Εμπιστοσύνη στην ελευθεροτυπία. Ζητούμενο!
Ήταν μια καλή αφορμή. Οι μπογιές στην πόρτα της εφημερίδας. Κίνηση επικοινωνιακή στα πρότυπα του εν λόγω ακτιβισμού. Και υπ΄ αυτήν την έννοια, βεβαίως και δεν συνιστά πλήγμα κατά της ελευθεροτυπίας, κ.α. τέτοιες υπερβολές. Μην χάσουμε και το μέτρο.
Αντιθέτως προκαλεί σκέψεις και ως προς το προκείμενο αλλά και γενικότερα. Πλήγμα κατά της ελευθεροτυπίας είναι η αστυνομική επίθεση κατά των λειτουργών του Τύπου, ο προπηλακισμός φωτορεπόρτερ, κι ενώ ήταν προφανής η ιδιότητά τους στη διαδήλωση της Πέμπτης.
Ούτε βεβαίως υπάρχουν δικαιολογίες του τύπου, μικρή τοπική εφημερίδα, που δεν ασχολείται με τα μεγαλύτερα και τα γενικότερα. Βεβαίως και ασχολείται, δίχως ενοχικά σύνδρομα, εμμονή και μεγαλοστομίες, προσπαθεί.
Ο θρύλος του λαϊκού ληστή χάνεται (;) πίσω στο αρματολίκι. Κανείς τσιφλικάς όμως ποτέ δεν είδε την κλεφτουριά με καλό μάτι, ό, τι κι αν λέει η πρωθιέρεια των 200 χρόνων, Αγγελοπούλου. Ένας άλλος Αγγελόπουλος όμως, ο Θόδωρος, δανείστηκε τον θρύλο για να πλάσει την ιστορία του «Μεγαλέξανδρου» και να διεκτραγωδήσει εντέλει την ανθρώπινη μοίρα. Ο Μεγαλέξανδρος με τα παλικάρια του δραπετεύει από τις Φυλακές. Απαγάγουν Εγγλέζους ευγενείς, ζητούν αμνηστία και αναδασμό της γεωργικής γης. (Σ.σ. «Η γη στους αγρότες», το αίτημα των Αριστερών Εσέρων, που υιοθέτησαν και οι Μπολσεβίκοι του Λένιν. Για την αποκατάσταση της συνέχειας στην ιστορία).
Ο Όμερο Αντονούτι, ο ηθοποιός Μεγαλέξανδρος στην ταινία του Αγγελόπουλου, έλεγε για τον σκηνοθέτη: «Επιχειρούσε να αποδείξει ότι οι τρεις δυνάμεις, η αναρχική, η αυταρχική και του δήμου, μπορούν να ενωθούν, να δώσουν έτσι ζωή σ'έναν πραγματικό σοσιαλισμό. Ακόμα και μετά τη διάλυση της ιδέας θα γεννηθεί ένας μικρός Αλέξανδρος...».
Η νεαρότερη ευρωπαϊκή, η ελληνική Δημοκρατία, πριν καν ωριμάσει, αντιμετωπίζει το αποδομητικό, αντιδημοκρατικό, παγκόσμιο κύμα, που πέραν όλων των άλλων, βάλει ευθέως και κατά της εμπιστοσύνης. Της στοιχειώδους δηλ. προϋπόθεσης συμβίωσης, και στην κοινωνική της διάσταση. Οι νέοι άνθρωποι βασανίζονται. Αντικειμενικά πιο ασυμβίβαστοι, απέναντι στις αντιφάσεις και την πλεονάζουσα, περιρρέουσα υποκρισία. Και συναντούν τους λαϊκούς θρύλους, αναζητώντας το σταθερό σημείο ν' ακουμπήσουν.
Η δημοκρατική κοινωνία, εδώ ακριβώς και γι' αυτόν κυρίως τον λόγο, οφείλει να απελευθερώσει το πλεόνασμα της εμπιστοσύνης που έχει. Αν έχει! Κι αυτός είναι κυρίως ο λόγος που κανείς απεργός πείνας δεν είναι δημοκρατικά δυνατόν ν' αφεθεί να σβήσει!
Σημείωση: Χωρίς τις μπογιές ίσως και να μην εξωτερικεύαμε ποτέ αυτές τις σκέψεις...
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΑΪΤΗΣ
Είναι ο εκδότης - διευθυντής της Ενημέρωσης. Έχει σπουδάσει και εργαστεί ως μηχανικός και ηλεκτρονικός. Δημοσιογραφεί από τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Έχει συνεργαστεί με σχεδόν όλες τις αθηναϊκές εφημερίδες. Διετέλεσε πρόεδρος του Συνδέσμου Ημερησίων Περιφερειακών Εφημερίδων, τον οποίον υπηρέτησε και από τη θέση του γενικού γραμματέα στο δ.σ. επί οκτώ χρόνια. Πιστεύει πως η ισχυρότερη ιδιότητα του δημοσιογράφου στην ενημέρωση είναι το ενδιαφέρον του για τα κοινά και στην επικοινωνία η έντιμη και ανιδιοτελής διαμεσολάβηση.
