Τραγική καρικατούρα

Και τούτο διότι η περιστασιακή μας ευαισθησία κρίνεται εξ' ορισμού ως υποκριτική, σε όποιον θεό, επίγειο ή όχι και να δηλώνουμε πως πιστεύουμε. Εκτός εάν θεωρείται λογικό και συνηθισμένο να επιτρέπεται ο πλους, έστω σε διεθνή νερά, πλοιαρίου κατάφορτου ανθρώπων και με τη βεβαιότητα πως πρόκειται για διακίνηση, επειδή πιθανότατα ο διακινητής αρνείται να δεχθεί βοήθεια, αν και είναι βέβαιο ότι τη χρειάζεται! Η επιφυλακτικότητα των Αρχών θα πρέπει να αποδοθεί στη διάθεση μη εμπλοκής με την επίκληση της θέλησης των διακινητών να πάνε Ιταλία, την οποία υπ' αυτές τις συνθήκες κανείς δεν υποχρεούται να σεβαστεί!

Όμως όλα επισήμως και με τη βούλα δείχνουν πως κάπως έτσι έγιναν τα πράγματα. Και η στάση μας απέναντί τους ερμηνεύεται από την πρόθεση των κοινωνιών και των θεσμών της προνομιούχας πλευράς του Πλανήτη να αποτρέψει εκεί την κοσμοσυρροή των πληττόμενων. Επιθυμούμε να καρπούμαστε ό, τι προέρχεται από τη νόμιμη λεηλασία των τόπων τους, περιορίζοντας με κάθε τρόπο την κίνησή τους προς τις περιοχές, που παντοιοτρόπως συγκεντρώνονται τα λάφυρα. Καμωνόμαστε μάλιστα πως υπό προϋποθέσεις είναι δυνατόν να αποδέχεται κανείς, έστω σιωπηρά, αυτήν την συνθήκη και ταυτοχρόνως να δηλώνει προοδευτικός ή και φιλεύσπλαχνος (φορώντας άμφια ή με τη γροθιά σφιγμένη, κατά περίπτωση ή και ομού)!

Οι διαφορετικές υποκριτικές εκδοχές διασταυρώνονται στην αμφισβήτηση της ανάγκης κήρυξης τριήμερου πένθους αφού «το ναυάγιο έγινε στα διεθνή νερά», στην αναγκαιότητα του φράχτη «που προστατεύει την πατρίδα μου» (sic) και βεβαίως στα επετειακά κλαπατσίμπανα εδώ κι εκεί καλοκαιριάτικα, που κάναμε την καρδιά μας πέτρα και παρακολουθήσαμε. Άντε σηκώνοντας και κάνα πανό για την πουτάνα την αδικία!