Με όλη του τη φωνή!
editorial
27 Απριλίου 2021
/ 17:38
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΑΪΤΗΣ
Ένας απ΄ αυτούς, ο Τζίνος Δημητράτος. Έδωσε τα σχήματα που είχε στο μυαλό του, μα είχε κι άλλα, που τον έπνιξαν. Δεν πρόλαβαν να βγουν. Πιστός ως το τέλος στην αυθεντικότητα της καλιτεχνικής φύσης, ακολούθησε (τι άλλο;) τα χνάρια του Μαγιακόβσκι.
Το «γιατί» του Τζίνου δεν πήρε ποτέ, κανένα «διότι». Συνθήκη είναι. Κάτι σαν μοίρα, που (προσδι)ορίζει τους επαναστάτες. Αν ο χρόνος και ο χώρος το καλεί, παίρνουν τα άρματα και γίνονται αντάρτες. Αν όχι, ζώνονται τους χρωστήρες, τα πεντάγραμμα και την πένα, και δραπετεύουν στην τέχνη. Όχι ως αποκούμπι αλλά σε επαναστατικό τοπίο. Εκεί όπου μάχονται ενώ ταυτόχρονα κρύβουν μηνύματα σε στίχους, ήχους και εικόνες. Από φόβο και ιστορική ενσυναίθηση. Μη χαθούν αλλά και για τους επόμενους.
Ένας απ' αυτούς, ο Τζίνος Δημητράτος. Έδωσε τα σχήματα που είχε στο μυαλό του, μα είχε κι άλλα, που τον έπνιξαν. Δεν πρόλαβαν να βγουν. Πιστός ως το τέλος στην αυθεντικότητα της καλιτεχνικής φύσης, ακολούθησε (τι άλλο;) τα χνάρια του Μαγιακόβσκι. Μόνο που βασανίστηκε πολύ περισσότερο από τον Βλαδίμηρο... Τα χρόνια, τα ανάποδα, αποδείχθηκαν πολύ περισσότερα. Πόσο ν' αντέξει;
Ο Τζίνος ήταν ηφαίστειο, λάβα διάπυρη, που όταν έσβηνε για λίγο, γινόταν κάρβουνο να χαράξει μ' αυτό τις γεωμετρικές απεικονίσεις της συνείδησής του. Συχνά σε χρώματα βαριά, «όσο βαριά είν' τα σίδερα, είν' η καρδιά μου σήμερα». Σ' άλλες εποχές θάταν πιο φωτεινά.
Η τεχνική του είχε αναπόφευκτα και «Καλών Τεχνών». Σα χαρακτική ένα πράγμα. Όμως το μέσα του ξεπερνούσε τη φόρμα. Ένας θυμός ήταν. Διαρκής, απόλυτος, απειλητικός. Μαζί με μια τρυφερότητα, γλυκιά, παιδική, αγαπημένη. Αναπόφευκτα διαλεκτική.
Αυτήν εισέπραξαν, γενιές επί γενεών, οι μαθητές του, μαζί με το χιούμορ, ενίοτε σκωπτικό, σαρκαστικό, πάντα ανιδιοτελές και αβέβαιο.
Ρωτάτε για τις αφίσες, συχνά ακατανόητα, υπερβολικά σχόλια στην επικαιρότητα;
Όλα του θυμού, της οργής για τον εχθρό που έγινε αόρατος. Μαζική επικοινωνία στα όρια. Που ξένιζε. Που δεν μπορούσε να βρει χώρο στις σελίδες μας, ημών των «καθώς πρέπει»...
Για όσους η πολιτική είναι η τέχνη (σ.σ. και το μέτρο) του εφικτού, η επανάσταση είναι το άγριο φλερτ με το αδύνατο. Κι όταν οι εποχές δεν ευνοούν αυτήν την τάση, η ενέργειά της όλη, γίνεται απώλειες, αυξάνοντας την εντροπία του σύμπαντος Κόσμου!
Ο Τζίνος, ο Κώστας, ο Νίκος, βγήκαν από τη δεκαετία του '60 συνειδητοποιημένοι και θυμωμένοι. Θέλησαν να ταΐσουν με το θυμό τους τη δημιουργία, κι έπεσαν πάνω στην καθιερωμένη συμπεριφορά οργανισμών αιώνιων. Κι έσπασαν τα μούτρα τους. Κι έκαναν το πάθος τους, διδασκαλία, κιβωτό για κάθε επόμενο. Όπως πάντοτε έτσι συμβαίνει σ΄αυτές τις περιπτώσεις.
Τζίνο μου, τα γραφτά σου κέρδος δε σου’φεραν ούτε ένα ρούβλι για μισό, ούτε, βεβαίως, από μαόνι έπιπλα λεία,
κι εξόν από φρεσκοπλυμένο ένα πουκάμισο, λόγω τιμής, δεν είχες τίποτ’ άλλο χρεία.
Όταν θα παρουσιαστείς στου φωτεινού τους μέλλοντος την κεντρική επιτροπή
θα’ ρθείς, πάνω απ’ τη συμμορία της ποίησης των πλεονεχτών και σαλταδόρων,
σείων σα μπολσεβίκικη ταυτότητα κομματική, τους εκατό τόμους μαζί όλων σου των κομματικών βιβλίων.
Και τους πίνακες και τα καβαλέτα σου, βεβαίως!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΑΪΤΗΣ
Είναι ο εκδότης - διευθυντής της Ενημέρωσης. Έχει σπουδάσει και εργαστεί ως μηχανικός και ηλεκτρονικός. Δημοσιογραφεί από τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Έχει συνεργαστεί με σχεδόν όλες τις αθηναϊκές εφημερίδες. Διετέλεσε πρόεδρος του Συνδέσμου Ημερησίων Περιφερειακών Εφημερίδων, τον οποίον υπηρέτησε και από τη θέση του γενικού γραμματέα στο δ.σ. επί οκτώ χρόνια. Πιστεύει πως η ισχυρότερη ιδιότητα του δημοσιογράφου στην ενημέρωση είναι το ενδιαφέρον του για τα κοινά και στην επικοινωνία η έντιμη και ανιδιοτελής διαμεσολάβηση.
