Ποιότητα ζωής

Ούτε από τους εποπτικούς/ελεγκτικούς μηχανισμούς και την Αστυνομία ούτε βεβαίως από την συνδικαλιστική πρωτοβουλία, που δηλώνει έτοιμη να αποτρέψει την παραβατική συμπεριφορά «των πέντε επιχειρήσεων», στις οποίες αποδίδεται ο κακοχαρακτηρισμός του κλάδου. Γιατί δεν το κάνουν τόσο καιρό;

Ενδιαφέρον είναι και το επιχείρημα ότι δηλ. η όχληση προκύπτει και από τη διαμόρφωση και την λειτουργία των «ενοικιαζομένων» στην καρδιά της παλιάς πόλης, έτσι που μετατρέπεται η γειτονιά σε ανοικτό ξενοδοχείο χωρίς όρους και όρια. Κι αυτά βεβαίως δεν μπορεί να είναι αποκλειστικά φορολογικά. Χρειάζονται οι προϋποθέσεις της λειτουργίας της πόλης και βεβαίως η εφαρμογή τους, που δεν μπορεί να αποδίδεται αποκλειστικά και μόνον στους ελεγκτικούς και αστυνομικούς μηχανισμούς. Πρωτίστως είναι θέμα κουλτούρας των ίδιων των πολιτών, όποια δουλειά και να κάνουν, όπου κι αν διαμένουν.

Κλασική και η αναφορά στις συνθήκες κυκλοφορίας και στάθμευσης στην παλιά πόλη και την υποστηρικτική της ζώνη. δηλ. από τις Αλυκές του Ποταμού μέχρι του Δεσύλλα και τον Ανεμόμυλο. Εδώ η υποχρέωση ανήκει 100% στον Δήμο, που αδυνατεί διαχρονικά να δώσει μια λύση, από τα μέσα της δεκαετίας του '80 ακόμα.

Εν ολίγοις, η μέθοδος με την οποία απενεργοποιήθηκε το «Εμπορικό», στέλνοντας τη βραδινή διασκέδαση στην καρδιά της παλιάς πόλης, έγινε με όρους που αγνόησαν εντελώς και προκλητικά τη φύση του ιστορικού κέντρου. Η αγορά «αυτορυθμίστηκε», παρασύροντας ότι βρήκε μπροστά της. Έτσι όπως γίνεται σε ό, τι εφαρμόζεται χωρίς κανόνες και όρια.

Τώρα είναι προς το συμφέρον όλων να τεθούν αυτοί οι κανόνες με σύγχρονους όρους και να επανασυσταθεί επιτέλους η Δημοτική Αστυνομία για την τήρησή τους. Διαφορετικά (και) η Επιτροπή ποιότητας ζωής θα αποδεικνύεται κατ' ευφημισμόν ή χωρίς αντικείμενο εάν έτσι προτιμάτε...