«Κάτω τα χέρια»

Μπορεί η περιφερειακή αρχή Γαλιατσάτου να τον είχε κηρύξει ανεπιθύμητο πρόσωπο αλλά τελικά αυτή η εναντίωση μαζί και της δημοτικής αρχής Νικολούζου, σε τίποτα δεν εμπόδισε τα πράγματα να προχωρήσουν έτσι όπως προχώρησαν.

Και οι δυο περιπτώσεις αφορούν σε νέες τουριστικές επενδύσεις. Η αντίθεση εκτός των άλλων και ξένων ιδιοκτητών της περιοχής του Ερημίτη αλλά και του τοπικού αυτοδιοικητικού συμβουλίου στην περίπτωση της Κ. Κορακιάνας, συμπυκνώνεται σε μια διαπίστωση. Ότι δηλ. υφίστανται ζητήματα χωρητικότητας, επενδύσεων και κατασκευών στην όμορφη Κέρκυρα. Υπάρχει επίσης και η εντυπωσιακή υστέρηση του νησιού σε δημόσιες υποδομές ώστε να μπορεί να δεχτεί επιπλέον επενδύσεις με αυτόν τον τρόπο.

Μια ορθολογική προσέγγιση θα προέτασσε, ιδιαιτέρως για την Κέρκυρα, την ανάγκη ενός σφιχτού χωροταξικού σχεδίου συνολικά και ανά περιοχή, σε συνδυασμό με ένα γενναίο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων ανασυγκρότησης της «βομβαρδισμένης» δημόσιας υποδομής (σ.σ. δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από την άθλια και επικίνδυνη κατάσταση του οδικού δικτύου). Τέτοιες προτεραιότητες αφ' ενός είναι προς όφελος του ντόπιου αλλά και του επισκέπτη αφετέρου πριμοδοτούν και την όποια επένδυση, ανεβάζοντας την αξία της.

Οι προηγούμενες διοικητικές αρχές δεν κατόρθωσαν να επιβάλλουν διαφορετική οπτική για τα κερκυραϊκά πράγματα. Ίσως δεν την είχαν καν, εκτίμηση που πηγάζει και από την παντελή απουσία τέτοιας αυτοκριτικής σκέψης στα ντοκουμέντα των σημερινών κομματικών διεργασιών για το τι έφταιξε.

Η ανασυγκρότηση της μη δεξιάς πολιτικής δράσης προϋποθέτει την ανάπτυξη αντιστάσεων απέναντι στα νεοφιλελεύθερα «αυτονόητα», με τα οποία λογίζεται το κάθε τι ως εκμεταλλεύσιμος πόρος. Κάθε σπιθαμή εδάφους, κάθε γραμμάριο αέρα, κάθε γουλιά νερού. Η αριστερή παλινόστηση έχει αυτή τη θεμελιώδη προϋπόθεση ακόμα κι αν δεν οδηγεί σε στρατηγικότερα μονοπάτια. Άλλως πως, θα σέρνεται σε λογικές πολιτικού εκκρεμούς, περιμένοντας την αναπόφευκτη σειρά της.