Η απελευθέρωση της Παλαιόπολης

Πριν από ακριβώς τριάντα χρόνια, στις 4 Οκτωβρίου του 1992, απελευθερωνόταν οριστικά η Παλαιόπολη. Οι βαριές πόρτες άνοιξαν για τον κοσμάκη, που μπορεί έκτοτε να περπατήσει στα χώματα, όπου η αρχαία Κέρκυρα των κλασικών χρόνων. Πριν δηλ. η πόλη κλειστεί στα μεσαιωνικά τείχη. Η αξία της ανάκτησης του κερκυραϊκού λίκνου δεν είναι βεβαίως μόνον περιηγητική/τουριστική αλλά κυρίως διότι έτσι αποκαθίσταται το διαρκές και ενιαίο της τοπικής ιστορίας, αποστομώνοντας εν τοις πράγμασι τους κατά καιρούς αναθεωρητές της.

Ήταν όμορφος, εκτός από αποτελεσματικός, ο πολιτικός και νομικός αγώνας υπό την ηγεσία του δημάρχου Κερκυραίων Χρύσανθου Σαρλή. Η Κέρκυρα απέδειξε την κυριότητα του χώρου από το Επαρχιακό Συμβούλιο, θεσμικό πρόγονο του Δήμου. Η αποζημίωση που επδικάστηκε αργότερα στην τ. βασιλική οικογένεια, δόθηκε επειδή η περιουσία αντιμετωπίστηκε νομοθετικά συνολικά κι υπήρχαν τμήματα που είχε τίτλους κυριότητας. Όχι στην Κέρκυρα. Αυτό πιστώνεται στις ερευνητικές επιτυχίες ομάδας δικηγόρων που βρήκαν τους τίτλους και τους αξιοποίησαν στην κερκυραϊκή επιχειρηματολογία. Η δουλειά τους έγινε αμέσως μετά επιστημονική ανακοίνωση. Η Κέρκυρα πριν νομοθετήσει η επόμενη κυβέρνηση Α. Παπανδρέου είχε ήδη κερδίσει στα δικαστήρια, διατηρώντας αναμφισβήτητο ηθικό πλεονέκτημα.

Η ερευνητική, αποκαλυπτική δημοσιογραφία της Ενημέρωσης έπαιξε σημαντικό ρόλο στην υπόθεση. Γρήγορα και με επάρκεια, η Βιβή Τρύφωνα αποκάλυψε την ιστορία του χώρου και τον δημόσιο χαρακτήρα του. Στα πρακτικά της πρώτης σχετικής, ιστορικής συνεδρίασης του δημοτικού συμβουλίου (1991) είναι πλείστες όσες οι αναφορές στο πρωτοσέλιδο και το περιεχόμενο της εφημερίδας μας, «ποιά βασιλική περιουσία», που πυροδότησε τις εξελίξεις. Η αφορμή είχε δοθεί από την αντίστοιχη ατάκα του Μ. Δρεττάκη στη Βουλή κατά τη θυελλώδη συζήτηση με αφορμή τη φυγάδευση της οικοσκευής της τ. βασιλικής οικογένειας, όσης τέλος πάντων είχε απομείνει, από το Τατόι.

Η Κέρκυρα δεν παρασύρθηκε σε μάχες ιστορικών οπισθοφυλακών, διεκδίκησε και ανέκτησε την παλιά της πόλη με τα «ιερά και τα όσια» της, με ενάργεια, πολιτισμική ευθύτητα, πολιτική ακεραιότητα. Τριάντα χρόνια μετά, μπορεί να καμαρώνει γι' αυτό. Για πάντα!