Μας τρελάναν στα πέναλτι και δεν έχουμε τέρμα!

Η προβληματική και επικίνδυνη κατάσταση του ΕΑΚΚ είναι το ζήτημα και όχι τα ρεπορτάζ που την περιγράφουν. Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να εξωραΐσει ό, τι βιώνουν καθημερινά οι αθλητές και οι προπονητές τους.

Είναι πρόδηλη η ανάγκη να συγκεντρωθεί το ενδιαφέρον των εμπλεκομένων στην λύση του γρίφου. Πέραν του γεγονότος ότι ένας τόπος που παράγεται τόσος πλούτος δεν είναι δυνατόν να βολεύεται με αυτήν την επικίνδυνη μιζέρια, είναι και η περίοδος τέτοια, που προσφέρεται για να βγει από τη μοιραία συμφιλίωση με την παρακμή.

Εκεί που η γραφειοκρατία απέτυχε, είναι η ώρα της πολιτικής, γενικής και τοπικής, να στέρξει. Να εντάξει στις θέσεις και τα προγράμματά της ένα σχέδιο για τον αθλητισμό στα νησιά, το Εθνικό Αθλητικό Κέντρο της Κέρκυρας και τις οικείες υποδομές γενικότερα, δημόσιες, ιδιωτικές και δημοτικές. Να ζητήσει τη γενναία δημόσια χρηματοδότηση για την αποκατάσταση τους, εκεί που δεν αθλείται απλώς αλλά γαλουχείται η νέα γενιά. Τώρα, όχι αύριο.

Η κατάσταση δεν είναι αντικειμενική ούτε προϊόν ειδικών συνθηκών έλλειψης πόρων και στελεχών. Είναι επιλογή. Τα αποτελέσματα της οποίας δυστυχώς συνηθίσαμε και ίσως να συμφιλιωθήκαμε με αυτά.

Η πρωτεύουσα και η ΓΓΑ δεν απέχει μόλις 500 χλμ από ΄δω αλλά όπως αποδεικνύεται μας χωρίζουν έτη φωτός, που επιβάλλουν έτσι το απόλυτο σκοτάδι στις δημόσιες, αθλητικές υποδομές!

Δεν αρκεί να λέμε τι θα μπορούσαμε νάχαμε, διότι αυτό που υπάρχει δεν αξίζει στα παιδιά μας. Ο φόβος μην μας κλείσουν τα γήπεδα αν αποκαλυφθεί η κατάστασή τους και η πρεμούρα της πολιτικής γραφειοκρατίας να αθροίσει ήσσονος σημασίας παρεμβάσεις, επαναλαμβάνοντας ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, είναι άμυνα ζώνης χωρίς τερματοφύλακα! Η αναμέτρηση θέλει πρέσιν! Και το πρέσιν θέλει τρέξιμο...