Άμα αργήσω φάτε!

Ψάχνει, ο Δήμος, ναυαγοσώστες και δεν βρίσκει. Αναλόγως όλοι, αυτό το καλοκαίρι, ψάχνουν εργαζόμενους και δεν βρίσκουν. Έτσι εξελίσσεται φέτος στην Ελλάδα μια μικρή επανάσταση της εργασίας, που αρνείται να ενταχθεί στον καταμερισμό, έτσι όπως της προτείνεται. Το θέμα δεν είναι αστείο. Ούτε προϊόν ιδεοληψίας. Ίσα, ίσα που η αντίδραση αυτή δεν εμφανίζεται συνδικαλιστικά και πολύ περισσότερο ενεργώς πολιτικά, όπως ίσως θα περιμέναμε, εμείς οι παλιότεροι. Εμφανίζεται ως άρνηση. Άμα αργήσω, φάτε!

Η καταστρατήγηση κάθε παλαιότερα συμφωνημένου σε συνδυασμό με τη χαμηλή αμοιβή, αποτρέπει τους νέους ανθρώπους να ενταχθούν στον ελληνικό, καλοκαιρινό, καταμερισμό εργασίας. Ας μη γελιόμαστε, οι επιχειρήσεις πιστεύουν πως μπορούν να ξεπεράσουν αυτήν την έλλειψη, παρακάμπτοντας τις απαιτήσεις των ντόπιων. Στα μεγάλα σχήματα, τα απότοκα της παγκοσμιοποιημένης αγοράς, δεν υπάρχουν πια ευαισθησίες. Όπως το κεφάλαιο, έτσι και η εργασία «δεν έχουν πατρίδα». Ή πιο σωστά είναι παντελώς αδιάφορη η προέλευση τους. Οι αποδόσεις είναι το ζητούμενο.

Η εκδίκηση της πολιτικής οικονομίας σε όλο της το μεγαλείο. Συντελείται μέσα στις οριακά ανταγωνιστικές επιδόσεις του καιρού, που ισοπεδώνουν κάθε τι που γνωρίζαμε. Και τι απέμεινε; Η άμυνα της κοινωνίας απέναντι σ' αυτήν την αποδομητική υστερία.

Καταπληκτικής έμπνευσης η αφίσα των καταστηματαρχών με αφορμή το ωράριο της μουσικής, είμαστε όλοι κρίκοι της ίδιας αλυσίδας. Μόνον που αυτή δεν περιορίζεται στην επιθυμητή ανοχή ανάμεσα στις επιχειρήσεις π.χ. εστίασης και τους κατοίκους αλλά αφορά κυρίως στην σχέση της επιχείρησης με την εργασία. Κι όχι αποκλειστικά και μόνον στην αμοιβή της...

Το μάθημα αυτής της καλής τουριστικής χρονιάς προέρχεται από την εκούσια/ακούσια αντίρρηση της εργασίας να ανταποκριθεί μ' αυτούς τους όρους. Η ακρίβεια εξανέμισε τις αμοιβές και την υπομονή. Ο συνδικαλισμός δεν επαρκεί. Το ζητούμενο της εποχής είναι η επαναπολιτικοποίηση της υπόθεσης της εργασίας με σύγχρονους όρους. Κι αυτή η απαίτηση συνιστά διαφορετικό υπόδειγμα ζωής αλλά και αισθητικής. Το τρέχον υπόδειγμα αφορά σε πανσπερμία λουμπών με γαλάζια πλακάκια, που διαχειρίζονται κάθιδροι είλωτες, εκβιαζόμενοι πως θα βγάλουν τον δύσκολο χειμώνα. Όλα δείχνουν πως ούτε η ιστορία τελείωσε ούτε η εργασία ούτε η πολιτική... Ραντεβού τον Σεπτέμβρη με νέο έργο!