Κέντρο ή Αριστερά;

Δεν είναι εύκολο να πει κανείς αν το τέλος της σοσιαλιστικής Ανατολής ή η τεχνολογική επανάσταση αποδόμησαν περισσότερο την τριτοδιεθνιστική, κομμουνιστική αναφορά. Πρόκειται άλλωστε για παραπληρωματικές καταστάσεις, που διαμόρφωσαν το τοπίο των κοινωνικών συγκρούσεων. Σε πείσμα των προφητών του τέλους της ιστορίας, της εργασίας κοκ, οι αντιθέσεις έγιναν οξύτερες και βαθύτερες. Οι διακρίσεις πήραν σφοδρά και χωρικά χαρακτηριστικά, τέμνοντας με βάναυσο τρόπο την Υδρόγειο. Δίχως να υποτιμάται το καθεστώς των κοινωνικών διακρίσεων στον προνομιούχο κόσμο, οι συνθήκες ζωής στο μεγαλύτερο μέρος του Πλανήτη ωθούν εκατ. ανθρώπων στην αναζήτηση αλλού των προϋποθέσεων στοιχειώδους βιωσιμότητας. Ο ξεριζωμός τροφοδοτεί τον νέο ριζοσπαστισμό, που λαμβάνει διάφορους ιδεολογικούς, επιθετικούς προσδιορισμούς αλλά η κύρια και βασική η αιτία παραμένει μία.

Όσους φράχτες και να σηκώσει ο προνομιούχος κόσμος, δεν πρόκειται να αποσοβήσει τις αργά ή γρήγορα συνέπειες της ακραίας αδικίας και της ανέχειας, προϊόν και αποτέλεσμα της σύγχρονης εκδοχής της αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας. Είτε επιστρατεύοντας το δωδεκάθεο είτε τη Μεγαλόχαρη, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει εφόσον οι ανθρώπινες σχέσεις το αναπαράγουν διαρκώς και οξύτερα.

Εφόσον έτσι έχουν τα πράματα, τι νόημα έχει το Κέντρο σήμερα; Η ανασυγκρότηση της «δημοκρατικής παράταξης» νοείται με την κληρονομιά του ουμανιστικού, διαφωτιστικού, απελευθερωτικού, ιστορικού φορτίου. Αριστερά είναι η παράταξη, που υποστηρίζει την υπόθεση της εργασίας. Ο προσανατολισμός και η αποτελεσματικότητά της είναι το ζητούμενο. Η πολλή ή λιγότερη χαρισματικότητα των ηγεσιών της, ακολουθεί.