«Εδώ δεν παραδίνεται κανείς, διάβολε!»*
editorial
14 Ιουλίου 2021
/ 14:28
Ας προσέχουν οι ρεβανσιστές. Το τσέσνα, που σηκώθηκε τη νύχτα της 28ης Οκτωβρίου 1959 με τον Καμίλο Σιενφουέγος (*) να περιπολεί στο άκουσμα επίθεσης στο νησί, δεν επέστρεψε ποτέ. Κι ο θρύλος λέει πως περιπολεί ακόμα!
Ο σοσιαλισμός, πόθος και αίτημα εκατομμυρίων πολιτών θεμελιώνεται πάνω στην προσδοκία για δικαιοσύνη στις ανθρώπινες σχέσεις. Ενέπνευσε εξεγέρσεις απέναντι σε αυταρχικές εξουσίες, για περίπου δυο αιώνες στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Ο Αργεντίνος επαναστάτης, Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, αποτύπωσε το υποχρεωτικό της ιστορικής κίνησης, η επανάσταση είναι σαν το ποδήλατο. Αν δεν κινείται, πέφτει. Είτε με τη θεωρία των σταδίων ερμηνεύει κανείς την εξέλιξη είτε με την κοινή λογική, ο σοσιαλισμός λογίζεται σαν βήμα προς την απελευθέρωση, οι πολιτισμικές προϋποθέσεις για την οποία είναι πολλές ενώ και η πορεία δεν αποδεικνύεται ευθύγραμμη και αναπόφευκτη.
Όσο κι αν υπάρχουν πολίτες που ποθούν την ελευθερία και τη δικαιοσύνη, δεν παραβλέπονται εκείνοι που πασχίζουν για την συγκέντρωση, ιδιοποίηση των διαθέσιμων πόρων και τις σχέσεις που εξυπηρετούν αυτή την ιδιοτέλεια. Υπήρξαν ερευνητές, άλλοι έντιμοι κι άλλοι στημένοι, που απέδωσαν σ' αυτήν την ερμηνεία φυσιολογική αντικειμενικότητα κι άλλοι που έδειξαν ότι η ανθρωπότητα έζησε κι αλλιώς. Οτι μπορεί κι αλλιώς.
Η υπόθεση της Κούβας, φάρος επαναστατικής συμπεριφοράς για πάνω από μισό αιώνα, προσφέρεται και για μισαλλόδοξες, κακεντρεχείς αναφορές. Στο σύμπλεγμα της Καραϊβικής, νησιών προορισμένων για την αναπαραγωγή επί μακρόν, δούλων, τόλμησαν την αναζήτηση του δρόμου προς την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Κι αναπότρεπτα συνδέθηκαν με το σοσιαλιστικό πρόταγμα. Ο λαός της εμπνεύστηκε από τους επαναστάτες κι απομάκρυνε σε δυο χρόνους τους κατακτητές. Πρώτα τους Σπανιόλους, μετά τους Γιάνκηδες.
Αναπόφευκτα ενεπλάκη στη μεγάλη γεωπολιτική των αντιπαραθέσεων. Άντεξε, υπηρέτησε το υπόδειγμα των Αδεσμεύτων αλλά πρωτίστως εξήγαγε το πάθος για ελευθερία στη μάνα Αφρική απ' όπου και προέρχονταν άλλοτε οι καραβιές των δούλων ν' αφήσουν τα κοκκαλάκια τους στα βαμβακοχώραφα και τις φάμπρικες της Δύσης.
Τώρα η δυτική οπτική, αναψοκοκκινίζει στο άκουσμα της αντίδρασης Κουβανών σε όσα υπηρέτησαν οι προηγούμενοι στο νησί. Η καταναλωτική αδυναμία και οι εγγύς σειρήνες προβάλλουν διαφορετικό υπόδειγμα. Στο επαναστατικό πρόταγμα αντιπαρατίθεται το patria y vida, που σέρνει προσδοκίες αλίμονο στον αντίποδα της ρεαλιστικής απεικόνισης της ζωής μερικά χλμ βορειότερα, όπως εύγλωττα περιγράφεται στο Joker του Τοντ Φίλιπς.
Ας προσέχουν οι ρεβανσιστές. Το τσέσνα, που σηκώθηκε τη νύχτα της 28ης Οκτωβρίου 1959 με τον Καμίλο Σιενφουέγος (*) να περιπολεί στο άκουσμα επίθεσης στο νησί, δεν επέστρεψε ποτέ. Κι ο θρύλος λέει πως περιπολεί ακόμα και πως θα το κάνει για πάντα. Siempre!
Ο Αργεντίνος επαναστάτης, Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, αποτύπωσε το υποχρεωτικό της ιστορικής κίνησης, η επανάσταση είναι σαν το ποδήλατο. Αν δεν κινείται, πέφτει. Είτε με τη θεωρία των σταδίων ερμηνεύει κανείς την εξέλιξη είτε με την κοινή λογική, ο σοσιαλισμός λογίζεται σαν βήμα προς την απελευθέρωση, οι πολιτισμικές προϋποθέσεις για την οποία είναι πολλές ενώ και η πορεία δεν αποδεικνύεται ευθύγραμμη και αναπόφευκτη.
Όσο κι αν υπάρχουν πολίτες που ποθούν την ελευθερία και τη δικαιοσύνη, δεν παραβλέπονται εκείνοι που πασχίζουν για την συγκέντρωση, ιδιοποίηση των διαθέσιμων πόρων και τις σχέσεις που εξυπηρετούν αυτή την ιδιοτέλεια. Υπήρξαν ερευνητές, άλλοι έντιμοι κι άλλοι στημένοι, που απέδωσαν σ' αυτήν την ερμηνεία φυσιολογική αντικειμενικότητα κι άλλοι που έδειξαν ότι η ανθρωπότητα έζησε κι αλλιώς. Οτι μπορεί κι αλλιώς.
Η υπόθεση της Κούβας, φάρος επαναστατικής συμπεριφοράς για πάνω από μισό αιώνα, προσφέρεται και για μισαλλόδοξες, κακεντρεχείς αναφορές. Στο σύμπλεγμα της Καραϊβικής, νησιών προορισμένων για την αναπαραγωγή επί μακρόν, δούλων, τόλμησαν την αναζήτηση του δρόμου προς την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Κι αναπότρεπτα συνδέθηκαν με το σοσιαλιστικό πρόταγμα. Ο λαός της εμπνεύστηκε από τους επαναστάτες κι απομάκρυνε σε δυο χρόνους τους κατακτητές. Πρώτα τους Σπανιόλους, μετά τους Γιάνκηδες.
Αναπόφευκτα ενεπλάκη στη μεγάλη γεωπολιτική των αντιπαραθέσεων. Άντεξε, υπηρέτησε το υπόδειγμα των Αδεσμεύτων αλλά πρωτίστως εξήγαγε το πάθος για ελευθερία στη μάνα Αφρική απ' όπου και προέρχονταν άλλοτε οι καραβιές των δούλων ν' αφήσουν τα κοκκαλάκια τους στα βαμβακοχώραφα και τις φάμπρικες της Δύσης.
Τώρα η δυτική οπτική, αναψοκοκκινίζει στο άκουσμα της αντίδρασης Κουβανών σε όσα υπηρέτησαν οι προηγούμενοι στο νησί. Η καταναλωτική αδυναμία και οι εγγύς σειρήνες προβάλλουν διαφορετικό υπόδειγμα. Στο επαναστατικό πρόταγμα αντιπαρατίθεται το patria y vida, που σέρνει προσδοκίες αλίμονο στον αντίποδα της ρεαλιστικής απεικόνισης της ζωής μερικά χλμ βορειότερα, όπως εύγλωττα περιγράφεται στο Joker του Τοντ Φίλιπς.
Ας προσέχουν οι ρεβανσιστές. Το τσέσνα, που σηκώθηκε τη νύχτα της 28ης Οκτωβρίου 1959 με τον Καμίλο Σιενφουέγος (*) να περιπολεί στο άκουσμα επίθεσης στο νησί, δεν επέστρεψε ποτέ. Κι ο θρύλος λέει πως περιπολεί ακόμα και πως θα το κάνει για πάντα. Siempre!
