριάντα και πλέον χρόνια. Η εξατομίκευση των δικαιωμάτων σε αντιδιαστολή με τα κοινωνικά, που απορρέουν από τη θέση στη διαιρεμένη κοινωνία, οδηγεί αναπόφευκτα στον νομικό πολιτισμό της αναγνώρισής τους. Η αντίφαση στην στάση των αντιδρώντων έγκειται στην πλήρη αποδοχή/υποταγή του πλαισίου που παράγεται τέτοια αναγκαιότητα, καθιστώντας τον αντίλογο, μάχη οπισθοφυλακών.

Δεν υπάρχει αυτονόητο, είναι θέμα οπτικής γωνίας. Επιφανειακή αναφορά στον κοινωνικό φιλελευθερισμό ερμηνεύεται ως το αναπόφευκτο της «προοδευτικής» προσαρμογής. Μια πιο ψύχραιμη ματιά δεν μπορεί παρά να ξεχωρίσει τις συνέπειες του πολιτισμού της οργιώδους λεληλασίας των πόρων και των σχέσεων, επεκτεινόμενη στην αναζήτηση του αρχετυπικού. Εν ολίγοις, ο καθένας μπορεί να επιλέγει ό, τι θέλει αρκεί από τις επιλογές του να μην αποκλείεται a priori η αντίθεση στο κεφάλαιο, τις επιδιώξεις και τον πολιτισμό του. Στην τωρινή δίνη, η παραδοσιακή οικογένεια και οι αξίες της έχουν, προ πολλού πια, γίνει κιμάς. Ιδίως από τότε που οι γονείς απαιτείται π.χ. να δουλεύουν ολημερίς! Γι' αυτό κανείς δεν έκλαψε, επικαλούμενος την ανατροφή και τα δικαιώματα των παιδιών. Όλα σχετικά είναι.