Δήμαρχοι Κερκύρας και Βαρκελώνης μετά την οικονομική κρίση (2ο)

H αναφορά στη δήμαρχο της Βαρκελώνης Άντα Κολάου δεν γίνεται με σκοπό να συγκριθεί με την πολιτεία των Κερκυραίων δημάρχων της ίδιας με 'κείνη περιόδου. Οι διαφορές είναι πολλές και μεγάλες και δεν αφορούν αποκλειστικά στα συγκεκριμένα πρόσωπα. Αναφέρονται στις ιστορικές, πολιτικές προϋποθέσεις, που τα ανέδειξαν. Ίσως μια σύγκριση θα μπορούσε να γίνει με την περίοδο Νικολούζου. Κι αυτό διότι η Άντα Κολάου προέρχεται από την Αριστερά, πρωτοεκλέχτηκε το 2015 με την υποστήριξη των Ποδέμος. Εδώ όμως είναι που αρχίζουν οι διαφορές, ακόμα και συμβολικά. Ο Κώστας όταν τέθηκε επικεφαλής του συνδυασμού ΣΥΡΙΖΑ και υποψήφιος δήμαρχος προϋπήρξε πετυχημένο διευθυντικό, τραπεζικό στέλεχος. Η Άντα έγινε γνωστή από το Κίνημα κατάληψης τραπεζικών καταστημάτων ώστε να αποτραπούν οι κατασχέσεις ακινήτων, οι απότοκες της ισπανικής εκδοχής της οικονομικής κρίσης (σ.σ. ως γνωστόν η κρίση που ξέσπασε σε όλον τον κόσμο και σημειολογείται με την κατάρρευση (2008) του παγκόσμιου, πιστωτικού κολοσσού της Λίμαν Μπράδερς, εκδηλώθηκε στον ασθενέστερο κρίκο της αλυσίδας της κάθε εθνικής οικονομίας. Στην Ελλάδα πτώχευσε το Δημόσιο, συνεπεία του καταρρέοντος ασφαλιστικού ενώ στην Ισπανία χτύπησε την καρδιά του τραπεζικού συστήματος).

 

Επιστρέφοντας στα τοπικά, δημοτικά, στην Κολάου πιστώνεται πολιτική υποστήριξης της λαϊκής στέγης. Όχι ως «προοδευτική» φιλανθρωπία αλλά θέτοντας τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων, θεωρητικοποίησε (σ.σ. μαζί με τον σύντροφό της) το Κίνημα με το στρατηγικό τους πόνημα «Από τη φούσκα της κατασκευής στο δικαίωμα στην στέγη». Ηγήθηκε του Κινήματος «Βαρκελώνη από κοινού», κέρδισε τις εκλογές του 2015. Απαγόρευσε την λειτουργία βραχυχρόνιων μισθώσεων στην πόλη, ανάπτυξε πρωτοβουλίες και προγράμματα λαϊκής στέγης. Ξανακατέβηκε στις εκλογές του 2019, κατετάγη τρίτη αλλά παρέμεινε στο δημαρχιακό αξίωμα με την συμμαχία της με την παράταξη των σοσιαλιστών. Της ασκείται κριτική, αποδίδοντας στις πρωτοβουλίες της περισσότερο συμβολικό παρά αποτελεσματικό χαρακτήρα. Κι όπως σημειώναμε στο 1ο μέρος (φύλλο κ.Ε. 5650, 24/8/22), παρά τις πρωτοβουλίες οι παλιοί οικιστές δεν ξαναγύρισαν στο κέντρο της πόλης ούτε η πληθυσμιακή αλλοίωση εξ' αιτίας της προτέρας, αγοραίας λαίλαπας, διορθώθηκε.

 

Στην Κέρκυρα πάντως, υπό οποιαδήποτε τοπική ηγεσία, δεν προβλήθηκαν αντιστάσεις στην αγοραία μόχλευση του ιδιοκτησιακού. Ίσα, ίσα, που η επικράτηση της αναπτυξιολαγνείας (και) ως απάντηση στην οικονομική κρίση, μετέτρεψε τους τοπικούς, διοικητικούς θεσμούς, στην καλύτερη περίπτωση, σε ανήμπορους παρατηρητές του αλισβερισιού ενώ η μοναδική πολιτική επιλογή υπήρξε η χρονικά μακρά παραχώρηση πόρων και υποδομών προς ενίσχυση των δημοτικών οικονομικών. Πολιτική, που λειτούργησε έτσι, τόσο αντικειμενικά όσο και ως το μοναδικό (;) υπόδειγμα απέναντι στην οικονομική στενότητα. Τοπικό άλλοθι; Η πτώχευση του ελληνικού Δημοσίου και η έξωθεν επιβεβλημένη, περιοριστική πολιτική δεν επέτρεψαν τοπικές μαγκιές. Όμως τέτοιες δεν εκδηλώθηκαν ούτε ως ιδέα ακόμα, κι ας είχε ο ΣΥΡΙΖΑ την πολιτική παντοκρατορία εδώ, με τους δυο στους τρεις βουλευτές, τον ενιαίο Δήμο, την Περιφέρεια και βεβαίως την κυβέρνηση. Άλλωστε σε τοπική κλίμακα, δύσκολα παράγεται πολιτική σκέψη, πολύ περισσότερο δράση. Κι αυτή η διαπίστωση δεν αφορά αποκλειστικά και μόνον στην επίμαχη περίοδο ούτε τους συγκεκριμένους ανθρώπους. Συνεχίζεται (Σ.σ. όχι κάθε μέρα, πάντως...).