Περί κρατιδίων, ο λόγος
Η εισαγωγή στην Ελλάδα της πατέντας για το ανοιχτό κόμμα θα πρέπει πιστωθεί στον Γ.Α. Παπανδρέου.
Εφαρμόστηκε κατά τη διαδοχή του Σημίτη (2003) και υποτίθεται πως σε 'κείνη την ψηφοφορία μετείχαν πάνω από ένα εκατ. εκλογείς. Έκτοτε η μέθοδος υιοθετήθηκε απ' όλα τα κόμματα εκτός ΚΚΕ, σε διαδικασίες που επιτρεπόταν ψηφοφόροι άλλων κομμάτων να μετέχουν στην εκλογή της ηγεσίας των αντιπάλων τους, πληρώνοντας ένα μικρό αντίτιμο.
Ούτε λόγος να γίνεται έτσι για εσωτερική λειτουργία κόμματος στο μεταξύ, εφόσον σ' αυτήν την πραγματικότητα αναγνωρίζονται μόνον η ηγεσία και οι ψηφοφόροι της. Κανένα άλλο «όργανο». Ό, τι άλλο αδρανές απομεινάρι από τα παλιά λειτουργεί προσχηματικά για να νομιμοποιεί προειλημμένες αποφάσεις.
Όσοι κάτι έχουν ακούσει για την ιστορία των σύγχρονων κομμάτων, αναγνωρίζουν ως λίκνο της το κόμμα νέου τύπου του Λένιν, εμπνευσμένο από τις συνθήκες ζωής της εργατικής τάξης και την κυριαρχία της γραμμής παραγωγής ως υπόδειγμα στην οργάνωση της βιομηχανίας, στις αρχές του 20ου αιώνα. Η συγκρότηση και των υπολοίπων κομμάτων, των αστικών και της σοσιαλδημοκρατίας, με τον ανάλογο τρόπο, έγινε στην συνέχεια και σε απάντηση στο τριτοδιεθνιστικό, εργατικό κόμμα.
Ένα αιώνα μετά, οι αλλαγές στην οργάνωση της παραγωγής, της οικονομίας κατ' επέκταση και των κοινωνικών φορέων, κυριαρχούνται από την οργιώδη επιτάχυνση αλλά και την επέκταση στον χώρο, που περιγράφονται από τις εφαρμογές της ψηφιακής τεχνολογίας και της 4ης βιομηχανικής επανάστασης.
Το γεγονός όμως της υπέρβασης των παρελθόντων μοντέλων επουδενί δεν συνεπάγεται το αναπόφευκτον της αντικατάστασης παρωχημένων σχημάτων με το ξέφραγο αμπέλι, στο οποίο νομιμοποιείται να τρυγήσει ο «πάσα εις».
Άλλωστε η θεωρητική επανεμπέδωση της αποτελεσματικής εμπλοκής στην σύγκρουση κεφαλαίου - εργασίας, πέραν όλων των άλλων, εμπεριέχει και τον προβληματισμό για τα οργανωτικά μοντέλα, που να αντανακλούν το σήμερα αλλά και στο ευκταίο υπόδειγμα ζωής, τώρα που η λεηλασία (σ.σ. δείτε και το προσφάτως ψηφισθέν πόνημα του Αδώνιδος) κάθε δευτερολέπτου του ανθρώπινου χρόνου έγινε εφιαλτική πραγματικότητα για όλους, από τα πιο τρυφερά χρόνια μέχρι τα βαθιά γεράματα.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΑΙΤΗΣ
Είναι ο εκδότης - διευθυντής της Ενημέρωσης. Έχει σπουδάσει και εργαστεί ως μηχανικός και ηλεκτρονικός. Δημοσιογραφεί από τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Έχει συνεργαστεί με σχεδόν όλες τις αθηναϊκές εφημερίδες. Διετέλεσε πρόεδρος του Συνδέσμου Ημερησίων Περιφερειακών Εφημερίδων, τον οποίον υπηρέτησε και από τη θέση του γενικού γραμματέα στο δ.σ. επί οκτώ χρόνια. Πιστεύει πως η ισχυρότερη ιδιότητα του δημοσιογράφου στην ενημέρωση είναι το ενδιαφέρον του για τα κοινά και στην επικοινωνία η έντιμη και ανιδιοτελής διαμεσολάβηση.
