Χέσιμο ή πέσιμο

Η πόλη γέρασε. Κι ο γέρος ως γνωστόν πάει από χέσιμο και πέσιμο. 

Πέφτουν σοβάδες, τρυπούν στέγες, κρέμονται ετοιμόρροπα μπαλκόνια, απειλούν κεφάλια ξεχαρβαλωμένα πατζούρια, αυτοκτονούν αιωνόβιες πέτρες, βουλιάζουν πλάκες βεζουβίου, λυγίζουν κολώνες, ακροβατούν βενετσιάνικα φανάρια, καταρρέουν φρούρια και τείχη.

Πέφτει η πόλη. Ήσυχα. Χωρίς κρότο. Σαν κύτταρα επιδερμίδας σκορπίζουν λίγο λίγο τα δομικά της στοιχεία.

Εμείς κοιτάμε τον σεβάσμιο γέροντα να αποσυντίθεται. Τον αγαπάμε τον παππού αλλά κοστίζει η διατήρηση του στη ζωή. Μια μασέλα πού και πού, ένα ισχίο, ένα μπαστούνι, λίγες και φτηνές οι παρεμβάσεις για να αντέξει ο γέροντας, να τον δείχνουμε στους επισκέπτες. Τον σιχαινόμαστε και λίγο γιατί μυρίζει.

Δεν ξέρω καν αν τον αγαπάμε ή τον κρατάμε στη ζωή για να του παίρνουμε τη σύνταξη. (Πήγε και κάποιο παλιόπαιδο και του γράψε με σπρέι του παππού στην πλάτη και πολύ θυμώσαμε).