Ώρες πολιτικής ευθύνης

Μερικές μόνο μέρες μας χωρίζουν από τις εκλογές και πριν ο καθένας μας συμμετάσχει στην εκλογική διαδικασία είναι αναγκαίο να αξιολογήσει ποιες είναι οι σχέσεις εκπροσώπησης της Νέας Δημοκρατίας με τα οικονομικά ασθενέστερα  κοινωνικά στρώματα, που απαρτίζουν την πλειονότητα της ελληνική κοινωνίας και αν οι κυβερνητικές πολιτικές της και τα πεπραγμένα της έδωσαν διέξοδο και προοπτική στα βασικά κοινωνικά και οικονομικά αιτήματά τους, καθώς διαχειρίστηκε με απολύτως ανεξέλεγκτο τρόπο την διακυβέρνηση της χώρας την τελευταία τετραετία.

Και τούτου είναι απαραίτητο προκειμένου να διαπιστώσουμε αν τα στοιχεία που συνθέτουν την ιδεολογική και πολιτική της συγκρότηση έχουν σχέση με τα αιτήματά τους αυτά και αν, εν τέλει, η απερχόμενη κυβερνώσα παράταξη είναι σε θέση να  διαμορφώσει και να εγγυηθεί με τις πολιτικές της για την επόμενη τετραετία την κοινωνική συνοχή και μια συνεκτική κοινωνική ταυτότητα, στοιχεία της οποίας αποτελούν και τα παραπάνω κοινωνικά στρώματα με τα αιτήματά τους.

Τα δύο κυρίαρχα στοιχεία που απαρτίζουν τον ιδεολογικοπολιτικό της πυρήνα είναι ο οικονομικός νεοφιλελευθερισμός και ο κοινωνικός συντηρητισμός.  Αυτά , τουλάχιστον, εκδηλώθηκαν τα τελευταία τέσσερα χρόνια της κυβερνητικής θητείας της τόσο στο πεδίο της οικονομίας, όσο και σ’ αυτό της κοινωνίας και όλα δείχνουν  ότι ίδια θα είναι η ρότα και για την επόμενη τετραετία, αν το εκλογικό σώμα της δώσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και με αυτήν την εντολή διακυβέρνησης της χώρας.

Η μνήμη μας για τα κυβερνητικά πεπραγμένα της δεν θα μπορούσε να μην έχει  καταγράψει τις πολιτικές οικονομικού ελιτισμού και κοινωνικού αυταρχισμού , οι οποίες έχουν εκφραστεί με τον πτωχευτικό κώδικα, την κατάργηση του 8ωρου, τις απλήρωτες υπερωρίες, την εκτεταμένη επιβολή επιδομάτων ως υποκατάστατο του μισθού, την νομοθεσία κατά των διαδηλώσεων, την κατάργηση του Πανεπιστημιακού ασύλου, την αστυνομική καταστολή ενοχλητικών κοινωνικοπολιτικών δράσεων  κυρίως νέων, τις χρυσοφόρες “δουλειές” της απόλυτα παρασιτικής ελληνικής αστικής τάξης (κυρίως των ανώτερων στρωμάτων της) στα δημόσια έργα, στα καύσιμα,  στην παραγωγή – προμήθεια ηλεκτρικής ενέργειας, στις κατασκευές,  στις ασύδοτες τραπεζιτικές εργασίες κ.α.,  στη λογική του  οικονομικού δόγματος  laisser – faire, laisser – passer (αφήστε τα πράγματα όπως
είναι)  και  ουσιαστικά της ανεξέλεγκτης “λειτουργίας της αγοράς”.

Το ήδη διογκωμένο χρέος της Γενικής Κυβέρνησης και η αύξηση του δημοσίου χρέους επιβεβαιώνουν απλά τις ιδεολογικές εμμονές της Νέας Δημοκρατίας στο ίδιο μοντέλο οικονομικής διακυβέρνησης,  μέσα από το οποίο μια άλλη κυβέρνηση της ίδιας παράταξης το 2009 οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία.

Όλες οι παραπάνω κυβερνητικές πολιτικές, οι οποίες είχαν άμεσες και σοβαρές επιπτώσεις  στα εισοδήματα και στα κοινωνικά δικαιώματα της πλειονότητας των πολιτών δεν αντισταθμίζονται με τις όποιες  αυξήσεις μισθών και συντάξεων και την παροχή διαφόρων έκτακτων επιδομάτων, που έτσι κι αλλιώς κατατρόπωσε ο πληθωρισμός και η ακρίβεια ή τις όποιες εξαγγελίες για οικονομικές απολαβές "προσεχώς", μιας και αυτές  συνιστούν παροχές από νεοφιλελεύθερες «χάντρες και καθρεφτάκια» προς τους ιθαγενείς, μπροστά στο διαρκές πάρτι της οικονομικής ολιγαρχίας , που εκτυλίσσεται την τελευταία τετραετία στη χώρα με την ευγενική “χορηγία” της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

Η διανομή, λοιπόν,  του κοινωνικού πλούτου,  η οποία συντελείται πέρα και έξω από την κοινωνία με συμμέτοχους σ’ αυτήν έναν πολύ περιορισμένο αριθμό οικογενειών ολιγαρχών , που διακατέχονται από την  Λουδοβίκεια αντίληψη ότι το κράτος είναι ιδιοκτησία τους, αλλά και η αναδιανομή της περιουσίας χιλιάδων ελλήνων πολιτών μέσω των πλειστηριασμών κυρίως της πρώτης κατοικίας τους,  είναι ακριβώς η νεοφιλελεύθερη έκφραση της οικονομικής πολιτικής, η οποία λαμβάνει διαχειριστική υπόσταση από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.

Το «επιτελικό κράτος» , όπως ψευδεπίγραφα ονόμασε την λειτουργία διακυβέρνησής της, αποδείχθηκε ότι συνιστούσε  όχι εργαλείο ανασυγκρότησης της χώρας, όπως υποσχέθηκε το 2019, αλλά τον κεντρικό βραχίονα του μηχανισμού ασύδοτης επιδρομής της οικονομικής ελίτ στον πλουτοπαραγωγικό ιστό της και δευτερευόντως της επιδρομής των στελεχών και των κομματικών φίλων της κυβέρνησης στους μηχανισμούς εξουσίας, τις διοικητικές και πολιτικές δομές με το αζημίωτο.

Αυτά οφείλουν να ανακαλέσουν στη μνήμη τους οι πολίτες πριν από την προσέλευσή τους στην κάλπη της 21ης Μαΐου και να σηματοδοτήσουν  με την ψήφο τους την αντίθεσή τους στις πολιτικές αυτές, που τους υποτιμούν, τους απαξιώνουν, τους περιθωριοποιούν, αποδοκιμάζοντας την διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας  και ενισχύοντας με αυτήν (ο καθένας κατά τη δική του πολιτική  βούληση)  όλες εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς, οι οποίες είτε σε επίπεδο διακυβέρνησης είτε σε επίπεδο αντιπολιτευτικής δράσης μπορούν να θέσουν φραγμούς σε κάθε νεοφιλελεύθερη και ακροδεξιά πολιτική έκφρασή της.

                                                                   
Κέρκυρα 18-5-2023
                                                                   
Αλέξης Λευθεριώτης