Η επίκληση της ανάγκης δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας στον τουρισμό την ίδια στιγμή που παρατηρείται έλλειψη εργατικών χεριών, μόνον με τη αδηφάγα επιδίωξη αφαίμαξης όλο και περισσότερης υπεραξίας ερμηνεύεται. Διαφορετικά θα ήταν απλώς αντιφατική. Πάντως η κερκυραϊκή, κοινή γνώμη μετέχει της καταιγιστικής αναπτυξιολαγνείας σα ζαλισμένη από τα σμπάρα. Ταυτίζεται με τις προσδοκίες των επενδυτών, πεπεισμένη ότι είναι με την σωστή πλευρά της ιστορίας, πιστεύοντας ότι έχει εντέλει εξασφαλίσει για την πάρτη της, μικρό ή μεγαλύτερο όφελος.
Έτσι εγκαταλείπεται η οποιαδήποτε προσφυγή στις υπηρεσίες του σχεδιασμού είτε διότι κυριαρχεί η πεποίθηση περί ευκαιρίας είτε διότι θεωρείται πως δι' αυτού καθιερώνονται επιλήψιμες προσδοκίες και πρακτικές. Όπως και νάχει ας πάει στο πυρ το εξώτερον ό, τι αναστέλλει την αξιοποίηση της επενδυτικής διάθεσης νόμιμης ή αυθαίρετης ή και νομίμως αυθαίρετης.
Η Ελλάδα στερείται Εθνικού Χωροταξικού Σχεδίου για τον τουρισμό από το 2017, που το τότε ισχύον έπεσε στο ΣτΕ. Έκτοτε αναθεωρείται... Ταυτοχρόνως, η Κέρκυρα στερείται πολεοδομικών, χωροταξικών σχεδίων, η πρώτη φάση των οποίων εκτελείται με καθυστέρηση όσον αφορά στα ευρωπαϊκά δεδομένα και με την πιθανότητα να ολοκληρωθούν την επόμενη χρονιά.
Στο μεταξύ εγκρίνονται η μια μετά την άλλη οι επενδύσεις, που διαμορφώνουν αλλιώς την κερκυραϊκή πραγματικότητα, με ειδικά πολεοδομικά και χωροταξικά σχέδια και προϋποθέσεις. Αυτές περιγράφουν το εσωτερικό της επένδυσης, όχι όμως την εναρμόνισή της με κάποιο γενικότερο σχεδιασμό της εγγύς περιοχής και του νησιού ολόκληρου αφού απλούστα αυτός δεν υφίσταται! Το κοινό διχάζεται σε υπέρ και κατά ενώ και τα ιδιωτικά εντέλει σχέδια παραπέμπονται στην ανήμπορη Αυτοδιοίκηση, διεκδικώντας την πολυθρύλητη νομιμοποίηση της επιδίωξης. Κι αυτή κατά κανόνα παρέχεται κατά πλειοψηφία αν δεν της έχει αφαιρεθεί η δικαιοδοσία λόγω Ερημίτη!
Παρατίθεται ακολούθως το κύριο άρθρο της Καθημερινής της Κυριακής υπό τον τίτλο, παράδειγμα προς αποφυγήν. Το «τουριστικό μοντέλο» της Μυκόνου είναι άγος για το κράτος. Είναι όμως κι ένα πολύτιμο σήμα… από το μέλλον. Δείχνει πού κινδυνεύει να καταλήξει ο φυσικός και πολιτιστικός πλούτος της χώρας, αν ακολουθήσουμε μόνο την παραφορά των «ρεκόρ». Το έχουν πάθει και άλλες χώρες πριν από εμάς, οι οποίες άφησαν περιοχές να μετατραπούν σε εποχικά διασκεδαστήρια. Η Ελλάδα έχει ακόμη (λίγο) χρόνο για να εφαρμόσει, τουλάχιστον, τους κανόνες που ήδη ισχύουν. Και να μη σπαταλήσει το κεφάλαιό της στην κούρσα του εύκολου κέρδους.