Πολιτικά διακυβεύματα και διλήμματα ενόψει εκλογών

Τα «Έργα και Ημέρες» της διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας την τελευταία τετραετία, η οποία με κοινοβουλευτική αυτοδυναμία διαχειρίστηκε  τις τύχες της χώρας, σηματοδοτούνται από δύο κυρίαρχα χαρακτηριστικά: Αφενός την ανεπάρκειά του πολιτικού  προσωπικού της  να αντιμετωπίσει με επιτυχία τις κρίσιμες καταστάσεις, τρέχουσες και διαρκείας,  όπως την πανδημία, την τουρκική επιθετικότητα , που έχει μετατραπεί σε Ελληνοτουρκική κρίση διαρκείας, τις φυσικές καταστροφές (πλημμύρες, χιονοπτώσεις, πυρκαγιές κ.ά.). 

Αφετέρου τις ταξικού χαρακτήρα πολιτικές επιλογές υπέρ των συμφερόντων της οικονομικής ελίτ, οι οποίες εκφράστηκαν  με συνεχή νομοθετήματα εκτρωματικού χαρακτήρα. Η περιστολή των εργασιακών δικαιωμάτων (απλήρωτη υπερωριακή απασχόληση, απλήρωτη εργασία ανηλίκων με πρόσχημα τη μαθητεία,  περιορισμοί στο δικαίωμα της απεργίας, κατάργηση ΣΕΠΕ κ.λπ.), ο πτωχευτικός νόμος, η δημιουργία πανεπιστημιακής αστυνομίας,  αλλά και οι αποφάσεις εκποίησης δημόσιας περιουσίας με κορυφαία την  εν κρυπτώ ιδιωτικοποίηση της Δ.Ε.Η. με το δημόσιο να χάνει το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών της, οι απευθείας αναθέσεις δημοσίων έργων και προμηθειών πολλών δισεκατομμυρίων σε ημέτερους και σε φίλα προσκείμενους στο κόμμα της Ν.Δ., η διαφθορά και η διαπλοκή στο δημόσιο βίο, ήταν μερικές μόνο εκφάνσεις της πολιτικής της, οι οποίες  αποτυπώνουν και το ιδεολογικοπολιτικό της στίγμα για την διακυβέρνηση της χώρας.

Πρόκειται για ένα μείγμα πολιτικών αντιλήψεων ακραίου νεοφιλελευθερισμού και ακροδεξιών απόψεων. Ήταν με άλλα λόγια οι συντηρητικές πολιτικές ιδεοληψίες της, που διαρθρώθηκαν  τόσο στο οικονομικό πεδίο, όσο και στο επίπεδο του εποικοδομήματος και άλλαξαν επί τα χείρω  αργά και σταθερά το θεσμικό υπόβαθρο της ίδιας της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, κάνοντάς το ολοένα και πιο συντηρητικό με πληθώρα στοιχείων όλο και πιο έντονου πολιτικού αυταρχισμού.

Οι υποκλοπές των τηλεφωνικών επικοινωνιών ελλήνων πολιτών (πολιτικών, στρατιωτικών, δημοσιογράφων και άλλων μη αρεστών στο  σύστημα ασύδοτης εξουσίας που τείνει να εγκαθιδρυθεί) από έναν παρακρατικό μηχανισμό με τη συνέργια κρατικών υπηρεσιών και κατασκοπευτικών λογισμικών ιδιωτικών εταιρειών, η ραγδαία συρρίκνωση του κράτους δικαίου  με  τις πολλαπλές θεσμικές ή μη παρεμβάσεις της εκτελεστικής εξουσίας (όπως την εκφράζει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας) στη δικαστική και στις ανεξάρτητες αρχές, αποτελούν την άκρως ανησυχητική απόδειξη της δημοκρατικής καχεξίας στην οποία έχει περιέλθει η χώρα.

Απέναντι σ’ αυτό το μοντέλο διακυβέρνησης, που στοιχειοθετούν η συνεχής συρρίκνωση θεσμικών ελέγχων και η έλλειψη  κοινωνικής λογοδοσίας το προοδευτικό πολιτικό τόξο έχει υποχρέωση ενόψει εκλογών να διαμορφώσει και να προβάλει εναλλακτικό πειστικό προγραμματικό πολιτικό λόγο στην κατεύθυνση αφενός της ανατροπής αυτών των νεοφιλελεύθερων και ακροδεξιών πολιτικών  και αφετέρου της αναδόμησης  του κοινωνικού κράτους, το οποίο τα τέσσερα τελευταία χρόνια έχει εκθεμελιωθεί συστηματικά από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ή για την ακρίβεια τα όποια ψήγματά του είχαν απομείνει από την υπερδεκαετή λαίλαπα εφαρμογής μνημονιακών νόμων και πολιτικών.

Όσοι  εξακολουθούν να έχουν ψευδαισθήσεις για τις φιλολαϊκές προθέσεις ή τη διαχειριστική επάρκεια της κυβέρνησης της Ν.Δ δεν έχουν παρά να ανακαλέσουν στη μνήμη τους κομβικά γεγονότα άσκησης της πολιτικής της στο οικονομικό και στο κοινωνικό πεδίο, καθώς και στο επίπεδο των θεσμών. Θα διαπίστωναν τότε εύκολα ότι η τετραετής διακυβέρνησή της το μόνο που παρήγαγε  ήταν η περαιτέρω συρρίκνωση δικαιωμάτων και εισοδημάτων για τα λαϊκά στρώματα, τα οποία  βιώνουν  καθημερινά την ακρίβεια να λεηλατεί τις τσέπες τους,  ενώ από την άλλη οι προνομιακές διευθετήσεις συμφερόντων για την οικονομική ελίτ να συντελούν στη συσσώρευση υπερκερδών της.

Κι αυτό το αυταρχικό μοντέλο άσκησης της εξουσίας, επιβλήθηκε με σκοπό  την “πειθάρχηση” της κοινωνίας σε ασύδοτες οικονομικές επιλογές και την αποτροπή συλλογικών κοινωνικών αντιδράσεων δια της δημιουργίας κουλτούρας ατομικισμού. Ήταν κυριολεκτικά μια ακραιφνής νεοφιλελεύθερη επέλαση για τη διαμόρφωση και επιβολή  μιας “κανονικότητας’’ στηριγμένης στον εξατομικευμένο φόβο και την αδιαφορία.

Τα βασικά “πεδία βολής” πάνω στα οποία ασκήθηκε η νεοφιλελεύθερη και ακροδεξιά πολιτική της Νέας Δημοκρατίας ήταν: Η Παιδεία και ειδικά το Δημόσιο Πανεπιστήμιο με τους εκτρωματικούς νόμους που ψηφίστηκαν (π.χ. η Πανεπιστημιακή αστυνομία, η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής κ. ά.). Το Εθνικό Σύστημα Υγείας με την συνειδητή εγκατάλειψή του και μάλιστα σε καιρό πανδημίας (π.χ. συρρίκνωση νοσηλευτικών μονάδων και νοσηλευτικού προσωπικού). Το  Κοινωνικό κράτος με την ψήφιση του πτωχευτικού κώδικα και την άρση  προστασίας της πρώτης κατοικίας, την ένταση των πλειστηριασμών και την εφαρμογή  αντεργατικών νόμων.

Το Κράτος δικαίου και η θεσμική συρρίκνωσή του (π.χ. η παροχή ποινικής ασυλίας σε τραπεζικά στελέχη για την  διαχείριση κεφαλαίων – θαλασσοδάνεια – της τράπεζάς τους, οι τηλεφωνικές υποκλοπές και η ψήφιση νόμου για τη συγκάλυψή τους). Το  κυρίαρχο, ωστόσο,  όλων  ήταν το πεδίο της οικονομίας με την επιβολή εκ μέρους της κυβέρνησης καταφανέστατης ταξικής οικονομικής πολιτικής, της οποίας τα βασικά χαρακτηριστικά ήταν η προνομιακή μεταχείριση της οικονομικής ελίτ και η ανοχή της απέναντι σε καταστάσεις αισχροκέρδειας με τις τιμές στην ενέργεια (παρόχων και προμηθευτών, στα καύσιμα (διυλιστηρίων) και στα αγαθά διατροφής (σούπερ μάρκετ).
Οδεύοντας, λοιπόν, προς τις εκλογές τις 21η Μαΐου το κρίσιμο πολιτικό διακύβευμα  για το εκλογικό σώμα και ειδικότερα για τον καθένα μας είναι: Θα επιτρέψουμε τη συνέχιση της παραπάνω νεοφιλελεύθερης – ακροδεξιάς πολιτικής μέσα από την ανανέωση της πολιτικής εντολής διακυβέρνησης στη Νέα Δημοκρατία ή θα επιδιώξουμε την ανασυγκρότηση του προοδευτικού κοινωνικού κράτους μέσα από ριζικές αλλαγές πολιτικής στην παιδεία, στην υγεία, στην κοινωνική πρόνοια, στην οικονομική διακυβέρνηση, στο κράτος δικαίου, στους δημοκρατικούς θεσμούς κοινωνικού ελέγχου και λογοδοσίας, με την κατάργηση  όσων νόμων έχουν επιβάλει ένα αυταρχικό θεσμικό πλαίσιο στη λειτουργία του.

Κοντολογίς το ζητούμενο πλέον είναι η δημιουργία ενός κράτους που θα έχει χαρακτηριστικά κοινωνικής ευαισθησίας προς τους οικονομικά ασθενέστερους πολίτες του, οι οποίοι αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας ή η συνέχιση της λειτουργίας ενός κράτους αδιάφορου, ανάλγητου ή και εχθρικού προς του πολίτες του και τις ανάγκες τους. Το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη αποδεικνύει την εγκατάλειψη και την απαξίωση εκ μέρους αυτού του κράτους όλων εκείνων των δικλείδων ασφαλείας της  καθημερινής λειτουργίας τους, τις οποίες  οφείλει να εγγυάται  και να παρέχει συνεχώς στους πολίτες του , αλλά  που πλέον δεν τις παρέχει.

Είναι καιρός, λοιπόν, να ενεργοποιηθεί η κοινωνία των πολιτών και να ανατρέψει τέτοιους πολιτικούς  όρους διακυβέρνησής της. Καιρός με δύσκολες επιλογές από ιδεολογική άποψη για τον καθένα. Καιρός, όμως, για απαραίτητες αποφάσεις.